Czy życie to nie teatr ? - Na podstawie wiersza E.Stachury "Życie to nie teatr"

E. Stachura - "Życie to nie teatr
Życie to jest teatr, mówisz ciągle, opowiadasz;
Maski coraz inne, coraz mylne się nakłada;
Wszystko to zabawa, wszystko to jest jedna gra
Przy otwartych i zamkniętych drzwiach.
To jest gra!

Życie to nie teatr ja ci na to odpowiadam;
Życie to nie tylko kolorowa maskarada;
Życie jest straszniejsze i piękniejsze jeszcze jest;
Wszystko przy nim blednie, blednie nawet sama śmierć!
Ty i ja teatry to są dwa. Ty i ja!

Ty-ty prawdziwej nie uronisz łzy.
Ty najwyżej w górę wznosisz brwi.
Nawet kiedy źle ci jest, to nie jest źle.
Bo ty grasz!

Ja duszę na ramieniu wiecznie mam.
Cały jestem zbudowany z ran.
Lecz nie ja kaleką jestem, tylko ty!

Dzisiaj bankiet u artystów, ty się tam wybierasz;
Gości będzie dużo, niedostępna tyraliera;
Flirt i alkohole, może tańce będą też
Drzwi otwarte zamkną potem się.
No i cześć!

Wpadnę tam na chwilę zanim spuchnie atmosfera;
Wyjdę na ulicę, przy fontannie zmoczę łeb;
Wyjdę na przestworza, przecudowny stworzę wiersz.
Ty i ja - teatry to są dwa!
Ty i ja!

Ty-ty prawdziwej nie uronisz łzy.
Ty najwyżej w górę wznosisz brwi.
I nie zaraźliwy wcale jest twój śmiech.
Bo ty grasz!

Ja duszę na ramieniu wiecznie mam.
Cały jestem zbudowany z ran.
Lecz gdy śmieję się, to w krąg się śmieje świat!

E. Stachura uważa, iż życie to nie teatr. Moje zdanie na ten temat jest podzielone. Myślę, że życie niektórych ludzi można porównać do gry aktorów na scenie. Oni wciąż kryją się za swoimi maskami. Nie chcą bądź nie potrafią pokazać swojego prawdziwego oblicza. Udają i nie pokazują swoich emocji przed innymi. Maski pozwalają im ukryć dostęp do swojego intymnego świata i ułatwiają im pełną kontrolę nad sytuacją w jakiej się znajdują.

Są też ludzie, którzy do życia podchodzą szczerze. Nie potrzebują masek. Potrafią pokazać swoje prawdziwe emocje, dzielić się z innymi swoimi smutkami i radościami, słuchać innych, poznawać ich i pomagać im. Jednak pełne otwarcie się na świat oznacza dla nich zgodzenie się na cierpienie. Życie oraz ludzie w maskach czynią ich bezbronnymi.
My też często zastanawiamy się czy zrzucić wreszcie maskę, czy grać w niej dalej. Czasami warto ją założyć, aby nie pokazać innym swojego gniewu, smutku, czy przygnębienia, aby ich nie martwić. Jednak nie można wciąż chodzić w masce. Należy ją w końcu zdjąć, pokazać siebie i przestać się za nią kryć, bowiem najgorsza prawda jest ważniejsza, aniżeli najpiękniejsze kłamstwo.