Przedstaw obozy Wielkiej Emigracji i ich programy.

Upadek powstania w 1831 roku przyczynił się do emigracji Polaków uczestniczących w powstaniu. Początkowo uciekano do Austrii i Prus. Jednak trudna sytuacja spowodowana przez rządy tych państw przyczyniła się do ucieczki na zachód Europy. Krajami, do których najczęściej podążali Polacy były: Belgia, Anglia oraz Francja.
Dużą rolą w emigracji polskiej odegrała Francja. We Francji powstały obozy, w których przebywali żołnierze i oficerowie, którzy raczej nie mieli prawa opuścić tego pomieszczenia. Pod naciskiem opinii społecznej rząd francuski był zobowiązany do wypłacania Polakom zapomogi. Największe skupisko emigracji polskiej było we Francji, bo aż 5700 osób. Łącznie wyemigrowało 10 tys. Polaków, więc nazwano ją wielką emigracją. Była to jedyna w dziejach Europy. W Paryżu przebywała polska elita polityczna i intelektualna. W pośród nich był Bonawentura Niemojowski, który pragnął zjednoczyć polską emigracje. Jednak to się nie udało. Pierwszą organizacją na emigracji był Komitet Narodowy Polski, którego prezesem był Joachim Lelewel. Pragnął nawiązać kontakty z różnymi państwami Europy, by pomogli w sprawie polskiej. Jednak po kilku miesiącach działania tego komitetu zakończyły się niepowodzeniem i jej działacze coraz mniej mieli wpływów na emigracji. Następnym cieszącym się powodzeniem ugrupowaniem był Komitet Emigracji Polskiej, której przywódcą był Józef Dwernicki. Miał bardzo duże poparcie oficerów i części społeczeństwa cywilnego. Jego głównym zamiarem było zjednoczenie emigracji oraz pozyskanie rządu francuskiego. Zamiar ten się nie powiódł, co spowodowało upadek w roku 1834 tej organizacji. Jednak zgromadzony przez nią fundusz rozdano potrzebującym Polakom. Adam Jerzy Czartoryski zmierzał inną drogą. Postanowił wysłać do wszystkich krajów europy by użyczyli pomocy, ponadto pojechał do Anglii licząc na pomoc z jej strony. Niestety oprócz kondolencji dla Polaków nie wskórał nic. Stwierdził, iż państwa europy zainteresują się sprawą polską, gdy zostanie wzniecony konflikt z Rosją, jednak ten plan został przez większość emigrantów potępiony. Hotel Lambert, w którym również skupiała się szlachta i ludność bogata, a w pośród nich również był Adam Czartoryski. Pragnęli oni odzyskać niepodległość Polski po przez konflikt międzynarodowy, który przyczyniłby się do istnienia niepodległości. Chciano granic Polski sprzed rozbiorów. Politycy skupieni w tej organizacji pragnęli znieść poddaństwo i powoli uwłaszczyć chłopów, oraz wypłacić odszkodowania szlachcie. Znaczną rolę na emigracji odgrywał obóz lewicy demokratycznej, w którym przewodniczyli Tadeusz Krępowiecki, Jan Janowski i Adam Górowski. Założyli oni Towarzystwo Demokratyczne Polski (TDP). Po raz pierwszy zajęli się przyczynami, dla których upadło powstanie listopadowe. Pragnęli również znieść feudalizm; ich poglądy odzwierciedlał Katechizm polityczny, którego główna sentencja brzmiała: „ Człowiek jest dla społeczeństwa i do wolności". TDP na początku nie miał zbyt dużo zwolenników jednak później zebrało się aż 1200 członków, działających w sekcjach. Przedłużająca się emigracja przyczyniła się do ukształtowania nowego programu w TDP (Duży Manifest). Jego głównym autorem był Wiktor Heltman, a wydany został w roku 1836. Postanowiono w nim, iż zniesie się poddaństwo i przywileje szlacheckie, by dążyć do równości. Ponadto chciano dotrzeć do ludności wiejskiej. Ważnym celem było dotarcie do Polaków w zaborach. Główną rolę odegrali tu młodzież, szlachta i in. roznosząc prasę i ulotki m. in. w poznańskim, w Galicji, Krakowie i Królestwie. Ponadto tworzyły się Gromady Ludu Polskiego. Ich członkowie wiedzieli rewolucyjną walkę o sprawiedliwy ustrój. To ugrupowanie nie pozyskało zwolenników wśród szlachty za radykalizm polityczno-społeczny.
Charakterystyczną cechą Wielkiej Emigracji była jej intensywność. Atmosfera wolności we Francji powodowała, iż wspaniale wypełniano zadania nieistniejącego państwa. Wielcy poeci romantyzmu, jakimi byli Adam Mickiewicz i Juliusz Słowacki w swych utworach nawoływali do walki o niepodległość i uczyli patriotyzmu. Powyżsi poeci pokazywali też dzieje Polski ("Konrad Wallenrod" czy w "Dziady" cz. III A. Mickiewicza). Ukazywano Polskę jako Chrystusa, który umarł śmiercią męczeńską, ale zmartwychwstał i tak będzie w przypadku Rzeczypospolitej. Oprócz Mickiewicza i Słowackiego na emigranci tworzą też inni, dobrym przykładem jest Fryderyk Chopin. Z inicjatywy Adama Czartoryskiego powstała w Paryżu polska biblioteka.