Porównując pieśń „Czego chcesz od nas Panie?" Jana Kochanowskiego i Sonet IV Mikołaja Sępa Szarzyńskiego omów stosunek obu autorów do świata, życia, człowieka i Boga.

Renesans był epoką, która wydała na świat wielu wybitnych ludzi. W tym czasie powstał także prąd umysłowy, zwany humanizmem. Jego naczelnym hasłem stały się słowa Terencjusza: „Homo sum humani nihil a me alienum esse puto". Znaczy to, że człowiek nie powinien mieć tematów tabu, wszystko, co dotyczy śmiertelnika, nie może być nam obce. Także i w Polsce żyli i działali wybitni humaniści. Byli to m.in.: Jan Kochanowski i Mikołaj Sęp Szarzyński. Obydwaj mieli różne poglądy dotyczące świata, życia, człowieka i Boga, które przedstawili w swoich dziełach.

W pieśni „Czego chcesz od nas Panie" Kochanowskiego, podmiotem lirycznym są chrześcijanie a adresatem Bóg, który jest przez nich wychwalany. Według nich nie ma takich rzeczy, które można ofiarować Bogu, bo wszystko jest Jego dziełem: niebo, ziemia, morze, gwiazdy, rośliny, zwierzęta. Adresat jest Panem świata, jest dobry dla wszystkiego, co stworzył. Podmiot liryczny prosi Boga o opiekę nad wszystkimi ludźmi.

W tej pieśni Kochanowski przedstawia ład i urodę świata. Oddaje cześć Bogu, jako twórcy obfitości życia i harmonii natury. Na podstawie Pieśni XXV możemy wnioskować, że poeta jest bardzo pobożnym chrześcijaninem. Wierzy, że wszystko jest dziełem rąk Bożych. Bóg jest dla niego największym autorytetem.

Mikołaj Sęp Szarzyński w sonecie „O wojnie naszej, którą wiedziemy z szatanem, światem i ciałem" określa życie jako walkę z pokusami tego świata. W spokojnym pobycie na ziemi przeszkadza nam szatan, którego poeta nazwał „hetmanem ciemności". Dusza człowieka zamknięta jest w ciele, który jest domem dla przemijających rozkoszy. Jednak to nam nie wystarcza, chcemy, by te przyjemności trwały wiecznie, pragniemy być nieśmiertelni. Dlatego, by zwyciężyć potrzebujemy Bożej pomocy.

Na podstawie Sonetu IV, możemy stwierdzić, że Sęp Szarzyński nie jest tak wierzący jak Kochanowski. Można nawet stwierdzić, że poeta jest egoistą. Myśli tylko o sobie, a Bóg potrzebny jest mu wyłącznie do osiągnięcia zbawienia. Można to wywnioskować ze słów:


„Zbawienia mego jest nadzieja w Tobie". Ważne jest dla niego, by to właśnie on był zbawiony. Chce, by Bóg stanął przy nim, gdy będzie walczył i jest pewny, że przyniesie mu to zwycięstwo. Kochanowski jest całkowitym jego przeciwieństwem, gdyż prosi o opiekę nad wszystkimi ludźmi: „Chowaj nas. póki raczysz, na tej niskiej ziemi".

Ten stosunek poetów do Boga może tłumaczyć fakt, że okres, w którym tworzyli. Przypadał on na czasy reformacji kościoła w Polsce, Także epoka, w której żyli, nie przywiązywała tak dużej uwagi do spraw wiary. Kochanowski pod tym względem różnił się od Szarzyńskiego, który zapewne uległ wpływom reformacji.