HOPLICI
W VII wieku p.n.e. elitarną formacją greckiej armii stali się hoplici. Wszyscy mieli podobną odzież i broń, lecz w większości armii nie stosowano specjalnych mundurów. Ekwipunek aby chronić ciało hoplici nosili rodzaj pancerza zabezpieczającego piersi i plecy. Wczesne modele składały się z dwóch części wykonanych z brązu połączonych z boku skórzanymi pasami. Później hoplici zakładali elastyczniejsze zbroje wykonane ze skóry i brązu. Wojownicy nosili na nogach ochronne nagolenniki z brązu. Mieli też tarcze z brązu i skóry oraz drwa rodzaje broni: potężną włócznię, która stanowiła podstawowe narzędzie walki oraz krótki żelazny miecz. Hełmy wykonywano z brązu i często zdobiono grzebieniami z końskiego włosia. W miarę upływu lat zmieniały się wzory stosowanych hełmów. Najprostsze hełmy typu kegel i korycki noszono w VII wieku p.n.e. Od nich wywodzą się różne rodzaje hełmów m.in. iliryjski. W najprostszych hełmach koryckich z czasem zaczęto wykonywać otwory na uszy, aby żołnierze lepiej słyszeli w trakcie bitwy. Hełm chalkidzki nie osłaniał uszu oraz ust. Między V a II w p.n.e. popularnością cieszyły się hełmy trackie o wierzchołku umieszczonym z przodu i długich osłonach na policzki. FORMACJA BITEWNA W przeciwieństwie do wcześniejszych piechurów hoplici nie staczali pojedynków trakcie bitwy tylko ruszali do boju w zwartej formacji zwanej falangą. Taka taktyka wymagała dyscypliny starannego wyszkolenia i dokładnej koordynacji. Falangę stanowił długi blok żołnierzy obejmujący zwykle 8 rzędów. W razie zranienia lub śmierci jednego z hoplitów jego miejsce zajmował inny stojący za nim.Atakująca falanga z całej siły nacierała wprost na wroga. Dwa oddziały wzajemnie się odpychały dopóki jeden z nich nie ustąpił pola.
HANNIBAL
Hannibal-syn Hamilkara Barkasa, dowódca wojsk antycznej Kartaginy. Dowództwo objął w 221 p.n.e., po śmierci Hazdrubala, który zginął w zamachu. Poszerzał kartagińskie posiadłości w Hiszpanii. Zajął m.in. sprzymierzone z Rzymem miasto Sagunt 218 p.n.e. W ten sposób rozpoczęła się druga wojna punicka. Hannibal wyruszył z Hiszpanii z 40-tysięczną armią przez Pireneje, południową Galię, Alpy do Italii. Zadał armii rzymskiej wiele klęsk, m.in. nad jeziorem Trazymeńskim i pod Kannami 2 sierpnia 216 p.n.e. Po tej ostatniej porażce wojska rzymskie nie podejmowały już otwartej bitwy. Przez kolejnych 10 lat Hannibal walczył w Italii. Nie zajął Rzymu, jak zamierzał. W 204 p.n.e. Scypion Afrykański wylądował w Kartaginie, zmuszając Hannibala do wycofania się z Italii i w bitwie pod Zamą w 202 p.n.e. pokonał Hannibala. Kartagina straciła wszystkie swoje posiadłości poza Afryką i musiała zapłacić kontrybucję oraz podporządkować swoją politykę zagraniczną Rzymowi. Hannibal przez pewien czas pozostał w Kartaginie, ale rzymskie intrygi zmusiły go do ucieczki. Schronił się na dworze seleucydzkiego władcy Antiocha III Wielkiego. Po klęsce Antiocha w wojnie z Rzymem w 189 p.n.e. uciekł do Bitynii, gdzie popełnił samobójstwo, wypijając truciznę, którą dostał od ojca i nosił zawsze w pierścieniu, by nie wpaść w ręce Rzymian i nie zostać umieszczonym w klatce podczas triumfu. Przed śmiercią powiedział: "Uwolnijmy Rzymian od ich długiego niepokoju, skoro twierdzą, iż zbyt długo jest czekać na śmierć starego człowieka".
