Mierosławski Ludwik

Uczył się w szkole kadetów w Kaliszu, walczył w powstaniu listopadowym 1830–31, był jednym z najmłodszych oficerów. Od 1831 na emigracji we Francji, działacz: masonerii, Młodej Polski, Zjednoczenia Emigracji Polskiej, od 1843 Towarzystwa Demokratycznego Polskiego (TDP). W 1845 TDP wyznaczyła go na wodza przyszłego powstania. Aresztowany w 1846 w zaborze pruskim, skazany na śmierć. W czasie procesu głośnego w całej Europie, propagował idee niepodległości i demokracji. Uwolniony z więzienia w 1848 na fali rewolucji w Niemczech (Wiosna Ludów 1948–49). Twórca wojska polskiego i wódz naczelny powstania w Wielkopolsce 1848. Stał się symbolem walki o niepodległość Polski i innych narodów. W 1849 przywódca powstania na Sycylii (tam mianowany generałem), w 1850 w Badenii. W 1861 założył i do 1862 kierował szkołą wojskową w Genui, w której wyszkoliło się wielu przyszłych dowódców powstania styczniowego. W 1863 pierwszy dyktator powstania styczniowego 1863–64, po poniesieniu dwóch porażek wrócił do Paryża, popadł w konflikt z Rządem Narodowym. W ostatnim okresie życie znalazł się na marginesie życia politycznego, uchodził za dziwaka.

Mania wielkości ostatecznie zniszczyła w nim talent.
L. Śliwa