Państwo Franków.

Pod koniec IV wieku rozpoczął się w Europie trwający kilka wieków okres wędrówek ludów. Napływ walczących ze sobą plemion germańskich doprowadził w ciągu stulecia do upadku cesarstwa zachodnio-rzymskiego. W V w. na gruzach dawnego imperium zaczęły powstawać królestwa barbarzyńskie. Nowe państwa nie były jednak tak dobrze zorganizowane jak cesarstwo Rzymian. Wiele funkcji pełnionych dotychczas przez rzymskich urzędników całkowicie zanikło. Pozostałe przejęli duchowni, którzy zaczęli odgrywać coraz większą rolę w społeczeństwie. Biskupi dbali o zaopatrzenie ludności w żywność czy o naprawę murów obronnych, a w razie potrzeby stawali również na czele wojska lub prowadzili rozmowy z najeźdźcami. Było to możliwe, gdyż w tym okresie większość barbarzyńskich władców przyjęła chrześcijaństwo i uznała autorytet Kościoła. Z czasem umocniły się więzi między dawnymi mieszkańcami państwa rzymskiego a nowo przybyłymi ludami. W wyniku połączenia łaciny, którą Rzymianie posługiwali się na co dzień, z mową barbarzyńców powstały języki romańskie, takie jak francuski czy tez hiszpański. Łacina klasyczna pozostała tylko językiem nauki i religii, stosowanym przez osoby duchowne podczas nabożeństw i uczonych. Wkrótce po upadku Imperium Rzymskiego największą potęgą wśród germańskich najeźdźców osiągnęli Frankowie. osiedlili się na terytorium dzisiejszej Belgii i przystąpili do powolnego, lecz systematycznego podboju Galii. Pod koniec V w. ich władca Chlodwig z rodu Merowingów rządził już dużym terytorium w dorzeczach Remu i Sekwany. W 496 r. przyjął chrzest w obrządku katolickim, dzięki czemu zapewnił sobie poparcie duchowieństwa oraz chrześcijan zamieszkujących Galię od czasów rzymskich. Odtąd wojny prowadzone przez Franków przeciwko innym plemionom germańskim mogły uchodzić za walkę z niewiernymi. Większość tych ludów wyznawała bowiem arianizm, który Kościół katolicki uważał za herezję. Frankowie byli przede wszystkim rolnikami. Ich gospodarka opierała się głównie na uprawie zbóż i winnej latorośli oraz na hodowli bydła, owiec, kóz, koni oraz świń. Pełne zwierzyny łownej lasy, otaczające osady Franków, dostarczały im skór i mięsa. Chłopi frankijscy sami zajmowali się wytwarzaniem przedmiotów codziennego użytku. Dlatego Frankowie nie byli zainteresowani rozwojem handlu i rzemiosła. Z tej przyczyny miasta galijskie zaczęły podupadać, a ich mieszkańcy stracili stracili swoje dotychczasowe zajęcia. Z czasem większość ludności musiała przenieść się na wieś. Wiele miast wyludniło się albo przekształciło się w osady rolnicze. Po śmierci Chlodwiga w dynastii Merowingów nie było już znakomitych władców. Jego następców ze względu na nieudolne rządy nazywano królami gnuśnymi. Rzeczywistą władzę w państwie Franków sprawowali zarządcy dworu - majordomowie. Pod koniec VII w. urząd ten zaczęli dziedziczyć kolejni przedstawiciele rodu Karolingów. Wprowadzali oni reformy, rozstrzygali spory między poddanymi i dowodzili armią. W 732 r. majordom Karol Młot podczas bitwy pod Poitiers pokonał nacierające z południa wojska muzułmańskie. Zwycięstwo to powstrzymało napływ islamu do Europy Zachodniej. W tym czasie Frankowie przystąpili do odzyskiwania zajętych przez Arabów ziem w południowej Francji i na Półwyspie Iberyjskim. Dzięki zasługom kolejnych majordomów Karolingowie zdobyli silną pozycję w państwie. W tej sytuacji syn |Karola Młota, Pepin Krótki, w 751 roku odsunął od władzy ostatniego z Merowingów - Childeryka. Papież uznał nowe władcę na tronie frankijskim w zamian za udzielone wsparcie. Pepin bowiem pomógł mu pokonać germański lud Longobardów. W 756 roku na ziemiach odebranych Germanom zostało utworzone Państwo Kościelne pod rządami papieskimi. Natomiast przez kolejne 150 lat Karolingowie władali zachodnią Europy.