Polska akcja humanitarna, Caritas, Ronald Mcdonald house charities, Wielka orkiestra świątecznej pomocy.

Polska Akcja Humanitarna


Misja
Uczynić świat lepszym przez zmniejszanie cierpienia i niesienie wartości humanitarnych.

Wizja
PAH pomaga ludziom w sytuacjach kryzysowych w jak najszybszym uzyskaniu samodzielności i przyjęciu odpowiedzialności za własną przyszłość, kształtuje postawy humanitarne i tworzy nowoczesną kulturę pomocy. Naczelną zasadą PAH jest efektywne działanie z poszanowaniem godności człowieka.

Cel nadrzędny
Objęcie pomocą jak największej liczby krajów oraz zaangażowanie w niesienie pomocy jak największej liczbie ludzi.

Cele poboczne
* Sprawnie i profesjonalnie działająca organizacja.
* Tworzenie podstaw stabilności finansowej wszystkich programów PAH. * Szybkie i efektywne reagowanie w sytuacjach kryzysowych.
* Tworzenie i rozpowszechnianie wzorców kultury pomocy.

Zasady pomocy PAH
Z 10-cio letniego doświadczenia niesienia pomocy Polska Akcja Humanitarna stworzyła własną, sformułowaną w dziesięciu przykazaniach pomocy humanitarnej filozofię pomocy, która jest podstawą wszelkiego pomagania.

Z PAH do Europy i demokracji
Od niedawna Polska jest członkiem Unii Europejskiej. Proces zmian związanych z wejściem do Unii trwa w naszym kraju nadal. Ważnym elementem tego procesu jest powstanie sprawnych organizacji pozarządowych, które przez swoje działania będą edukować i budować społeczeństwo obywatelskie, świadomie uczestniczące w życiu społecznym.

Polska Akcja Humanitarna postawiła sobie za cel niesienie pomocy potrzebującym - nie tylko Polakom, i nie tylko w Polsce. Dzięki pomocy organizowanej przez Polską Akcję Humanitarną, Polska uczestniczy w międzynarodowych akcjach humanitarnych i w ten sposób zmienia swój wizerunek w świecie – z kraju otrzymującego pomoc staje się krajem udzielającym pomocy tym, którzy jej bardziej potrzebują. Po kilkudziesięciu latach izolacji uczymy się na nowo odpowiedzialności, współuczestnictwa i otwarcia na problemy innych.
W swoich działaniach PAH angażuje do pomocy całe społeczeństwo i w ten sposób propaguje ideę, że każdy na miarę swoich środków może pomóc innym. Poprzez różne akcje PAH pomaga potrzebującym, a pomagającym daje poczucie uczestnictwa i ważności każdego działania. Uświadamia, że zwykli ludzie nie muszą być bezsilni wobec tragedii, obojętne, gdzie ona ma miejsce - blisko czy daleko. Taka postawa przyczynia się do zmiany mentalności naszego społeczeństwa. Uczestniczenie w akcjach pomocy, czy to w formie wolontariatu czy jako ofiarodawca, jest ważnym zjawiskiem w kraju budującym demokrację.
Historia PAH W 1989 roku powstała w Polsce fundacja EquiLibre z siedzibami w Krakowie i Toruniu. Nazwa ta nawiązywała do francuskiej organizacji humanitarnej EquiLibre, którą w 1984 roku w Lyonie założył Alain Michel. Początkowo jej celem była pomoc polskiemu społeczeństwu poprzez wysyłanie do Polski konwojów. Pomoc EquiLibre przychodziła do Polski w latach 1984-1990. Od 1986 roku organizacja ta zaczęła wysyłać pomoc również do innych krajów (Nigeria, Armenia, Kurdystan Iracki, Bośnia, Rumunia i inne).
Po wolnych wyborach w 1989 roku i po zmianie Ustawy o Fundacjach, Alain Michel, prof. Zbigniew Chłap, Bogdana Pilichowska i Janina Ochojska zarejestrowali polską Fundację EquiLibre, której celem nadal była pomoc polskiemu społeczeństwu, ale przy pomocy środków pozyskanych w Polsce. Zakładając organizację w Polsce, jej twórcy nie znali teorii i nie mieli praktyki. Skorzystali z doświadczeń francuskiego EquiLibre, jak założyć i prowadzić organizację pozarządową zajmującą się pomocą społeczną, jak skutecznie zdobywać środki i w jaki sposób współpracować z innymi organizacjami.
W grudniu 1992 r. Janina Ochojska założyła biuro w Warszawie, które organizowało konwoje do Bośni. We wrześniu 1993 r. powstało biuro w Łodzi. W grudniu 1994 r. pracownicy biur: warszawskiego, toruńskiego i łódzkiego, postanowili odłączyć się od EquiLibre i zarejestrowali fundację o nazwie Polska Akcja Humanitarna. Decyzja ta została spowodowana rozszerzeniem zakresu działań Fundacji o niesienie pomocy poza granice naszego kraju.
Polska EquiLibre, z siedzibą w Krakowie, istnieje nadal i kontynuuje swoją działalność.

