Ozon

Największy spadek, powiększający się z roku na rok, obserwuje się na półkuli pd., w rejonie bieguna pd. (nad Antarktydą) w okresie wczesnowiosennym (przełom września i października); w okresie 1987–92 całkowita zawartość ozonu spadała tam o ponad 50% w stosunku do wartości z 1979 (tzw. dziura ozonowa). Na półkuli pn. największe spadki zawartości ozonu występują w średnich szer. geogr.; 1991–92 średnie miesięczne wartości koncentracji ozonu w tych rejonach różniły się od odpowiednich średnich wieloletnich o ok. 10 do 20% (w Polsce na stacji w Belsku Dużym, I 1992 spadek ten osiągnął 22% w porównaniu ze średnią 29-letnią dla tego miejsca).

Dotychczasowe wyniki badań nie pozwalają na jednoznaczne określenie przyczyn zmniejszania się koncentracji ozonu w atmosferze ziemskiej. Wiele danych przemawia jednak za tym, że gł. przyczyną są substancje przedostające się do atmosfery w wyniku gosp. działalności człowieka, zwł. freony i halony (produkowane na skalę przem. i stosowane jako składniki aerozoli, czynniki chłodnicze i in.), a także tlenki azotu (powstające w wyniku spalania paliw przez silniki samolotów i rakiet oraz podczas wybuchów jądr.); substancje te w pewnych warunkach powodują łańcuchowy proces rozpadu ozonu.