"W Polsce bije serce świata" (N. Davies), a czy Twoje serce bije dla Polski? Odpowiedz na pytanie,opierając sie na różnych przykładach-literackich,filmowych,życiowych.

Wiek XX był dla Polski okresem wszelkich przemian, który miał przynieść ludzkości nadzieję na lepsze, godniejsze życie. Po zakończeniu światowych konfliktów i krwawych wojen, Polacy zaczęli znowu wierzyć w wielkie idee i postęp cywilizacyjny. Zmiany te miały zagwarantować życie wzniosłe i pełne wartości. Wydawało się, że Polska dąży do tego, by zapewnić to wszystko. Jednak niełatwa sytuacja polityczna i ekonomiczna w naszym państwie sprawiła, że wszelkie działania odniosły całkiem odwrotny, negatywny rezultat. Polacy przez to stali się nieufni wobec kraju i zaczęli sami, „na własną rękę” walczyć o swoje dobra, prawa. Ludzie skupili się na sobie-na własnych potrzebach i pragnieniach, nie zważając na swoje pochodzenie. Wielu z nich oddaliło się od ojczyzny, nie tylko fizycznie, ale również duchowo. Polacy często zapominali o swoim kraju i o rodakach. A jakie jest moje stanowisko na ten temat? Czy moje serce bije dla Polski? Czy jestem prawdziwym patriotą? Myślę, że tak. Nie wstydzę się swojej ojczyzny, a wręcz przeciwnie jestem dumna z tego, że tutaj się urodziłam i mieszkam . Nie potrafiłabym zapomnieć o tym ukochanym miejscu i zacząć życie w innym państwie. W dalszej części mojej postaram się rozwinąć swoją myśl i przedstawić odpowiednie argumenty oraz przykłady.
Mam osiemnaście lat i jestem uczennicą III klasy liceum. Wkrótce będę pisała egzamin maturalny, który pozwoli mi zrealizować moje najskrytsze marzenia. Jak każdy pragnę dostać się na upragnione studia, poznać kogoś wspaniałego, założyć rodzinę. Nie zamierzam wyjeżdżać do innego państwa i opuszczać swojej ojczyzny. Wielu z moich rówieśników nie wiąże swoich dalszych planów życiowych z Polską. Dlaczego? Dla nich odpowiedź jest prosta- Polska jest krajem bez przyszłości, w którym nie można się realizować i żyć dostatnio. Mówią to osoby, które spędziły szczęśliwe i beztroskie lata . Trudno mi zrozumieć, jak można w tak krótkim czasie zapomnieć o tych cudownych chwilach i podjąć taką trudną decyzję. Co nakłoniło ich do takiego wyboru? Niewątpliwie w innych krajach jest bardziej rozwinięta i bogatsza gospodarka niż w Polsce. Również ciekawe oferty pracy za granicą, wysokie wynagrodzenia, atrakcyjne miejsca zachęcają Polaków do takich wyjazdów. Ludzie wierzą, że gdzieś indziej może być lepiej, a przede wszystkim łatwiej. Jest to błędne myślenie, które powoduje zatracenie istotnych wartości życiowych. Z czasem emigranci poczują pustkę w sercu i będą tęsknić za swoją ojczyzną. Polacy powinni być dbać o pomyślność i dobre imię ojczyzny.
Czy słowa Normana Daviesa mają swoje odzwierciedlenie w literaturze? Jakie utwory przekazują prawdę zawartą w cytowanym tekście?
Myślę, że jednym z dzieł literackich, w których ojczyznę traktowano jako otoczenie człowieka, miejsce, gdzie bohater postawił swoje pierwsze kroki jest „Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza. W dwunastu księgach tego utworu poeta zawarł swoją tęsknotę i miłość do kraju „lat dziecinnych”. Autor próbował w dziele wyidealizować piękno ojczyzny- Polski. W „Epilogu” zawarł własne przeżycia, wspomnienia, które były przepełnione szczęściem i beztroską. Mickiewicz to emigrant, który w młodości opuścił swój kraj. Jego wspaniałe i niezapomniane lata, spędzone w ojczyźnie stały się dla niego natchnieniem do napisania utworu. Próbował uciec od szarej, monotonnej rzeczywistości, a powrócić do przeszłości, wspaniałych wspomnień. Oddał cześć swej „małej ojczyźnie”, rozpoczynając „Pana Tadeusza” Inwokacją skierowaną właśnie do Litwy:
„Liwo! Ojczyzno moja! Ty jesteś jak zdrowie;
Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie,
Kto cię stracił. Dziś piękność twą w całej ozdobie
Widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie...”
