Kalendarz słoneczny (solarny) - kalendarz oparty na cyklu zmian pór roku związanym z ruchem obiegowym Ziemi wokół Słońca. Rok ma 365 dni, średnia długość roku słonecznego wynosi 365,2422 dni (rok zwrotnikowy), co wymusza wyrównanie roku kalendarzowego co pewien czas (lata przestępne). Pierwszy raz kalendarz słoneczny pojawił się / został wynaleziony w Mezopotamii.
Kalendarz księżycowo-słoneczny - kalendarz będący kombinacją kalendarza słonecznego i księżycowego. Rok kalendarzowy trwa 365 dni, ale długość miesiąca równa jest długości miesiąca księżycowego (29 lub 30 dni).
Kalendarz wieczny - tabela lub wzór pozwalająca w prosty sposób odnaleźć określony dzień tygodnia w kalendarzu gregoriańskim dla każdej daty w postaci dzień miesiąca, miesiąc, rok. Przy pomocy wiecznego kalendarza nie ma możliwości obliczenia np: roku na podstawie daty w postaci: dzień tygodnia, dzień miesiąca - gdyż dni tygodnia dla danego dnia miesiąca powtarzają się acyklicznie w kalendarzu gregoriańskim.
Kalendarz juliański - kalendarz słoneczny opracowany na życzenie Juliusza Cezara przez astronoma egipskiego Sosygenesa i wprowadzony w życie 1 stycznia roku 45 p.n.e. jako kalendarz obowiązujący w państwie rzymskim. Obowiązywał w Europie przez wiele stuleci: w Polsce do 1582, w Rosji aż do 1918. Niektóre kościoły wciąż jeszcze posługują się kalendarzem juliańskim. Powodem reformy kalendarza było to, że wcześniej stosowany księżycowy kalendarz rzymski rozregulował się, w wyniku czego w 46 p.n.e. kalendarzowy grudzień wypadał we wrześniu. Dlatego, żeby ponownie zsynchronizować kalendarz z porami roku, rok 46 p.n.e. wydłużono o 90 dni. Kalendarz juliański ustalał długość roku na 365 dni plus jeden dzień przestępny co 4 lata. Średnia długość roku wynosiła 365,25 dnia. W wyniku reformy zmianie uległa długość poszczególnych miesięcy: Dopiero od 8 roku n.e. lata przestępne liczone są co 4 lata.
Kalendarz rzymski - kalendarz typu księżycowego stosowany w imperium rzymskim do reformy Juliusza Cezara (zob. kalendarz juliański), czyli do 46 r. p.n.e. włącznie.Za początek ery rzymskiej tzw. ab Urbe condita = 'od założenia miasta (Rzym)' uznano rok 753 p.n.e. (miało to wszakże znaczenie tylko dla obliczeń historycznych, Rzymianie normalnie nie oznaczali lat kolejnymi liczbami).
Kalendarz gregoriański - kalendarz słoneczny, zreformowany kalendarz juliański autorstwa Luigiego Lilio. Jest to w zasadzie kalendarz juliański, do którego wprowadzono niewielką poprawkę mającą na celu zniwelowanie opóźnienia w stosunku do roku zwrotnikowego, narosłego od r. 46 p.n.e. oraz zapobieżenie jego powstawaniu na przyszłość. Kalendarz juliański spóźniał się 1 dzień na 128 lat, natomiast opóźnienie kalendarza gregoriańskiego wynosi 1 dzień na ok. 3000 lat.
Kalendarz muzułmański - kalendarz lunarny, zawierający 12 miesięcy po 29 lub 30 dni, używany zwykle do celów religijnych. Długość roku wynosi 354,36 dnia, zatem początek roku przesuwa się w stosunku do kalendarza gregoriańskiego (w cyklach po około 35 lat). Lata liczone są od daty ucieczki Mahometa z Mekki do Medyny (622 r. po narodzeniu Chrystusa) i oznaczane jako AH (Anno Hegirae). W roku 2006 ery chrześcijańskiej rozpoczął się rok 1427 AH.
Przesilenie letnie
(22 VI – początek astronomicznego lata na półkuli północnej i astronomicznej zimy na półkuli południowej. Promienie słoneczne w momencie górowania padaja prostopadle na Zwrotnik Raka. Na półkuli północnej jest najdłuższy dzien i najkrótsza noc. Jest to dzień przesilenia letniego. Od tego dnia maleje oświetlenie półkuli północnej .
Przesilenie zimowe
22 XII – początek astronomicznej zimy na półkuli północnej i astronomicznego lata na półkuli południowej. Promienie słoneczne padaja prostopadle na Zwrotnik Koziorożca. Na półkuli północnej wystepuje najkrótszy dzień i najdłuższa noc. Na półkuli południowej odwrotnie.
Od tego dnia maleje oświetlenie półkuli południowej. Punkt słoneczny zaczyna się przesuwać w kierunku równika.
Równonoc wiosenna 21 III
Początek astronomicznej wiosny na półkuli północnej i astronomicznej jesieni na półkuli południowej . promienie słoneczne w momencie górowania padają prostopadle na równik. Ziemia jest oświetlona równomiernie, dzień trwa tyle samo co noc czyli 12 godzin. Dzień 21 marca jest dniem równonocy wiosennej . Na biegunie północnym kończy się noc polarna a zaczyna dzień polarny Na biegunie południowym sytuacja jest odwrotna. Od tego dnia rośnie oświetlenie półkuli północnej.
Jest to moment, w którym Ziemia przekracza punkt na swojej orbicie i od tej chwili przez pół roku biegun północny będzie bliżej Słońca niż biegun południowy. Inaczej mówiąc jest to moment przecięcia przez słońce równika niebieskiego w trakcie jego pozornej wędrówki po ekliptyce z półkuli południowej na półkulę północną. Równonoc wiosenna ma miejsce 20/21 marca i wyznacza na półkuli północnej początek wiosny, a na półkuli południowej jesieni. W astrologii równonoc wiosenna wyznacza także początek znaku zodiaku Barana.
Równonoc jesienna – 23 IX
Początek astronomicznej jesieni na półkuli północnej i astronomicznej wiosny na półkuli południowej. Promienie słoneczne w momencie górowania padają prostopadle na równik. Jest to dzień równonocny jesiennej. Od tego dnia rosnie oświetlenie półkuli południowej.
Moment przecięcia przez słońce równika niebieskiego w trakcie jego pozornej wędrówki po ekliptyce z półkuli północnej na półkulę południową. Równonoc jesienna ma miejsce 22/23 września i wyznacza na półkuli północnej początek jesieni, a na półkuli południowej wiosny. W astrologii równonoc jesienna wyznacza także początek znaku zodiaku Wagi.
