Panowanie Władysława Hermana (1079-1102) to okres wewnętrznego osłabienia państwa polskiego (wzrost tendencji decentralistycznych, umocnienie się pozycji możnych kosztem władzy książęcej) oraz zaniku aktywności na arenie międzynarodowej (uzależnienie państwa polskiego od cesarstwa).
Władysławowi nie udało się uzyskać zgody cesarza na koronację. Faktyczną władzę w kraju sprawował palatyn książęcy Sieciech. Opozycja możnych przeciw władzy Sieciecha poparła przeciw księciu Władysławowi jego syna Zbigniewa, co spowodowało, iż władca musiał wydzielić mu Śląsk jako osobne księstwo (około 1093). W 1097 roku synowie Władysława (Zbigniew i Bolesław Krzywousty) przy poparciu możnych obalili Sieciecha i wymogli na ojcu podział kraju na dzielnice. Zbigniew otrzymał Wielkopolskę, Kujawy i ziemię sieradzko-łęczycką, Bolesław – Małopolskę i Śląsk, zaś Władysław zatrzymał dla siebie Mazowsze wraz z władzą zwierzchnią nad wszystkimi księstwami. Stan ten przetrwał do końca rządów Władysława Hermana.