Jaki obraz Polaków XVII wieku wyłania się z „Potopu” Henryka Sienkiewicza? Punktem wyjścia swoich rozważań uczyń wnioski z analizy danych fragmentów powieści. Zwróć uwagę na ich znaczenie dla całości utworu

Potop jest drugą z powieści tworzących trylogię opowiadającą o wojnach XVII wiecznych. Wiek XVII był to kres licznych wojen, w których uczestniczyła także Polska. W „Potopie” Henryk Sienkiewicz przedstawia nam konflikt Polskie ze Szwecją, a dokładniej najazd wojsk szwedzkich na Polskę zwany potopem szwedzkim. Wydarzenie to miało miejsce w czasie II wojny północnej, a dokładniej był to rok 1655. Wydarzenie to miało bardzo ważny wpływ na dalsze losy narodu polskiego, a przedstawienie tego wydarzenia przez H. Sienkiewicza daje na doskonały obraz XVII wiecznych Polaków.
Aby udzielić trafnej odpowiedzi na pytanie zawarte w temacie, najpierw muszę poddać analizie załączone fragmenty „Potopu” H.Sienkiewicza. Pierwszy z nich przedstawia nam opinię Wrzeszczowicza na temat Polaków. Wrzeszczowicz jest z pochodzenia Czechem, jednak nie służy on swemu Królowi, w poszukiwaniu pieniędzy przechodzi w poddaństwo królowi Szwedzkiemu. Można z tego wywnioskować, iż Wrzeszczowicz niej jest patriotą, jest zdrajcą dbającym wyłącznie o swoje interesy. Wypowiedź Wrzeszczowicza wytyka wszystkie braki narodu polskiego:
„Król nie rządzi, bo mu nie dają… Sejmy nie rządzą, bo je rwą… Nie masz wojska, bo podatków płacić nie chcą; nie masz posłuchu, bo posłuch wolność się przeciwi; nie masz sprawiedliwości, bo wyroków nie ma komu egzekwować i każdy możniejszy je depce; nie masz w tym narodzie wierności, bo oto wszyscy po staremu w dawnej swawoli żyć nie przeszkodzi”
Opowieść ta ukazuje nam negatywny obraz społeczeństwa polskiego. Przedstawia ówczesnych Polaków, jako naród który nie dba o ład i porządek, zarzuca brak dyscypliny, neguje ówczesną władzę. Według Wrzeszczowicza wszystkie te negatywy zdecydują o tym, że prędzej czy później Polska zniknie z map Europy „…oni zginąć muszą!”. Mimo tego, że Wrzeszczowicz jest człowiekiem obłudnym i jest zdrajcą ojczyzny, to jego opowieść o ówczesnej sytuacji w Polsce, jest bardzo rzeczowa, i co najważniejsze jest prawdziwa, gdyż sam Kmicić zgadza się z jego wypowiedzią mówiąc „Dla Boga! Żeby, choć jedno łgarstwo mu zadać!” Jedyną cnotą, którą według Wrzeszczowicza może poszczycić się Polska to dobra jazda.
Drugi fragment przedstawia scenę, w której królowa, która podczas narady u Jana Kazimierza wygłasza swą opinię o narodzie polskim. Obraz ten znacznie różni się opinii Wrzeszczowicza. Królowa wychwala naród Polski za to, że w Polsce nie mają miejsca ciche, bratobójcze zbrodnie, podkreśla że w Polsce „…wszyscy królowie własną spokojną śmiercią umierali”. Wychwala Polaków jako naród który nie ma skłonności do zbrodni. Jednak nawet matka Polski dostrzega słabości swej ojczyzny „…zawinił ten naród ciężko, zgrzeszył przez swawolę i lekkość…”. Sposób przedstawienia cech negatywnych narodu polskiego przez królową jest bardzo sprytny, używa ona epitetów mniej nacechowanych negatywnie i uogólnia wszystkie braki narodu polskiego. Pod koniec swej wypowiedzi królowa zaznacza, że czas lekkości Polacy mają już za sobą, i teraz gotowi są przelać krew w imię króla i ojczyzny.
Po przeczytaniu i analizie dwóch załączonych fragmentów, mogę stwierdzić, że przedstawiony obraz społeczeństwa polskiego jest bardzo negatywny. Wypowiedź królowej ma się nijak do sytuacji panującej w Polsce w owych czasach. Nie przemawiają do mnie bezsensowne argumenty królowej, która podczas wojny chwali swój naród za łagodność i niechęć do zbrodni. Natomiast wady, królowa przedstawia w bardzo łagodny sposób, używa epitetów które trafnie określają dziewczynę beztrosko biegającą po łące, a nie wojsko i władze kraju. Natomiast argumenty Wrzeszczowicza stawiane są pewnie i jasno, nie ma w nich uogólnień, niedomówień, łagodzenia sprawy. Wrzeszczowicz pokazuje bardzo jasno co jest źle a co dobrze. W moim przekonaniu utwierdza mnie również to, iż nawet główny bohater powieści Kmicic zgadza się z opinią Wrzesczowicza.
Jednak odnosząc się do całości utworu, i punktu widzenia Sienkiewicza stwierdzam, że obraz Polaków XVII wieku wyłaniający się z „Potopu” jest bardzo dobry. Wiele scen przedstawia oddanie i waleczność polaków, a wyimaginowany opis obrony Jasnej Góry pokazuje polaków jako naród który jak fenix po wielu porażkach odradza się z popiołów aby dokonać ostatecznego tryumfu.