Władysław Łokietek (1260-1333) był księciem kujawsko-łęczyckim. Od 1288 roku rozpoczął walkę o rządy w Małopolsce i Wielkopolsce, jednak z obu tych dzielnic został usunięty, a w 1300 roku musiał opuścić kraj. Powróciwszy, wpierany przez rycerstwo węgierskie, zdołał w latach 1304-1306 zjednoczyć Małopolskę, Kujawy, ziemie łęczycką i sieradzką oraz Pomorze.
W 1314 roku zajął także Wielkopolskę. Władysław Łokietek zdołał utrzymać swe panowanie pomimo licznych buntów wewnętrznych, z których najpoważniejszym był bunt mieszczan krakowskich pod dowództwem wójta Alberta (1311/1312), oraz licznych ataków zewnętrznych. W wyniku toczonych od 1309 roku wojen z Krzyżakami od państwa polskiego odpadły: Pomorze Gdańskie (1308/1309), ziemia dobrzyńska (1329) i Kujawy (1332). Największym zwycięstwem wojsk polskich w okresie wojen z zakonem krzyżackim było zwycięstwo w bitwie pod Płowcami (1331).
W dniu 20 I 1320 roku Władysław Łokietek został koronowany przez arcybiskupa Janisława na króla Polski. Datę tę przyjmuje się często jako koniec epoki rozbicia dzielnicowego w Polsce.