Siostra opłakująca brata

Nieco inne cechy Antygony eksponuje Miłosz w wierszu W Warszawie. Dla noblisty Antygona to po prostu siostra opłakująca śmierć ukochanego brata. Takich Antygon pełno jest w wojennej Warszawie, w której zginął niejeden człowiek. Właśnie płacz takiej siostry staje się dla poety z wiersza Miłosza impulsem do opłakiwania śmierci poległych, choć jeszcze niedawno obiecywał sobie, że nie będzie płaczką żałobną ani nie dotknie „ran wielkich swojego narodu”. Z kolei Kazimiera Iłłakowiczówna w swym wierszu nazywa Antygonę „patronką sióstr”:

Antygono, patronko nas, biednych,
powtarza mi się sen: wybiegam,
leży brat mój zabity na śniegu.

(...)

Wzięłaś brata ciało nieostygłe,
wydarłaś je psom, wilkom i strzygom.
Antygono, patronko ścigłych.

(...)

Przyjmij życie moje za okup,
Antygono, święta garstko prochów.
Antygono, siostro nasza z mroków.

(Kazimiera Iłłakowiczówna, )