Nostalgia za rodzinną okolicą powoduje, że poeta przedstawia dawne, zamierające obyczaje szlachty, jej uczty, zabawy, polowania. Nie zapomniał jednak o Polsce, dlatego wszystkie wydarzenia rzuca na tło historyczne. Dom, czyli ta „mała najbliższa ojczyzna” odgrywa w czasach mickiewiczowskich ogromną rolę. Serce poety biło dla Polski, a jego marzeniem był powrót do kraju lat dziecinnych. Pragnął znowu zobaczyć te cudowne, piękne miejsce- sakrum. Mickiewicz uważał, że w jego ojczyźnie każdy Polak odnajdzie szczęście i radość. Autor wyrażał żal, rozpacz i smutek nad trudną sytuacją, która panowała w Polsce. Jednak poeta starał się nie myśleć o klęsce kraju- o teraźniejszości, która jest zbyt okrutna i bolesna dla narodu.
Kolejnym przykładem to powieść Stefana Żeromskiego pt.„Ludzie bezdomni”, w której autor przedstawił również swoją ojczyznę, tylko w nieco innym świetle. Tomasz Judym jest bohaterem, który awansował społecznie, osiągając dzięki swemu wykształceniu wysoką pozycję. Pochodzi z bardzo ubogiego, nędznego środowiska ulicy Krochmalnej. Ta dzielnica Warszawy tworzy jego dom. Straszne warunki, w jakich przebiega życie Judyma oraz ludzi mieszkających w tej samej części miasta, na zawsze odciskają piętno na psychice człowieka. Pobyt u ciotki, która umożliwiła mu naukę, a zarazem biła, nie szanowała i wykorzystywała go spowodował, że jego „dzieciństwo, cała pierwsza młodość upłynęły w nieopisanym przestrachu, głuchej nędzy”. Bohater przez to starał się zmienić swoje życie na lepsze, wyrwać się z tego środowiska, ale czy zupełnie? Myślę, że nie! Nie jest boewiem obojetny na ludzką krzywdę i pracę w okropnych warunkach. Zostaje lekarzem i zajmuje się szerzeniem higieny i poprawą ludzkich warunków bytowych. Mimo, że jest bohaterem bezdomnym w sensie symbolicznym, to jego korzenie tkwią w tej okropnej dzielnicy Warszawy. Mężczyzna miał nieszczęśliwe życie, ale postanowił pomagać swoim biednym rodakom. Nie zamierzał opuszczać Polski, uciec od niej. Wiedział, że jego prawdziwym domem jest ojczyzna.
Modernistyczna powieść Władysława Reymonta pt. „Chłopi” także zawiera w sobie świat znany i drogocenny tylko dla mieszkańców Lipiec, którzy są przywiązani do swego miejsca, obrzedów, tradycji. Ich praca i sposób życia wyznaczają im rytm życia społeczeństwa. Łatwo zauważyć, że nikt tak naprawdę nie opuszcza Lipiec. Wszyscy trzymją się razem, czują się przywiązani do ziemi. Ona właśnie decyduje o wartości człowieka. Jest zarazem przyczyną konfliktów pomiędzy młodym a starym pokoleniem. Ziemia W polsce jest życiem mieszkańców, żywicielką, żródłem piękna, sakrum. Mimo, że nie jest ludzie pozostają w Lipcach.Kto wie, czy w iinym miejscu będzie inaczej lepiej?
Wiele utworów literackich zawiera opis miejsc,które stanowią otoczenie bohatera od lat dziecinych.Mają one różne znaczenia. Czasami wzbudzają nostalgię i żal za utraconym swiatem. Jedno jest pewne-ojczyzna kształtuje człowieka, czyno go takim, a nie innym. Uczy szacunku, zachowania tradycji,umilowania natury.polska to miejsce magiczne, które obdarzam wyjatkowym uczuciem.Jest kraina mojego urodzenie, dzieciństwa,szczęcia i spokoju,którego moge zaznać w swojej ukochanej ojczyźnie.