Dziura ozonowa.

Dziura ozonowa

W atmosferze ziemskiej (w stratosferze) na wysokości od 10 do 50 km występuje warstwa o podwyższonej koncentracji ozonu- ozonosfera. Maksymalne stężenie ozonu utrzymuje się na wysokości ok. 23 km. Znaczny spadek koncentracji ozonu w ozonosferze nazywany jest dziurą ozonową. Obserwowany jest od końca lat 70, głównie w okolicach bieguna południowego, nad Antarktydą. Pojawia się tam rokrocznie w okresie wiosennym (od września do listopada). Tempo spadku wynosi ok. 3% na rok. Dziura ozonowa nad Antarktydą powiększyła się już o 15% od chwili jej odkrycia. Dalej rozprzestrzenia się nad południową Argentyną i Chile. Zmniejszenie ilości ozonu sięga nawet 70%. Na wysokościach 14- 17km występują prawie całkowite braki ozonu. ęłęó


Powstawanie dziury ozonowej
Dziura ozonowa powstaje wskutek niszczenia warstwy ozonowej przez związki chemiczne, zwane freonami.
Pod wpływem promieniowania ultrafioletowego freony ulegają fotolizie, w wyniku czego uwalniane zostają atomy chloru. Chlor wchodzi w reakcję z ozonem, tworząc równie aktywny tlenek chloru oraz zwykły tlen. Następnie reakcja dwóch cząsteczek tlenku chloru prowadzi do powstania cząsteczki dwutlenku chloru oraz uwolnienia kolejnego atomu chloru, który rozbija następne cząsteczki ozonu. Oprócz tego dwutlenek chloru może ulegać rozpadowi na atom chloru oraz dwuatomową cząsteczkę tlenu.