Starożytna tragedia.

Tragedia taka spełniała kilka założeń, które pozwalały na jej klasyfikację. Wyznaczniki te dotyczyły zarówno charakteru wydarzeń w dramacie, jak i jego budowy.

Po pierwsze, tragedia zachowywała zasadę trzech jedności: akcji, miejsca i czasu. Oznaczało to, że wydarzenia w sztuce dzieją się w jednym miejscu, w czasie zbliżonym do czasu trwania sztuki oraz że akcja ma charakter jednowątkowy.

Po drugie, główną kategorią estetyczną był tragizm, który nie pozwalał na szczęśliwe zakończenie. Bohater uwikłany był w konflikt dwóch równorzędnych racji, których nie można było z sobą pogodzić. Sztuka dążyła do nieszczęśliwego zakończenia.

Po trzecie, tragedia grecka podzielona byla na kilka odrębnych części:

- prologos (zapowiedź tragedii)
- parados (wejście chóru na scenę)
- epeisodion (epizod, część akcji)
- stasimon (komentarz chóru)
- epeisodion (kolejne wydarzenie)
- stasimon (ponowny komentarz chóru)
- exodus (wyjście chóru)

Chór w tragedii spełniał określone funkcje. Wprowadzał widza w tok akcji, wyjaśniał czas i miejsce wydarzeń, oceniał postawę bohaterów, dyskutował z przewodnikiem.

Po czwarte, tragedia miała za zadanie oczyszczać widza z jego uczuć, wyzwalać go z nich. Miała więc spełniać założenia przypisane jej przez twórców tego gatunku i określane jako katharsis.

Po piąte, spełniona musiała być zasada decorum, tzn. sztuka musiała być napisana wysokim stylem, odpowiednim do poruszanego ważnego tematu i wielkości bohatera.