„Żeby być dobrym, okrutnym być muszę” - refleksje na temat postawy Roskolnikowa.

Fiodor Dostojewski autor "Zbrodni i kary" w swoich dziełach ukazuje duchowe rozterki i poszukiwania życiowe swoich bohaterów. Sensa-cyjno-kryminalne fabuły jego powieści służa przede wszystkim do ukazania złożoności ludzkiej psychiki.

Głównym bohaterem jest Rodion Raskolnikow, student prawa. Znajduje się on w trudnej sytuacji materialnej - nie może ukończyc studiów z powodu braku. Rodion obserwuje wokół siebie ludzi. Na każdym kroku zauważa nierówność społeczną. Bohater czuje się zobowiązany do zmienieniaświata, poszukuje sposobów przełamania zła w społeczeństwie.

Raskolnikow przeciwstawia się zastanym przez siebie na świecie zasadom i konwenansom. Jego życie polegało głównie na naprawianiu świata. Jako jednostka wybitna czuje że może zapewnić lepszy byt innym.

Dla dobra ogółu dopuszcza się zbrodni – morderstwa. Na swoją ofiarę wybiera społeczną "wesz", lichwiarkę Alonę. Czerpała ona korzyści z udzielanych pożyczek pod zastaw. Według niego było to szkodliwe dla społeczeństwa, które najchętniej by się jej pozbyło.

Sam pomysł morderstwa zrodził się w kawiarni, gdy Rodion podsłuchał rozmowę dwóch ludzi o starej, złej, zawistnej i bogatej lichwiarce - Alonie Iwanownej. W tamtej chwili kierował się on jedynie tak zwanymi szlachetnymi pobudkami, on chciał po prostu uwolnić świat od złej, starej jędzy, a dzięki jej pieniądzom chciał uszczęśliwić wiele biednych rodzin. Dopiero później do tych motywów dojdą : chęć sprawdzenia swojej osobowości, czy jest człowiekiem niezwykłym i wybitnym. Raskolnikow chce zrabowane kosztowności przekazać innym ludziom - wtedy też zbrodnia może być usprawiedliwiona.

Zachowanie bohatera wskazuje na działanie z premedytacją, jedynie zabójstwo Lizawiety - siostry lichwiarki jest przypadkiem. Rodion misternie przygotowywuje siędo realizacji planu. Obserwuje mieszkanie lichwiarki i poznaje jej zwyczaje. Następnie przygotowuje atrapę papierośnicy , która jest pretekstem pójścia do niej i siekierę, która jest narzędziem zbrodni.

Z przedstawionego przeze mnie powyżej krótkiego opisu samego Raskolnikowa jak i jego poczynań, można by było wywnioskować, że był on człowiekiem jak najbardziej szlachetnym, a jego postępek ma swoje uzasadnienie. Jednakże takie stwierdzenie jest według mnie jak najbardziej fałszywe. Na początku chciałbym zauważyć, że według mnie dobro nie może wynikać w żadnym wypadku ze zbrodni. Nie można ciągnąć korzyści z ludzkiej krzywdy. Na przykładzie Raskolnikowa można pokazać, iż nie musiał on zamordować, by uczynić dobro.

Według mnie cytowane w temacie słowa Hamleta nigdy mogą znaleźć swojej słuszności, a w szczególności w odniesieniu do Radiona.

Raskolnikow postąpił tak jak mówią to słowa z cytatu, czyli postąpił w moim przekonaniu źle, a co gorsza według mnie głównym motywem zbrodni była właśnie chęć sprawdzenia się.