Anoreksja psychiczna

Anoreksja nervosa jest zaburzeniem dotyczącym jedzenia, opierającym się na nieracjonalnym strachu przed byciem osobą otyłą. Symptomami anoreksji
są:
-Utrata lub brak przybierania na wadze w okresie wzrostu. Młoda osoba nie zgadza się utrzymywać wagi minimalnej dla swojego wieku i wzrostu.
-Silny lęk przed przybraniem na wadze. Dana osoba boi się utyć, choć waży wyraźnie za mało. Strach przed nabraniem ciała łączy się z obsesyjną troską o jedzenie i własne wymiary.
-Zakłócenia wizerunku własnego ciała, wymiarów, sylwetki. Wierzy, że jest gruba, nawet będąc w stanie wielkiego wychudzenia. To zakłócenia wizerunku własnego ciała zaczyna się na początku anoreksja, choć dziewczyna może nie mieć wcale nadwagi.

Podłożem tej choroby są zaburzenia emocjonalne, a przyczyną tych zaburzeń nieprawidłowe układy rodzinne. Według Minuchina rodziny anorektyków cechują trzy zasadnicze cechy: uwikłanie, nadopiekuńczość i sztywność to znaczy wszyscy członkowie rodziny wzajemnie troszczą się o innych a nie o siebie, unikają jawnych konfliktów, wobec których są całkowicie bezradni. Nie umieją też rozwiązywać swoich problemów jak otwarcie ze sobą rozmawiać. Dziecko nie Am zatem możliwości usamodzielnienia się, jest niedojrzałe emocjonalnie, często miewa ograniczone zainteresowania, małą odporność na stresy i niepowodzenia szkolne, zwłaszcza że stawia sobie bardzo wysokie wymagania, jeśli chodzi o naukę i stopnie, bo na ogół cechuje je perfekcjonalizm.

Jadłowstręt psychiczny jest złożoną jednostką chorobową, w której czynniki biologiczne splatają się z czynnikami psychologicznymi. W przebiegu tej choroby wyróżnia się trzy fazy:
świadoma walka z głodem, a szczególnie ograniczenie tłuszczów i węglowodanów, przy dobrym apetycie i dobrym stanie ogólnym, spowodowane nietolerowaniem wizerunku własnego ciała i sylwetki.
Głód jest coraz słabiej odczuwalny, a postępujące wychudzenie daje poczucie władzy nad sobą i otoczeniem, uczucia lekkości sprawia zadowolenie, chodź w miarę spadku ciężaru ciała pojawia się lęk, czy nie je za dużo. Dlatego głodowanie zostaje wzmocnione zarówno psychologicznie jak i fizjologicznie ( za pomocą środków przeczyszczających, pigułek dietetycznych obok intensywnych ćwiczeń fizycznych ).
Całkowita utrata apetytu i uczucia głodu to jest wystąpienie prawdziwego jadłowstrętu psychicznego przy znacznym spadku ciężaru ciała i braku poczucia choroby, a w miejsce początkowego zadowolenia, jako efekt niedożywienia, pojawia się depresja, niepokój i przerażenie, czy nie utraci swej niezależności i poczucia własnej wartości wypracowanych długotrwałą głodówka.

Mimo złego obchodzenia się ze sobą i braku pożywienia anorektyczka długo pozostaje nadzwyczaj dynamiczna i aktywna, przez co znaczny nieraz spadek wagi nie wzbudza niepokoju otoczenia. Niedożywienie zaczyna się jednak w końcu odbijać na organizmie. Szczupłość przeradza się w wychudzenie potem wygłodzenie. Jeśli się temu nie przeciwdziała, oczy i policzki zapadają się, włosy stają się suche i coraz rzadsze, paznokcie prążkowane i łamliwe, zęby zaczynają się chwiać. Dalszy przebieg choroby bywa różny. Niekiedy dzięki korzystnym wpływom lub odnowieniom w stosunku z rodzicami anorektyczka spontanicznie zaczyna jeść i odzyskuje wagę zbliżoną do normalniej. W 70-80% obserwowanych wypadków ewolucja taka odbija się korzystnie na wadze i sposobie odżywiania się, choć w dalszym ciągu notuje się uporczywe zaburzenia psychopatologiczne w zakresie życia seksualnego i społecznego, zmiany charakteru, fobie i anomalie żywieniowe, które wymagają pomocy psychoterapeuty.
Należy jednak uświadomić sobie, że anoreksja może okazać się chorobą śmiertelną. Fatalny koniec następuje w znacznej liczbie przypadków, głównie z powodu ogólnego wycieńczenia czy wręcz wyniszczenia całego organizmu. Przyczyną śmierci bywa zachwianie równowagi poziomu wody i soli mineralnych, zaburzenia kardiologiczne lub nefrologiczne, infekcja osłabionych organów. W mniej skrajnych przypadkach anoreksja przeradza się w stan przewlekły. Wówczas, po kilku latach nieudanych prób leczenia, mamy przed sobą osobę w nieokreślonym wieku, wysuszoną jak mumia, budząc litość. Występuje tu modelowy obraz kliniczny tzw. Choroby kwasziorkor: niedobór białka prowadzi do obrzęków, powiększenia wątroby, zmian chorobowych skóry, utraty włosów i zarostu, zakłóceń pracy serca i nerek. Początkowa energia ustępuje przygnębieniu i zamknięciu w sobie.
Anorektyczka nie uważa się jednak za chorą: chodzi według niej o wybór osobisty, filozoficzny lub religijny. W praktyce odcina się od innych, pochłonięta sprawami swojego odżywiania rozwija u siebie często dziwaczne urojenia i charakterze magicznym, mistycznym lub megalomańskim.








Bibliografia:

Apfeldorfer G. (1999). Anoreksja, bulimia, otyłość.
Katowice: Wydawnictwo Książnica
Jablow M.M. (1993). Na bakier z jedzeniem. Gdańsk:
Gdańskie wydawnictwo pedagogiczne
3. Pod redakcją Gomułki W.S. i Rewerski W. (2000).
Encyklopedia zdrowia, tom II