Romantyczne pojmowanie miłości w świetle IV części Dziadów.

Miłość jest inspiracją dla wielu artystów: malarzy i pisarzy .Uczucie to towarzyszy ludziom oraz zmienia się na przestrzeni wieków. Dla wielu osób stanowi ono sens życia. Zakochani pragniemy szczęścia drugiej osoby .
IV część ‘Dziadów’ to dramat Adama Mickiewicza epoki romantyzmu. Geneza tytułu odnosi się do obyczajów obchodzonych na pamiątkę zmarłych przodków między pospólstwem na Litwie i Prusach.
Tematyka IV części Dziadów dotyczy wielkiej, nieszczęśliwej miłości głównego bohatera – Gustawa. Bohater jest romantykiem, który przybywa w noc Dziadów do domu księdza. Opowiada mu o swoim gwałtownym uczuciu, zawierającym w sobie skrajne emocje, gniew, rozpacz, wściekłość, ironię i bunt. Dialogi z księdzem mają charakter sporu. Ksiądz skłonny jest uznać go za szaleńca. Miłość bohatera jest duchową jednością kochanków, którzy byli przeznaczeni sobie przez Boga. Ukochana Gustawa poślubiła innego bogatszego mężczyznę. Odrzucenie miłości przez wybrankę nieodwracalnie zmienia życie zakochanego, prowadząc do samobójstwa. Stwierdza on, iż jego śmierć będzie karą dla umiłowanej kobiety. Jego samobójstwo można uznać za wyraz samobójstwa duchowego. Romantyczny światopogląd Gustawa, to odzwierciedlenie wielu postaci tej epoki takich jak : Werter z dramatu ‘Cierpienia młodego Wertera’ ; Strzelec ze ‘Świtezianki’ ; Jacek Soplica z ‘Pana Tadeusza’. Romantyczne pojmowanie miłości to nieszczęśliwie zakochany. Targany wielkimi namiętnościami, o wielkim i gwałtownym uczuciu, często niemożliwym do spełnienia. Romantyk to człowiek o skomplikowanej osobowości, mający problemy z własną tożsamością, nie potrafiący siebie zrozumieć, zdolny do poświęceń i wrażliwy na ludzkie cierpienie.