Wybitne indywidualności w oczach Cypriana Kamila Norwida. Odwołaj się do tekstów poety.

Cyprian Kamil Norwid oddaje cześć nie tylko swoim rodakom, ale zauważa i docenia także wybitne jednostki innych narodowości.

"Bema pamięci żałobny rapsod"

Utwór poświęcony uczestnikowi i bohaterowi powstania listopadowego (1830) i Wiosny Ludów (1848). Norwid napisał go w 1851 r. po śmierci gen. Józefa Bema. Autor opisuje pogrzeb wielkiego rycerza i żal z powodu jego odejścia. Pogrzeb jest bardzo uroczysty, zmarłemu towarzyszą: miecz otoczony wawrzynem, koń i sokół (oprócz tego są proporce, trąby, płaczki, bijący w tarcze lub topory chłopcy i pachołkowie itp.). Korowód uczestników pogrzebu jest symbolem stałej, bezustannej walki. Wybór postaci Bema ma być dowodem uznania dla niego, ale także podaniem wzorowego przykładu i wzorca do naśladowania w walce prowadzącej do zwycięstwa.

"Coś ty Atenom zrobił Sokratesie"

Utwór związany jest ze śmiercią Adama Mickiewicza. Norwid wymienia wiele wybitnych postaci takich jak: Sokrates, Dante, Kolumb, Camoens, Kościuszko, Napoleon i oczywiście Mickiewicz. W utworze autor zadaje ciągle to samo pytanie retoryczne (jak w tytule), na które nikt już nie potrafi odpowiedzieć. Postaci wymienione przez Norwida łączy pewną smutna zależność. Każda bowiem z nich miała dwa lub więcej grobów lub zginęła w sposób okrutny (z winy ludzi). Autor dochodzi do wniosku, że jego pewnie też spotka taki los i faktycznie umarł w przytułku św. Kazimierza pod Paryżem i został pochowany w zbiorowej mogile jako niedoceniony twórca i dopiero po latach zyskał sławę i zrehabilitowano jego dzieła.

"Do obywatela Johna Browna"

Utwór poświęcony pamięci amerykańskiego farmera zabitego w 1859 r. za walkę o wolność osobistą Murzynów. Norwid poświęcił mu w sumie dwa wiersze. Norwid wyraża aprobatę dla czynów Browna i ironicznie sugeruje, że walczącego człowieka powieszono w ojczyźnie bohaterów: Waszyngtona i Kościuszki. Poeta żywi nadzieję, że ta ofiara nie pójdzie na marne i wywoła odzew innych. Pamięć o takich ludziach przetrwa w pieśniach.

"Fortepian Szopena"

Jest to utwór o genialności artysty i jego sztuki. O wybitnym kompozytorze polskim Fryderyku Szopenie, którego muzyką Norwid był zachwycony, bo zawierała w sobie Polskę. I była w tym Polska, od zenitu Wszechdoskonałości dziejów Wzięta tęczą zachwytu - Polska - przemienionych kołodziejów

W Polsce ta sztuka została zbezczeszczona przez niedocenienie. "Ideał sięgnął bruku" dosłownie i w przenośni (fortepian Szopena został wyrzucony przez cesarskich żołdaków przez okno na ulicę). Może to być przenośnia obrazująca zetknięcie się czystych idei z brutalną rzeczywistością (interpretacja negatywna) bądź zjednoczenie sztuki, piękna (ideał) z prostotą i zwyczajnością (bruk) [ rodzaj pewnej integracji - nowy sposób pojmowania sztuki, interpretacja pozytywna ]. Wszystko co świadczy o wielkości Polski musiało zostać poniżone, zarówno ludzie jak i ich dzieła (sztuka).

Poezja Norwida nie jest jednowymiarowa i te w/w utwory można odnieść do osób, o których mówią lub znaleźć płaszczyznę łączącą je z dramatem losów Polski i narodu polskiego.