Która z dyscyplin sportowych – według ciebie – wymaga największej odwagi ? - Alpinizm

Jest wiele dyscyplin wymagających twardych nerwów, ale chyba najbardziej stresującym sportem jest alpinizm wysokogórski. Alpinizm jest to sport górski – wchodzenie na szczyty z pokonywaniem trudności terenu, zwykle z użyciem specjalnego sprzętu (lina, haki, karabinki, czekan, raki itd.), z przestrzeganiem obowiązujących reguł. Alpinizm uprawiany w Tatrach nazywa się taternictwem, w Andach – andyizmem, w Himalajach – himalaizmem.
Wspinaczka górska w swym najlepszym wydaniu to podniecające wyzwanie, radosna zabawa i samo zdrowie – takiego zestawu nie oferuje chyba żaden inny rodzaj sportu i rekreacji.
Warto sobie uświadomić, czym różni się alpinizm od wspinania skalnego, zwanego też skałkowym, czy taternictwa. Skalna wspinaczka to po prostu wchodzenie po ścianie, jakby rodzaj gimnastyki uprawianej na prawie pionowej powierzchni. Może to być częścią lub odmianą wspinaczki górskiej – alpinizmu, który obejmuje też wędrówki po piargach, trawach, śniegu i lodowcach, wchodzenie na wysokie szczyty, zmagania z przestrzenią, kaprysami aury i... ciężarem plecaka.
Jeśli wspinaczka jest uprawiana według zasad, ryzyko nieszczęśliwego wypadku – wbrew temu co sądzi większość ludzi – jest prawie żadne. Nowoczesny sprzęt asekuracyjny eliminuje niemal wszystkie zagrożenia, które jeszcze dziesięć lat temu czyniły ten sport tak niebezpiecznym.
Podczas wspinaczki z gołymi rękoma wspinający szuka naturalnych uchwytów w skale, aby postawić tam nogi i złapać się rękami. Wykorzystuje najmniejszą szczelinę i nierówność. Niektórzy sportowcy wspinają się z gołymi stopami, inni zakładają specjalne buty.
Współczesny alpinizm występuje w dwóch formach: alpinizm wyprawowy lub odkrywczy, którego celem jest zdobywanie szczytów w najwyższych górach świata (Himalaje, Karakorum, Hindukusz, Andy, Pamir) i alpinizm sportowy, którego celem jest zdobywanie trudnych technicznie ścian, grani skalnych oraz lodowych (Alpy, Kaukaz, Tatry) w różnych warunkach i porach roku. W alpinizmie sportowym ceni się pierwsze wejścia na szczyty, pierwsze wejścia zimowe, wejścia nowymi drogami, a przy powtórzeniach – styl i bezpieczeństwo przejścia. „Wspinanie z gołymi rękoma” lub „wolna wspinaczka” jest ostatnio powstałą formą alpinizmu. Z gołymi rękoma praktycznie bez sprzętu wspinający wdrapuje się na szczyt wierzchołków, klifów nadmorskich, stromych wąwozów górskich… przy tym nie ma żadnej pewności, że uda mu się dotrzeć do końca…
Z uwagi na duży stopień trudności szczególnie wysoko cenione są osiągnięcia zimowe. Technika wspinaczkowa to sposób poruszania się w górach, po skałach, śniegu i lodzie, ubezpieczenia (asekuracji) i stosowania specjalnego sprzętu: lin, haków, karabinków, raków, czekana itp. w celu przejścia wspinaczkowej drogi. Trudności techniczne drogi wspinaczkowej ocenia się za pomocą specjalnie opracowanych, innych w różnych regionach górskich, skal trudności. np. skala tatrzańska jest skalą przymiotnikową, skala wschodnio-alpejska – skalą cyfrową, skal francuska – literową, a skala kaukaska – cyfrowo-literową. Skale te uwzględniają stopień trudności całej drogi, jej poszczególnych odcinków, najtrudniejszego odcinka itp. ocena całości drogi może uwzględniać jej długość, trudności techniczne i ich nagromadzenie, wysokość szczytu npm, niebezpieczeństwa obiektywne. W ocenie wyczynu alpinistycznego występuje pojęcie stylu, przez co rozumie się najlepszy, z aktualnie możliwych, sposób przebycia drogi wspinaczkowej. Najlepszy to znaczy z zachowaniem warunków bezpieczeństwa, maksymalnie szybki i zgodny z zasadami obowiązującymi przy pokonywaniu drogi danego typu w tym rejonie górskim.
Historia alpinizmu rozpoczyna się bez wątpienia wraz z wejściem na szczyt Mont Blanc w 1786 roku. Prawie wszystkie szczyty Alp są następnie zdobywane w XIX w. później alpiniści wyruszyli na podbój gór całego świata. Najwyższe szczyty Himalajów (ponad 8000 m n.p.m.) opierały się do lat 50 XX w., „zdobywcy rzeczy bezużytecznych”, szukają innych wyczynów: utrudnionych wspinaczek w zimie lub samotnie, naturalnej wspinaczki, z gołymi rękoma… Wyposażenie i technika bardzo się zmieniły w ciągu 200 lat. Ubiory i sprzęt są lekkie i wytrzymałe: liny nie są już robione z konopii, lecz z lekkiego, elastycznego i trwałego nylonu.
Uprawiając alpinizm można nie tylko przeżywać niesamowite emocje, ale również podziwiać góry - najpiękniejsze miejsca na ziemi, i to chyba jest najważniejsze.