Jam jest dwór polski. Przedstaw obraz dworu polskiego analizując opisy dworu i życia mieszkańców w Korczynie i Soplicowie

Motyw dworu pojawia się w literaturze polskiej bardzo często, jest typowy i charakterystyczny zarówno dla romantyzmu jak i pozytywizmu. Myślę, że ma spore znaczenie dla kultury i tradycji, jest swoistą oznaką polskości, „miniaturą kraju”. Na podstawie dwóch wytworów literackich, mianowicie epopei narodowej „Pan Tadeusz”- Adama Mickiewicza oraz powieści Elizy Orzeszkowej „nad Niemnem”, postaram się przybliżyć i ocenić obraz tych dość wartościowych posiadłości dworskich.
Zacznę od bardziej znanej posesji, czyli tej w Soplicowie z „Pana Tadeusza”. Dwór ten- szlachecki, ulokowany był na pagórku, pośród pól i brzozowego lasku, nad rzeką Ruczaj. Przynależał do sędziego Soplicy. Drewniany, na murowanych fundamentach. Ściany domu zabielane wapnem, wspaniale komponujące się z półmrokiem i cieniem rzucanym przez ciemnozielone topole. Do dworku zaliczano: mały dom mieszkalny, stodołę wokół której leżały poukładane snopy siana, nie mieszczące się w środku, oraz pola uprawne. Za domem znajdował się otoczony płotkiem, pełen kwiatów i zielonej trawy ogródek. Brama wjazdowa zawsze stała otworem dla odwiedzających, co świadczyło o otwartości właścicieli i chęci poznawania nowych ludzi. Po przekroczeniu progu, uderzała w nas prostota i schludność jego urządzenia. Mieszkańcy domu na ścianach powiesili portrety bohaterów narodowych: Kościuszki, Jasińskiego, Korsaka, może to świadczyć o ich wielkim patriotyzmie, szacunku dla tradycji i oddaniu ojczyźnie. W środku stał także zegar kurantowy, dzięki któremu każdy, kto odwiedził posiadłość mógł usłyszeć Mazurka Dąbrowskiego.
Mickiewicz przedstawił dwór w Soplicowie jako oazę spokoju i przyjaźni, którą zamieszkiwali prawdziwi Polacy. Polacy będący gospodarzami i patriotami, otwartymi na oraz tolerancyjnymi wobec ludzi.
Kolejnym przykładem użycia motywu dworu w literaturze jest Korczyn z Nad Niemnem, Elizy Orzeszkowej. Był to jeden z „tych starych, szlacheckich dworów, w których niegdyś mieściły się znaczne dostatki i wrzało życie”. Posesja była z pozoru niska i mała, lecz posiadała w swoim wnętrzu pomieszczenia duże i obszerne, między innymi: jadalnię, salon z czterema oknami, a także strych, na którym znajdowały się dwa pokoje. Na dziedzińcu przed budynkiem rosły dorodne, rozłożyste jawory, z każdej strony otoczone bzami, akacjami, jaśminami oraz krzakami róż.
Dwór w Korczynie nie należy jednak do sielankowych oaz spokoju i odpoczynku, jak miało to miejsce w przypadku dworu w Soplicowie. Nie jest także aż tak zadbany. Ściany nie są bielone, co świadczy o mniejszej majętności jego właścicieli. Goście nie zjawiają się tu zbyt często, a jeśli już ktoś odwiedzi to miejsce, wciągnięty zostaje w wir poważnych rozmów na istotne tematy, dotyczące trudnej rzeczywistości z jaką przyszło się im borykać.
Podsumowując, myślę, że charakterystyka porównawcza akurat tych dwóch, wyżej opisanych dworów nie jest przypadkowa. Ukazuje dość dobrze zmiany historyczne, jakie dokonały się w Rzeczypospolitej, a co za tym idzie zmiany, jakich doświadczyli właściciele ziemscy na przestrzeni lat. Obie posiadłości mają kilka cech wspólnych- są one raczej sporadyczne na tle wizualnym, jak i kilka kwestii poróżniających je- te dotyczące sfery bardziej życiowej, duchowej. Dwór w Soplicowie- bogaty i dostojny, pełen pozytywnych emocji z lekką nutą błogiego lenistwa, którego doświadczyć mógł każdy, kto chciał ów dwór odwiedzić. Zaś dwór w Korczynie- mniej wystawny, należący do średniozamożnych, trochę zatroskanych ludzi, którzy aby go utrzymać muszą ciężko pracować i nie mają czasu na odpoczynek i sielankę.
Mimo tego, że istnieją różnice między posiadłościami i zwyczajami tam panującymi, wydaje mi się, że życie zarówno w Soplicowskich jak i Korczyńskich realiach mogłoby być równie interesujące, ponieważ dawałoby możliwość poznania różnych wartości: tradycji, kultury czy nawet pracy.