Historia tych nie występujących w przyrodzie tworzyw, których głównym składnikiem
są związki wielocząsteczkowe, zaczęła się w 1862 roku. Na zorganizowanej
wtedy w Londynie wystawie Anglik Alexander Parkes z Birmingham pokazał
przedmioty codziennego użytku zrobione z nie znanego dotychczas materiału.
Materiał ten, nazwany parkesiną, wynalazca otrzymywał przez połączenie
nitrocelulozy, kamfory i alkoholu. Produkcja parkesiny była kosztowna, rozpoczęto ją
jednak w 1866 roku w londyńskiej firmie Parkesine.
Pierwszym udanym i stosunkowo tanim tworzywem sztucznym (podobnym do parkesiny), okazał się wynalazek opatentowany 15 czerwca 1869 roku przez Johna Wesleya Hyatta z Albany w stanie Nowy Jork pod nazwą celuloid, powstały przez połączenie nitrocelulozy z kamforą. Angielski wynalazca mówił o swoim produkcie następująco: To piękne tworzywo do wyrobu medalionów, tac, naczyń kuchennych, guzików, grzebieni.
Pierwszym syntetycznym tworzywem sztucznym, to znaczy takim, w którym związki wielkocząsteczkowe są również wytworzone sztucznie, a nie czerpane
z surowców naturalnych, był bakelit. Wynalazł go i opatentował w 1907 roku belgijski chemik Leo H. Baekeland, którego nazwisko zostało upamiętnione w nazwie tworzywa (był proszkiem, który zestalał się po podgrzaniu i sprasowaniu. Nie przewodził ciepła i prądu elektrycznego, więc stał się dobrym materiałem w urządzeniach elektrycznych.
Produkcję innych tworzyw sztucznych rozpoczęto:
- polistyrenu w 1930 roku,
- polichlorku winylu (PCW) w 1931 roku,
- polietylenu w 1939 roku,
- teflonu w 1946 roku,
- żywic epoksydowych w 1950 roku.
Przeczytaj podobne teksty
Czas czytania: 1 minuta
Treść zweryfikowana i sprawdzona
Zgodnie z misją, Redakcja serwisu dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne i sprawdzone treści edukacyjne.
Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany materiał został zweryfikowany przez Redakcję lub ekspertów współpracujących z serwisem.
Weryfikacja tekstu odbywa się na następujących poziomach:
1. Sprawdzenie tekstu pod kątem ewentualnych błędów ortograficznych, stylistycznych, interpunkcyjnych lub innych.
2. Weryfikacja tekstu pod kątem błędów rzeczowych.
3. Sprawdzenie materiału pod kątem ich aktualności.
Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany materiał został zweryfikowany przez Redakcję lub ekspertów współpracujących z serwisem.
Weryfikacja tekstu odbywa się na następujących poziomach:
1. Sprawdzenie tekstu pod kątem ewentualnych błędów ortograficznych, stylistycznych, interpunkcyjnych lub innych.
2. Weryfikacja tekstu pod kątem błędów rzeczowych.
3. Sprawdzenie materiału pod kątem ich aktualności.