Interpretacja Trenu Fortynbrasa

Tren Fortynbrasa jest monologiem, natomiast zawiera elementy dwugłosowości. Podmiot liryczny pozwala sobie przytaczać wypowiedzi Hamleta, a nawet ciągi wypowiedzi Hamleta i Fortynbrasa. Utwór można również nazwać, analizując go pobieżnie, antytrenem, ponieważ odbiega od zasad kompozycyjnych, jest sprzeczny z treścią dzieła oraz nie wyraża smutku i żalu po zmarłym. Autor wręcz kpi z Hamleta wielokrotnie ujmując mu w charakterze mężczyzny i żołnierza. Podmiot liryczny dokładnie wylicza królewiczowi duńskiemu jego wady i słabości.
Autor wyśmiewa zarówno powierzchowność jak i wnętrze Hamleta, nie żałując obraźliwych fraz. O jego postawie po śmierci wypowiada się, tak samo jak o tej żyjącej, jest niezmiennie bezbronny i słaby w oczach podmiotu lirycznego- „Nigdy nie mogłem myśleć o twoich dłoniach bez uśmiechu/ i teraz kiedy leżą na kamieniu jak strącone gniazda/ są tak samo bezbronne jak przedtem”. Postawę życiową Hamleta, również pozwala sobie przyrównać do jego żałosnej śmierci. Mówiąc „Ręce leżą osobno Szpada leży osobno Osobno głowa /I nogi rycerza w miękkich pantoflach” autor podkreśla jego hamletyczny sposób życia, brak stanowczości, i w końcu brak męskości.
O tym co Fortynbras zrobi z ciałem Hamleta opowiada chłodno i obojętnie, traktując chowanie zmarłego tylko jako przepustkę do władzy („to będą moje manewry przed objęciem władzy”). Przyszły król wyprawi Hamletowi pogrzeb żołnierski, oficjalny, bez chórów i płaczu („Nie będzie gromnic i śpiewu będą lonty i huk/ kir wleczony po bruku hełmy podkute buty konie artyleryjskie”), co ma na celu ukazanie wyższości nowego króla, oraz barku oddania uczuć dla sprawy, stanowczość, której nie posiadał zmarły.
W kolejnej strofie podmiot liryczny jawnie kpi z niedołężności życiowej Hamleta, przyznając rację losowi w sprawię jego śmierci („Tak czy owak musiałeś zginąć Hamlecie nie byłeś do życia”), oraz że, nawet nie był człowiekiem ( „nie umiałeś żadnej ludzkiej rzeczy nawet oddychać nie umiałeś”).
Zwrot „Reszta nie jest milczeniem ale należy do mnie: odnosi się do zakończenia dramatu szekspirowskiego i jego przeciwieństwem; ma za zadanie wyśmianie roli Hamleta w dramacie i pokazanie, wyższości Fortynbrasa nad bohaterem tragicznym.
Mimo ciągłego skupienia się podmiotu lirycznego na królewiczu duńskim, wspomina on także o sobie, pozując się przy tym na stanowczego oraz pełnego męstwa przyszłego króla, po którym zostanie dobra sława („To co po mnie zostanie nie będzie przedmiotem tragedii”). Zdradza on również swoje plany polityczne czy odnośnie odbudowy państwa mówiąc: „czeka na mnie projekt kanalizacji/ i dekret w sprawie prostytutek i żebraków/ muszę także obmyślić lepszy system więzień”.
W słowach zakończenia Fortynbras, mimo wszystko, odnosi się do śmierci Hamleta jako czynu bohaterskiego, które będzie rozpamiętywany przez wieki („Dziś w nocy urodzi się/ Gwiazda Hamlet Nigdy się nie spotkamy”). Używa metafory „Ani nam witać się ani żegnać żyjemy na archipelagach”, która podkreśla, że właśnie ze względu na owy bohaterski czyn, ich drogi już nigdy się nie zejdą, a Hamlet zostanie pośmiertnie wywyższony.
Antytren w pełni obrazuje kpiarską postawę następcy tronu, Fortynbrasa, zarówno wobec Hamleta, stanowiska, którego wkrótce się podejmie jak i swojego narodu czy poddanych. Obrazuję jego postawę życiową i charakter, mimo, że tekst kultury jest w istocie skupiony na osobie Hamleta. Braku znaków interpunkcyjnych, który jest typowy dla stylu Zbigniewa Herberta, zwielokrotnia możliwości interpretacyjne tekstu kultury, ale nie zamazuje obrazu, jaki tworzy Fortynbras, z myślą o Hamlecie.