Wstrząs i rozczarowanie. Scharakteryzuj stan psychiczny Wokulskiego po tym, jak był świadkiem rozmowy Izabeli ze Starskim w pociągu

Fragment powieści "Lalki" Bolesława Prusa przedstawia sytuację oraz wydarzenia Wokulskiego po usłyszeniu rozmowy Izabeli ze Starskim w pociągu.

Główny bohater powieści jest osobą i silnym charakterze. Zwykle cierpliwym, dobry i zaradny. Zakochany w pannie Łęckiej próbuje zrobić na niej wrażenie. Zaślepiony miłością nie zdaje sobie sprawy, że obiekt jego westchnień nie traktuje go poważnie. Okazuje wiele dobroci oraz cierpliwości, ale mimo to dziewczyna nie odwzajemnia w pełni jego uczuć. Wokulski doskonale zdaje sobie sprawę, iż Łęcka dużą wagę przywiązuje do urodzenia i majątku. Z tego powodu pragnie zdobyć wielki majątek oraz stać się szanowanym i znanym wśród arystokracji.

Wokulski jest wrażliwy na ludzką krzywdę, dlatego stara się pomagać ludziom ubogim. Wrażliwość charakteryzuje również osobowość Wokulskiego. Pomimo zaradności i silnego temperamentu bardzo łatwo go zranić. Sytuacja, która miała miejsce w pociągu, wyjątkowo dotknęła Wokulskiego. Słysząc na swój temat wiele pogardliwych i kompromitujących go rzeczy poczuł się bardzo zraniony. Z pewnością najbardziej zabolał go fakt, iż słowa te zostały wypowiedziane z ust panny Łęckiej. Pewny siebie mężczyzna w jednej chwili stał się człowiekiem zrozpaczonym i zagubionym. Bezradność, która nadeszła nieoczekiwanie napiętnowała go przez każdą sekundę kończącej się jazdy. Do takiego stanu doprowadziła go nie tylko myśl o zdradzie i oszustwie Izabeli, ale również o tym, że od początku był tylko zabawką w rekach dziewczyny. Wokulski ucieka od problemu, wysiadając z pociągu na następnej stacji. Jest w fatalnym stanie, nie myśli racjonalnie i logicznie. Zdaje sobie sprawę, że w jego życiu coś się skończyło.

Po odjechaniu pociągu Wokulski został sam. Doznał halucynacji, która przedstawiała jego obecną sytuację. Opisana wieża, która runęła to dotychczasowy świat, ludzie i życie bohatera. Nie zabiła ona głównego bohatera dosłownie, ale wszystko to, czym dotychczas był otoczony. Po zaistniałej sytuacji obraz Łęckiej w myślach Wokulskiego zmienił się diametralnie. W końcu zrozumiał, że nie był dla niej ważny - był marionetką. Doskonale zdaje sobie sprawę, iż był zbyt zaślepiony miłością do Łęckiej, że nie dostrzegał, a nawet nie chciał widzieć jej wad i złych postępowań. Dodaje również, że nie jest zdziwiony tym wydarzeniem. Nie ma pretensji do Starskiego, ale uważa go za tak samo fałszywego i zdradliwego człowieka jak Izabela.

Wokulski był taki rozgoryczony i osłabiony psychicznie, że do głowy przychodziły myśli samobójcze. Pełen melancholii i rozpaczy doznawał kolejnych halucynacji, które coraz bardziej doprowadzały go do stanu, który paraliżował jego umysł i racjonalnie myśli. Kładąc się na szyny, nie wiedział, co robi.

Postać Wokulskiego była silna i zdeterminowana. Nie zdawał sobie jednak sprawy, że może tak bardzo zostać zranionym przez kobietę, którą kocha. Myślał, że okazując tyle dobroci, cierpliwości i ciepła zdobędzie jej miłość. Niestety w porę nie dostrzegł złych intencji Łęckiej, za co przypłacił własnym cierpieniem. Wokulski jest dowodem na to, że nawet najsilniejszy psychicznie człowiek w chwili bezradności nie jest w stanie poradzić sobie z problemami.