Musiałeś zginąć Hamlecie, nie byłeś do życia.

Cytat ten przedstawia Hamleta jako postać tragiczną. Charakter bohatera nie pozwala mu żyć i funkcjonować w społeczeństwie tak jak inni ludzie. Pokazane jest tu „tragic flaw”, czyli wina tragiczna. Hamlet będąc sobą nie pasował do reszty ówczesnego społeczeństwa. Borykając się z różnymi problemami, musiał nadal brnąć przez życie.
Hamlet wciąż był zmuszony do podejmowania ważnych, życiowych, a co najważniejsze, samodzielnych decyzji. Wiązało się to z jego wolnością. Nikt mu nie narzucał własnego zdania. O swej przyszłości decydował własnowolnie. Wkładając maskę wiedział, że jest odpowiedzialny nie tylko za swój los, ale i za los najbliższych. Przykładem mogą być wyrzuty sumienia bohatera po samobójstwie Ofelii.
Był też nadwrażliwy. To powodowało wielkie rozdarcie w jego sercu. Nie wiedział, czy kierować się rozumem, czy też uczuciami. Był to czas rycerzy i wielkich, honorowych walk. On do tego okresu nie pasował. Wiedział, że musi bronić honoru ojca i swego, jednak trudno mu było zabić swojego stryja. Czuł się odrzucony i samotny ze swoimi wszystkimi problemami. Nikt nie potrafił zrozumieć jego smutku i gniewu. Nikt nie mógł przeniknąć przez jego myśli. Dlatego też uważał się za niepowtarzalnego, oryginalnego.
Często bujał w obłokach, toteż miał swój idealny świat. Świat pełen harmonii i radości. To także wywoływało u niego poczucie inności, odrębności. Jednak pomimo swojej dumy i indywidualizmowi, Hamlet był bardzo samokrytyczny. Nieraz uważał się za tchórza, jednak zawsze robił krok w tył, by upewnić się w swoich przekonaniach.
Hamlet miał zawsze przed sobą wybór – honor lub uczucia. Jego skłócenie ze światem kolidowało z realną rzeczywistością. Bohater ten nie pasował do tamtejszych obyczajów i tradycji. Swoją wrażliwością sprawiał, iż był inny niż wszyscy. To czyniło go niezdolnym do życia.