Do matury na podstawie J. Starnawskiego "Antygona Sofoklesa"

Motywy zakazu Kreona:
- Polinejkes podburzył obcych przeciw Tebom, napadł na miasto ojczyste
- dla pokonanego i zabitego nie ma innej kary niż pozbawienie pogrzebu
- mówi, że bogowie nie mogą sprzyjać gwałcicielom praw, zapowiada, iż musi dojść, kto pogwałcił jego rozkazy, i że jest to obowiązkiem strażników by mu tę informację przekazać

Dlaczego Antygona grzebie brata: (str. 34)
- nie można dopuścić by brat pozostał nie pogrzebany
- Kreon nie może zabronić jej powinności pochowania brata
- motywem intencji Antygony jest posłuszeństwo wobec praw bożych i miłość do brata
- Antygona decydując się na stosowanie się jedynie do prawa bożego jest odosobniona, nie pozyskuje poparcia siostry

Tragizm Antygony:
- tragizm występuje wtedy, gdy sytuacja jest bez wyjścia
- Antygona sama na siebie przyjęła zadanie pogrzebania brata, nie chciała nikogo narażać
- odwaga i dostojność Antygony w chwili przyznania się do pogrzebania brata
- twierdzi, że znała rozkaz Kreona, ale wierna jest prawu boskiemu i nic nie upoważniało Kreona do obalenia tego prawa
- niepogrzebanie brata byłoby dla niej zbyt wielkim cierpieniem (str. 39)
- „Mój los – współkochać, nie współnienawidzić.”
- Antygona nie ma świadomości katastrofy, która niechybnie na siebie sprowadzi, obrawszy taką postawę
- przekleństwo ciążące nad bohaterem było w tragedii greckiej składnikiem nieodzownym, była to tzw. ananke – konieczność
- jeśli konieczność determinowała katastrofę, komentowano ja jako klątwę bożą
- Antygona, która sama z pełną świadomoscią obrała drogę postępowania, decyduje się śmierć ponieść
- Antygona sprowadziła na siebie nieuchronną katastrofę, wybrawszy drogę złamania zakazu Kreona
- Antygona się powiesiła
- walczy o prawo boskie
- jej czyn odznaczał się zuchwałością, dalszym postępowaniem prowokowała niejako Kreona do wydania wyroku śmierci (str. 53)
- wina Antygony nie leży w jej czynie, lecz w zachowaniu po dokonaniu czynu
- stawia czoło Kreonowi, jest nieustępliwa, nienawistna wobec władzy, nie czuje siostrzanej miłości (wbrew deklaracji „współkochania”)
- w zakończeniu utworu staje przed nami złoczyńca, który wyznaje swą winę i oskarża się sam, losy Kreona staja się głównym wątkiem dzieła. Mamy niewątpliwie do czynienia z tragedią, ale przede wszystkim z tragedią Kreona
Tragizm Kreona:
- musi wybrać pomiędzy praworządnością a Antygoną, narzeczoną jego syna Hajmona
- poza tym Antygona i Ismena to siostrzenice Kreona
- chce zabezpieczenia interesów państwa
- Antygona podważa jego rozkazy
- Kreon traktuje państwo jako swoją własność i czuje się jedynym i niepodzielnym jego rządcą
- mówi, że lud nie będzie rządził władcą, musi wybierać między synem a Antygoną, Hajmon powiedział, że zginie wraz z narzeczoną
- niwecząc miłość dwojga młodych sprzeciwił się bogini miłości, Afrodycie
- wieszcz Tejrezjasz przepowiada Kreonowi karę za swe postępowanie – śmierć Hajmona, tak bowiem bogowie pomszczą swoją obrazę
- po przepowiedni nakazuje pogrzebać Polinejka i uwolnić Antygonę
- Kreon, skazawszy Antygonę, czuł się władcą silnym, a przecież – uciekając przed koniecznością – sam ją na siebie sprowadził
- jest potomkiem Edypa, wisi nad nim konieczność zagłady
- kiedy zmienił swe stanowisko, chciał przebłagać bogów, ale tu wchodzi w grę przypadek: rozkaz Kreona wydany został za późno, opóźnieniem ściąga na siebie katastrofę (str. 45)
- Kreon zmienił swe postępowanie za późno – po śmierci Hajmona i Antygony
- Kreon walczy o nowe prawo, które ustanowił jako przejaw swej woli (str. 52)