Dzieje kontaktów polsko-litewskich sięgające czasów rozbicia dzielnicowego. Dobre stosunki z Litwą utrzymywał Władysław Łokietek oraz Kazimierz Wielki. Rywalizacja o ziemie ruskie, która przerodziła się w konflikt zbrojny w latach 1349-1350, była tylko krótkim epizodem.
Wśród licznych przyczyn skłaniających oba państwa do unii do najważniejszych należały:
– wspólne zagrożenie ze strony zakonu krzyżackiego,
– poszukiwanie przez władców Litwy sojuszników w walce z Moskwą, która rościła pretensje do ziem ruskich zagarniętych przez Litwę,
– Litwa jako jedyne państwo pogańskie w tym rejonie Europy obawiała się przyjęcia chrześcijaństwa od zakonu krzyżackiego lub Moskwy, co równałoby się podporządkowaniu politycznemu,
– plany realizacji ekspansji ekonomicznej i politycznejna Ruś, która była do tej pory terenem rywalizacji polsko-litewskiej.
W dniu 14 VIII 1385 roku w Krewie władca Litwy Jagiełło podpisał akt, w którym w zamian za rękę Jadwigi, córki Ludwika Węgierskiego oraz koronę polską przyrzekł m.in. przyjąć chrzest wraz ze wszystkim swymi poddanymi, przyłączyć Litwę do Polski, odzyskać ziemie utracone przez Polskę.
W 1386 roku Jagiełło przyjął chrzest, otrzymując imię Władysław, oraz, poślubiwszy Jadwigę, został koronowany na króla Polski. Nieuregulowane stosunki pomiędzy Litwą a Polską prowadziły do licznych konfliktów. Na mocy aktów unijnych z 1401 (unia wileńsko-radomska) i 1413 (unia horodelska) ustalono, iż Litwa jest niezależnym państwem rządzonym przez wielkiego księcia podległego królowi polskiemu. Unia polsko-litewska w XIV i XV wieku była unią personalną.
Akt Unii w Horodle