Analiza porównawcza uczucia niepewności w wierszu A. Mickiewicza „Niepewność” i w wierszu W. Broniewskiego „Ze Złości”.

Niepewność jest stanem często występującym w życiu człowieka. Wahamy się głównie, gdy nie jesteśmy pewni co do prawdziwości danego zdarzenia lub skutków jakiegoś działania. A także, gdy jesteśmy w sytuacji w której czasowo nie potrafimy podjąć samodzielnej i odpowiedzialnej decyzji. Taki stan rzeczy jest niezwykle męczący dla naszego umysłu, dlatego próbujemy się z nim uporać rozważając różne działania, które mogą zakończyć nasze wątpliwości. Nie zawsze udaje nam się rozwiązać nurtujący nas problem lub podjąć trudną dla nas decyzję, dlatego w stresowych sytuacjach często ?kierujemy się sercem?, a nie rozsądkiem. Miłość jest przykładem uczucia, które wywołuje w nas niepewność i wewnętrzne rozterki. Powodem naszego wewnętrznego rozdarcia może być brak przekonania co do uczuć jakimi darzymy drugą osobę, bądź lęk przed odrzuceniem z drugiej strony. Emocje związane z tego typu rozważaniami stały się jednym z tematów epoki zwanej ?Romantyzmem?, czego dobrym przykładem jest wiersz Adama Mickiewicza ?Niepewność?. Jednak, gdyż miłość to temat uniwersalny poeta XX-wieczny, taki jak Władysław Broniewski również porusza ten temat, w charakterystyczny dla swojej epoki sposób, w wierszu ?Ze Złości?. Porównując ze sobą oba wiersze widzimy, że pomimo ubiegającego czasu uczucie niepewności zawsze towarzyszy nam w rozterkach miłosnych.
Utwór ?Niepewność? zbudowany jest z sześciu strof z których każdy wers napisany jest jedenastozgłoskowcem. W wierszu występują rymy żeńskie parzyste, a powtarzające się na końcu każdej strofy pytanie: ?Czy to jest przyjaźń? czy to jest kochanie?? świadczy o tym, że wiersz ten ma budowę piosenki, z występującym w niej refrenem. Ten uporządkowany oraz pełen poetyckich epitetów oraz metafor wiersz, jest pod tym względem przeciwieństwem utworu W. Broniewskiego ?Ze Złości?. Wiersz ten zbudowany jest z siedmiu strof o niestałej liczbie sylab oraz zestrojów występujących w poszczególnych wersach, a jego rymy są żeńskie o nieparzystym ustawieniu. Równie charakterystycznym jest język którym posługuje się podmiot liryczny, pełen kolokwialnych, a czasami wulgarnych dopowiedzeń, mających na celu umocnienie jego zapewnień, takich jak np. ?kochałbym? i podkreślenie jego desperacji, słowami ?psiakrew, cholera!?.
Głównym podobieństwem łączącym obydwa wiersze jest niepewność, mecząca podmioty liryczne, a która dotyczy uczuć jakimi darzą adresata swoich słów. W pierwszym wierszu podmiot liryczny nie jest zdecydowany co czuje do adresatki wiersza, zdaje sobie sprawę z tego, że tęskni, kiedy długo ze sobą nie przebywają oraz zaskakuje go fakt, że jej obraz wrył mu się bardzo głęboko w pamięć, nawet jeśli nie zawsze potrafi sobie przypomnieć jej wyglądu. W kolejnej strofie widzimy w jakim stanie podmiot liryczny idzie na spotkanie, z powodu cierpienia wywołanego brakiem jej obecności zatacza się idąc drogą, jednak wie, że wszystko mu minie kiedy spotka powód swojego utrapienia. Podmiot liryczny składa poważne deklaracje adresatce, jest bowiem gotowy oddać jej swoje życie, schodząc nawet do piekieł, w celu wywalczenia dla niej spokoju, niczego nie żądając w zamian. Piąta strofa ukazuje jak ważny dla podmiotu lirycznego jest jej najmniejszy gest, czy okazanie mu zainteresowania, bowiem twierdzi, że jakikolwiek kontakt cielesny daję mu upragniony spokój. W ostatniej strofie autor jest zaskoczony, co go skłoniło i zainspirowało do napisania tego wiersza. Dla postronnego obserwatora od razu widać, że jest to osoba zakochana, jednak bohater wiersza boi się odrzucenia i trzymany w niepewności próbuje odwlec poznanie prawdy, przez wmawianie sobie, że jego uczucia to tylko przyjaźń. W wierszu ?Ze Złości? Władysława Broniewskiego podmiot liryczny, również jak w poprzednim przypadku, męczy uczucie niepewności. Bohater utworu zapewnia swoją ukochaną o miłości do niej, chociaż ma wątpliwości dotyczące uczyć i zamiarów swojej wybranki. Obiecuje jej wierność i wyrzeka się luksusów, jednak obawia się jej temperamentu. Wahania jego uczuć doprowadzają go do szaleństwa, twierdzi, że nie wie co się z nim dzieje, rozmawia z jej fotografią i spowiada się z najmniejszych grzeszków, aby w swoim sumieniu mieć pewność, że jest jej wierny. W ostatnich dwóch strofach dochodzi do wniosku, że jego wierność nic mu nie daje i wykrzykuje jej , że nawet jeśli wciąż będzie wobec niego obojętna, to on i tak będzie ją kochał. W przeciwieństwie do poprzedniego bohatera mimo wątpliwości związanych ze swoją ukochaną, jest przekonany co do własnych uczuć. Boi się jedynie, że zbyt różni się z adresatką swoich słów, aby ich związek mógł się udać i w oczekiwaniu na jakąś inicjatywę z jej strony, przemija jego życie mające sens tylko wtedy, gdy ona będzie u jego boku.
Niepewność dręcząca podmioty liryczne obydwu wierszy nie pozwala im na rozwój ich uczuć, skazując ich na cierpienie. Pomimo tego, że każdego męczą innego rodzaju wątpliwości, a ich stosunki z wybrankami są inne, to łączy ich bezgraniczna miłość w stosunku do adresatek swoich wierszy, nawet jeśli jeden z nich nie jest do końca świadom swoich uczuć, a drugi obawia się braku stałego związku. Miłość jest potrzebna każdemu człowiekowi, ponieważ ukazuje świat w nowej perspektywie, uczy nowego spojrzenia na rzeczy już poznane, stawia nowe cele w życiu i daje wiele wspaniałych wspomnień. W takim razie czy warto jest przejmować się wątpliwościami i być niepewnym, gdy ma się tak dużo do stracenia??