Marzenia o miłości a małżeństwo. Porównaj kreacje poetów, analizując fragmenty "Nie-Boskiej komedii" i "Wesela". W interpretacji uwzględnij kontekst historycznoliteracki.

Choć małżeństwo powinno być uwieńczeniem miłości, okazuje się to nie być regułą. Jest to widoczne we fragmentach „Wesela” oraz „Nie-Boskiej komedii”. Oba teksty zawierają motyw wesela, są związane z doświadczeniami autorów, którzy marzenia swych bohaterów konfrontują z rzeczywistością. Stworzone w różnych epokach literackich dzieła łączy również zestawienie poetów z kobietami, z którymi wstępują w związek małżeński oraz z tak zwanymi kobietami „poetycznymi”, które symbolizują pragnienia bohaterów.
We fragmencie „Nie-Boskiej komedii” Krasiński kreuje postać typowego romantyka, który pewny swej miłości decyduje się na ślub z wybranką. Małżeństwo jest dla niego czymś typowo ziemskim, dlatego też niejako musi się do tej instytucji zniżyć – „zstąpiłem do ziemskich ślubów”. Pan Młody zauroczony kobiecą urodą, pragnie być z nią już zawsze, nie ma żadnych wątpliwości, że to właśnie ona jest tą wymarzoną. Co dziwne, nie pragnie jej bliskości – „idź w taniec, a ja tu stać będę i patrzeć na cię” – chce, żeby stała się dla niego natchnieniem, muzą.

Ślub okazuje się jednak nie być dobrym wyborem. Przy boku małżonki, Mąż śni o Dziewicy, uosobieniu poezji i marzeń o miłości. Żona Maria „stworzona dla ogródka i domku” przynosi mu rozczarowanie, spokoje życie u jej boku sprawia, że poeta nie spełnia swojej roli. Dlatego też, pragnąc powrotu natchnienia, Mąż przeklina zawarcie małżeństwa, po którym życie stało się trywialne, a miłość uległa zniszczeniu. Poeta porzuca przyziemność u boku Żony, decyduje się podążyć za apoteozą poezji i miłości idealnej. Według romantyków więc małżeństwo niszczy miłość, która okazuje się być siłą destrukcyjną i nieprzynoszącą spełnienia.

W dramacie Wyspiańskiego przedstawione zostało prawdziwe wydarzenie, jakim był ślub Lucjana Rydla i Jadwigi Mikołajczykówny. Związek małżeński artysty z chłopką stał się dla autora tłem do przedstawienia modnej w okresie Młodej Polski chłopomanii, ludowości i folkloru. Pan Młody z tego fragmentu również wierzy w wieczną miłość, jest pewny swego uczucia. Sam dużo mówi o miłości, a także oczekuje zapewnień ze strony małżonki. Związek ten przynosi mu szczęście i spełnienie, bowiem pozwala uciec od ograniczającego miasta i wieść spokojne życie w inspirującej dla niego wsi. Jest zafascynowany wszystkim, co związane z chłopskim stylem bycia, młodością i ludowym strojem swej wybranki, sielankowością życia w oddali od cywilizowanego świata – „żyłem dotąd w takiej cieśni / pośród murów szarej pleśni (…) od miesiąca chodzę boso, / od razu się czuję zdrowo”. Pan Młody wkracza w kulturę której właściwie nie rozumie, ma jedynie takie pojęcie, że panuje w niej spokój i zdrowie.

W momencie spotkania z kobietą „poetyczną” nie ulega jej, traktuje dość obcesowo, ma jednak świadomość, że może z nią porozmawiać na wyższym poziomie, między innymi o małżeństwie i powodach jego zawarcia. W mezaliansie jakim był artystyczno-chłopski związek, Pan Młody szuka korzyści takich jak natchnienie dla zmęczonego wielkomiejskim szumem poety, spokojne wiejskie życie u boku młodej, „prostej” kobiety, a także spełnienia swych marzeń o wiecznej miłości.

Obydwa fragmenty ukazują poetów w sposób negatywny. Mąż wykreowany przez Krasińskiego okazuje się być egoistą i marzycielem, który żyje ułudą, a dla swych poetyckich ambicji przeklina związek małżeński i porzuca rodzinę, by podążyć za uosobieniem marzeń. Można powiedzieć, że wykorzystuje zarówno Żonę, którą po ślubie zostawia wraz z dzieckiem, ale także Dziewicę, gdyż dostrzega w niej jedynie cielesne piękno. Natomiast Pan Młody z „Wesela” wkracza w związek małżeński z uwagi na sielankowość życia w oddali od miasta, wyrzeka się swojego stanu społecznego, jednocześnie nie ma żadnej wiedzy o kulturze ludowej, a w swoim postępowaniu kieruje się modą na chłopomanię, przez co staje się śmieszny.