Czy zgadzam się ze stwierdzeniem że "grzeczność nie jest nauką łatwą ani małą"

Aby odpowiedzieć na pytanie zawarte w temacie przede wszystkim trzeba zastanowić się nad czterema punktami: Jak rozumiana była grzeczność w dawnej Polsce? W jaki sposób nasze zachowanie wpływa na stosunki z innymi ludźmi? Czy zawsze potrafimy zachować się zgodnie z zasadami grzeczności? Czy taki sposób życia przyniósł nam kiedyś jakieś korzyści? Grzeczność sama w sobie nie jest łatwa, chociaż dla niektórych może nie stanowić żadnego problemu.
Warto również zauważyć, że grzeczność w dawnej Polsce nie różniła się od tej teraz, potwierdzić to mogą fragmęty z „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza.(...).Krótkie były Sędziego z synowcem witania(...). I w skroń ucałowawszy, uprzejmie pozdrowił(...).
Podkomorzy najwyższe brał miejsce za stołem;
Z wieku mu i z urzędu ten zaszczyt należy(...).
W naszych czasach jest przecież tak samo, pan domu czy jak niektórzy powiedzą tata, siedzi przecież na końcu stołu by móc wszystkich widzieć, należy mu się to, dlatego że zajmuje najwyższą pozycje w domu i to jest chyba normalne. Musimy się zastanowić, dlaczego dzisiejsza młodzież okazuje tak mało „grzeczności”, np. dlaczego tak rzadko mówi się starszym osobom to zwyczajne słowo „dzień dobry” albo „dobry wieczór”. Przecież to nie trudne, a jednak większa część dzisiejszej młodzieży nawet nie fatyguje się żeby wymamrotać te słowa, a co dopiero mówić o czymś większym, jak np. ustąpienie miejsca w autobusie, a przecież to świadczy o człowieku. Czy możemy tego żądać od współczesnej
młodzieży? Tak to jest, jedni powiedzą, że to nie te czasy, ale myślę, że to tylko brak wychowania przez rodziców.. Co do tego mają czasy? To właśnie pokazuje, że choć jesteśmy narodem cywilizowanym i wolnym nie umiemy zachować podstawowych zasad grzeczności. A wszyscy kiedyś dorośniemy i jeśli się tego nie nauczymy to będziemy robić to dalej dając zły przykład młodszym od siebie. Dlatego widząc kogoś takiego powinniśmy mu zwrócić uwagę. Śmiem twierdzić, że gdyby wszyscy stosowali się do tych uwag świat uległby wielkim zmianom, zmianom na lepsze. A oto inne spojrzenie na tą sprawę, kto namówiłby wszystkich ludzi żeby zachowywali zasady „grzeczności”. To tak jakby jedne dzieci wymyśliły grę, a inne specjalnie zmieniałyby jej zasady, dla własnej przyjemności. Można by tu postawić pytanie, czy świat rzeczywiście się kiedyś zmieni? Kolejną sprawą którą chcę poruszyć jest to że „grzeczność” w wielu przypadkach może być nagradzana, może przynosić satysfakcję, a to naprawdę fajne uczucie. Jeśli nawet jak pisałem wcześniej ustąpimy miejsca jakiejś starszej pani to ona na pewno będzie nam za to wdzięczna, a my będziemy czuli się docenieni i dowartościowani. Myślę, że gdyby wszyscy tak robili nie byłoby niepotrzebnych nie przyjemności. Jak wiadomo na razie tak nie jest. Ja wiem nie wszyscy są idealni, ale apeluje uczmy się grzeczności przecież to tak niewiele a wszyscy są zadowoleni.
„Ale co dzień postrzegam, jak młódź cierpi na tem,
Że nie ma szkól uczących żyć z ludźmi i światem
Nikt nigdy nie zarzuci, bym uchybił, komu
W uczciwości, w grzeczności; a ja powiem śmiało,
Grzeczność nie jest nauką łatwą ani małą.
Niełatwą, bo nie na tym kończy się, jak nogą
Zręcznie wierzgnąć, z uśmiechem witać lada, kogo;
Grzeczność wszystkim należy, lecz każdemu inna;
(...) Grzeczność nie jest rzeczą małą:, Kiedy się człowiek uczy ważyć, jak przystało, Drugich wiek, urodzenie, cnoty, obyczaje, Wtenczas i swoją ważność zarazem poznaje:
Zaś godna jest Waszmościów uwagi osobnej
Grzeczność, którą powinna młódź dla płci nadobnej;
Zwłaszcza, gdy zacność domu, fortuny szczodroty
Objaśniają wrodzone wdzięki i przymioty”.
WISŁAWA SZYMBORSKA LEKTURY NADOBOWIĄZKOWE
(recenzja książki H. Michałowskicj „Salony artystyczno-literackie w Warszawie” 1832-1860).
Nie pozostaje mi nic tylko przyłączyć się do słów Wisławy Szymborskiej i stwierdzić że „grzeczność nie jest nauką łatwą ani małą.



Jakub Opoka