Poeci o swym życiu i pośmiertnej sławie.

W mojej pracy postaram się jak najlepiej przedstawić założenia zawarte w temacie, czyli analiza i interpretacja porównawcza załączonych wierszy.
Zacznę od wiersza, który napisany był najwcześniej, bo już w starożytności. Wiersz pod tytułem „exegi monumentum” napisany jest przez Horacego jest to dzieło o ogólnoświatowej sławie, a jego „złote myśli” wydają się być ponadczasowe. Podmiotem lirycznym wiersza jest poeta, najprawdopodobniej autor dzieła – Horacy. Autor opowiada o swym życiu, śmierci i największej miłości jego życia- własnej twórczości. Horacy jest pewien swego talentu. Swoją twórczość porównuje do przedmiotów znanych z ponadprzeciętnej wytrzymałości- materiału budowlanego popularnego w starożytności, czyli spiżu i do egipskich piramid, które jak każdemu wiadomo przetrwały wieki,
„Wybudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu
strzelający nad ogrom królewskich piramid”
Owe porównania mają zobrazować czytelnikowi potęgę i nieprzemijalność poezji Horacego. Kolejne wersy są dalszym podkreśleniem ponadczasowości sławy i dzieł podmiotu lirycznego
„nie naruszą go deszcze gryzące nie zburzy
oszalały Akwilon oszczędzi go nawet
łańcuch lat niezliczonych i mijanie wieków”
W kolejnych wersach możemy odnaleźć sławny na cały świat topos nieśmiertelności poety „non omnis moriar”, co z polskiego oznacza „nie wszystek umrę”. Topos ten jest refleksją autora nad tematem śmierci. Horacy uważał, że dzięki swej ponadczasowej twórczości sam zyskał nieśmiertelność „nie wszystek umrę”. Jest on świadom śmierci ciała, lecz nie martwi go to gdyż jego sława będzie żyła wiecznie. W kolejnych wersach Horacy przywołuje symbol rzymskiego Kapitolu, który jest symbolem twierdzy nie do pokonania. Podmiot liryczny mówi, że będzie młody pokąd na Kapitolu będzie trwać życie.W przedostatniej, trzeciej już zwrotce poeta charakteryzuje swe rodzinne strony. Opowiada o tym, że wywodzi się z nizin, że jest synem wyzwoleńca. W ostatniej strofie Horacy zwraca się z prośbą do muzy poezji Melpomeny
„bądź dumna z moich zasług i delficki laurem
Melpomeno łaskawie opleć moje włosy”
Poeta zwraca się z prośbą o docenienie jego poezji i uhonorowanie go wieńcem z liści laurowych, który jest symbolem zwycięstwa.
Kolejnym wierszem, który uplasował się pośrodku stawki, jest wiersz napisany dobie odrodzenia popularniej zwanej renesansem, a jak renesans to wiadomo Jaś z Czarnolasu, czyli po prostu Jan Kochanowski i jego „pieśń XXIV”. Wiersz tematem łączy się z „exegi monumentum” Horacego, czyli opowiada o twórczości i pośmiertnej sławie poety. Podmiotem lirycznym w wierszu jest poeta- zapewne sam Kochanowski. Również Kochanowski jest świadom tego, że został obdarzony niezwykłym talentem a jego dzieła mają ogromną wartość
„Niezwykłym i nie Leda piórem opatrzony”
W drugiej strofie Kochanowski odnosi się do twórczości Horacego, i toposu „non omis moriar”
„Mój Myszkowski nie umrę ani mię czarnymi
Styks niewesoła zamknie odnogami swymi”
Kochanowski podobnie jak Horacy pewny swego talentu, i potęgi swej twórczości wierzy w to, że jego twórczość da mu nieśmiertelną sławę. Kolejna strofa jest opisem przemiany poety w łabędzia „już mi w ptaka białego wierzch się głowy mieni”. Porównanie do łabędzie jest celowe gdyż, łabędź jest symbolem Appolina- boga poezji. Ukazując swą przemianę Kochanowski miał na celu zobrazowanie odbiorcy wiecznego życia poety w jego własnej twórczości. W następnej piątej już strofie Kochanowski znowu przypomina nam, o jego przekonaniu w międzynarodowej sławie
„O mnie Moska i będą wiedzieć Tatarowie,
I różnego mieszkańcy świata Anglikowi…”
Ostatnia strofa jest rozmyślaniem autora nad śmiercią. Jana z Czarnolasu nie martwi śmierć ciała. Na swoim pogrzebie nie chce słyszeć płaczu, próżnych żali
„Niech przy próżnym pogrzebie żadne narzekanie,
Żaden lament nie będzie ani uskarżanie”
Ostatnim, najmłodszym wierszem, który dodam do porównania jest „Do Losu” Juliana Tuwima. Utwór ten podobnie jak dwa poprzednie mówi o stosunku artysty do własnej twórczości, pośmiertnej sławy. Podmiotem lirycznym jest poeta, a z treści wiersza wywnioskować można, iż jest nim autor wiersza- Tuwim.
Pierwsza strofa „Do Losu” przedstawia nam przekonanie autora o pięknie własnej twórczości. Tuwim dodaje również, że dowodem uznania jego twórczości są pieniądze, których się dorobił dzięki poezji
„I jeszcze na uciechę durniom,
Raczyłeś dać mi i pieniądze.”
Druga i trzecia strofa opowiada o życiu poety, procesie tworzenia poezji, której treścią jest opisywanie życia w jego zmianach i przemijaniu.
W przedostatniej strofie Tuwim odnosi się do toposu Horacego- „non omnis moriar”. W tym właśnie momencie można dostrzec różnicę miedzy „Do Losu” a dwoma poprzednimi działami. A mianowicie Tuwim mimo świadomości, tego, że jego twórczość jest nieśmiertelna, a jego sława przetrwa wieki nie cieszy się z tego. Sława dla Tuwima nie jest czymś upragnionym, poeta w odróżnieniu od poprzedników tak bardzo kocha życie, że pośmiertna sława nie jest w stanie zrewanżować mu śmierci ciała.
Ostatnia strofa jest nawiązaniem do wspomnianego na początku mej pracy „exegi monumentum” Horacego. Tuwim nie zgadza się z postawą starożytnego poety
„I smutnie brzmi: "Dum Capitolium ..."
I śmieszne jest: " Non omnis moriar"”
Mówi nawet, że teoria przedstawiona przez Horacego jest dla niego śmieszna.
A więc przyszła pora na podsumowanie, biorąc pod uwagę temat przewodni, podmiot mówiący i nawiązania do toposu non omnin moriar to wiersze są podobne do siebie, jednak „Do Losu” znacząco różni się od „exegi monumentum” i pieśni XXIV które to są do siebie podobne jak dwie krople wody. Wiersz Tuwima wyróżnia się postrzeganiem przez autora toposu nieśmiertelności poety, dla Horacego i Kochanowskiego jest on wszystkim, dzięki niemu mogą spokojnie czekać na koniec życia ciała na ziemi, natomiast Tuwim pragnie delektować się życiem i nie jest dla niego żadnym pocieszeniem pośmiertna sława.