"Grób Potockiej" z "Sonetów Krymskich" A. Mickiewicza - krótka interpretacja.

Wiersz pt. „Grób Potockiej” jest ósmym z cyklu „Sonety Krymskie”. Cały zbiór sonetów został napisany przez A. Mickiewicza podczas jego dwumiesięcznej podróży po Krymie.

Utwór na pierwszy rzut oka zbudowany jest według klasycznej koncepcji sonetu, posiada podział na cztery zwrotki, dwie czterowersowe i dwie trzywersowe. Po zapoznaniu się z treścią wyraźnie widzimy, ze część opisowa ograniczyła się jedynie do pierwszego zdania. Podmiotem lirycznym jest prawdopodobnie podróżnik, który w swej wędrówce miał okazję zadumać się nad losem i uczuciami Potockiej, zapewne po tym, jak odwiedził jej grób w ogrodach bakczysarajskich.

Sonet traktuje o niezwykłej tęsknocie do ojczyzny. Tęsknocie zarówno Potockiej jak i podmiotu lirycznego, który rozczula się nad losem nieżyjącej Polki. Osoba mówiąca sugeruje nam, że Potocka zmarła właśnie z powodu rozłąki z ojczyzną. Opisuje gwiazdy jako efekt działania wzroku kobiety, która za życia wpatrywała się w północne niebo, „ku Polsce”.

Podmiot liryczny po długiej tułaczce stracił już nadzieje na dotarcie do Polski. Przewiduje, ze umrze na obcej ziemi, podobnie jak Potocka
„Polko! - i ja dni skończę w samotnej żałobie”

Ma jednak nadzieję na to, że nie zostanie przez rodaków zapomniany.

Utwór jest bogaty pod względem środków artystycznego wyrazu. Na każdy wers przypada po trzynaście sylab. Nadaje to dziełu płynność oraz rytm. Rymy żeńskie ułożone okalająco spowalniają nieco tempo akcji. W drugiej zwrotce zostały wprowadzone dwa pytania retoryczne, które wzmacniają refleksyjny charakter sonetu. Wykrzyknienie z trzeciej zwrotki obrazuje nam fakt dużego zaangażowania emocjonalnego osoby mówiącej. Solidaryzuje się ona z Potocką, niejako łączy w tęsknocie do ojczyzny…