Niewątpliwe rysy szaleństwa ma Karusia – bohaterka Mickiewiczowskiej ballady Romantyczność. Widuje się ona z duchem zmarłego kochanka – Jasia. Jej tęsknota za ukochanym, miłość do niego miesza się ze strachem przed zmarłym, który ma zimne dłonie i jest trupio blady– „biały jak chusta”, zjawia się, jak to upiór, nocą i o świcie znika. Karusia ma wśród wiejskiej gromady opinię dziwnej, szalonej, bo widzi co innego niż przeciętny człowiek:
Źle mnie w złych ludzi tłumie,
Płaczę, a oni szydzą:
Mówię, nikt nie rozumie;
Widzę, oni nie widzą!
(Adam Mickiewicz, Romantyczność)
Ludzie otaczający szaloną Karusię wierzą jednak w to,że spotyka się z duchem, „Jasio być musi przy swej Karusi,/on ją kochał za żywota”. Lud, podobnie jak poeta, okazuje się w tym mądrzejszy niż mędrzec,niedopuszczający możliwości pojawiania się ducha i niewierzący w nic, co się nie da zmierzyć „szkiełkiem i okiem”. Świat uczuć, niepojętych przeżyć i szaleństwa jest bliższy nietolerancyjnemu na pozór gminowi niż wykształconym ludziom pozbawionym wrażliwości i wyobraźni.