Julian Tuwim "Sitowie" - interpretacja wiersza

Wiersz jest liryką bezpośrednią, a podmiot liryczny można utożsamić z autorem utworu. Poeta wyraża w nim swoją tęsknotę za życiem jako młoda osoba, zachwyca się pięknem minionych chwil i żałuje, że już nie wrócą. Porusza również temat artysty i poezji.

Przyroda jest odzwierciedleniem twórczości literackiej – kiedyś tworzył nieświadomie, bez większego znaczenia, beztrosko, co obrazuje metafora:

„że z nich splotę siatkę leciutką i cienką,/ którą nic nie będę łowił”

Siatka utkana z włókien sitowia symbolizuje młodą, jeszcze niedojrzałą i lekką poezję.
Z czasem tworzenie dla artysty staje się trudne, z czego nie zdawał sobie sprawy będąc młodym. Jego poezja jest dojrzalsza, ale musi włożyć w nią ogromny wysiłek, aby dobrać odpowiednie słowa, które wyrażają jego myśli, uczucia i emocje:

„Nie wiedziałem, że się będę tak męczył,/ słów szukając dla żywego świata”

Artysta tęskni za postrzeganiem świata takim jakim jest, pragnie widzieć wszystkie rzeczy zwyczajnie, bezpośrednio, jednak nie może, ponieważ jest poetą, artystą, który postrzega rzeczywistość inaczej niż zwykli ludzie. Wątpi, że będzie obcować ze światem tak jak za dawnych lat, zwraca się nawet ze swoją myślą do Boga, jednak naprawdę sam zna prawdę. Autor używa apostrofy oraz pytania retorycznego i wykrzyknienia, co podkreśla towarzyszące poecie emocje:

„Boże dobry moich lat chłopięcych,/ moich jasnych świtów Boże święty!/ Czy już w życiu nie będzie więcej/ pachnącej stawami mięty?”

Poezja wydaje się być powołaniem, zadaniem wymagającym poświęcenia, oddania, które poeta musi wypełnić. Zdaje się być równocześnie darem i przekleństwem.

Artysta jednak nie wyraża buntu wobec takiej sytuacji, po prostu tęskni za chwilowym zapomnieniem, odpoczęciem od twórczości. Marzy o niedojrzałej, lekkiej poezji:

„i sitowia, sitowia zwyczajnego/ nigdy już nie zobaczę?”.