Sens cierpienia narodu polskiego w walce o niepodległość. Dziady cz III

Na przełomach wieku XVIII i XIX naród polski wiele wycierpiał pod zaborami: pruskim, rosyjskim i austriackim. Wielu Polaków walczyło, w tych czasach o wolność, lecz wielu szybko się przystosowało do takiego życia i poddało zaborcą. Wielu pisarzy starało się pisać o tym, co się działo, lecz było to bardzo trudne, ponieważ panowała cenzura.
W III części Dziadów, Mickiewicz ukazuję naród polski w dwojaki sposób. Pierwszą grupę społeczną, patriotów, oraz drugą grupę społeczną, ludzi, którzy przystosowali się do życia pod zaborami.
W opowieści Sobolewskiego, autor przedstawia cierpienie i zniewolenie narodu polskiego. Sobolewski, będąc internowanym, opowiada swoim współtowarzyszom niewoli o zdarzeniu, którego był świadkiem. Wasilewki, którego skazano na wywózkę na Syberię, wierzy, że Polska będzie wolna. Wsadzony do kibitki, wstaje i krzyczy: „Jeszcze Polska nie zginęła.”, chce on wesprzeć duchowo swoich rodaków. Również, przez opowieść Żegoty, Mickiewicz chce przekazać polakom, że ich kraj odrodzi się, tak jak ziarno zakopane w ziemi. Wzrośnie w siłę i wyda plon, bo „... Kto z was wiarę i wolność znajdzie i zagrzebie, Myśli Boga oszukać- oszuka sam siebie.” Autor umacnia swoich rodaków w przekonaniu, że walka o wolność przyniesie oczekiwane skutki.
Drugą grupą społeczną przedstawioną przez Mickiewicza jest arystokracja. Ludzie ci szybko przyzwyczaili się do życia pod zaborami. Uważają oni, iż dzięki życiu pod zaborami trafili na salony europejskie. Mogą poznawać ludzi i życie inne, niż to w Polsce. Arystokraci szybko zaprzyjaźnili się z wrogami, a nawet czerpali z tych znajomości korzyści materialne. Uważali oni, że słusznie Polska jest pod zaborami. To ich autor potępia i nazywa zdrajcami.
Właśnie w „Dziadach” Mickiewicz ukazuję, sens cierpienia narodu polskiego w walce o wolność i niepodległość. Pisząc tą książkę starał się on przekazać rodakom idee, że walcząc i cierpiąc odzyskają oni wolność.