CARITAS

Pomoc osobom chorym – Stacje Opieki Medycznej Stacje Opieki Medycznej Caritas są niepublicznymi zakładami opieki zdrowotnej stanowiącymi nowoczesną i profesjonalną formę pielęgnacji i rehabilitacji pacjenta w domu. Pielęgniarki realizują w domu pacjenta i w ambulatorium Stacji wszelkie zadania wynikające z kompetencji pielęgniarki środowiskowo–rodzinnej. Obecnie funkcjonuje 170 Stacji Opieki Medycznej Caritas.
Zadania Stacji Opieki CARITAS * zapewnienie pacjentowi i jego rodzinie opieki pielęgniarskiej obejmującej nie tylko sferę fizyczną ale również duchową i socjalną, * skrócenie do koniecznego minimum pobytu pacjenta w szpitalu poprzez zapewnienie opieki pielęgniarskiej w domu oraz udostępnienie niezbędnego sprzętu pielęgnacyjno–rehabilitacyjnego, * kształtowanie w rodzinie prawidłowych postaw służących zachowaniu zdrowia, * animowanie wspólnoty Kościoła na rzecz służby człowiekowi cierpiącemu oraz krzewienie międzyludzkiej solidarności.
Warunki lokalowe stacji opieki CARITAS Siedzibą Stacji jest kilkuizbowy lokal, na który składają się m.in. gabinet zabiegowy, pokój przyjęć i ewidencji pacjenta, pokój socjalny, poczekalnia, magazyn sprzętu medyczno–rehabilitacyjnego oraz – jeśli warunki na to pozwalają – łazienka dostosowana do pielęgnacji osób niepełnosprawnych, pokój promocji zdrowia, sala konferencyjna, gabinet rehabilitacji z fizykoterapią.Lokal Stacji jest udostępniany najczęściej przez stronę kościelną lub – w niektórych przypadkach – przez gminę.
Wyposażenie stacji Wysoki standard wyposażenia Stacji Opieki w sprzęt medyczny i rehabilitacyjny zapewnia szeroki zakres usług świadczonych przez personel Stacji. Ponadto, Stacje Opieki Caritas posiadają samochody małolitrażowe do dyspozycji pielęgniarek środowiskowo–rodzinnych, ułatwiające szybkie dotarcie do pacjentów. Każda Stacja posiada telefon stacjonarny, a niektóre placówki mają na swoim wyposażeniu również telefony komórkowe.
Stan personalny Liczba pielęgniarek zatrudnionych w Stacji Opieki Caritas jest bardzo zróżnicowana i uzależniona od liczby mieszkańców objętych opieką. Przy zatrudnianiu nowych pracowników, Caritas stawia wysokie wymagania zawodowe i etyczno–moralne. Wszyscy pracownicy Stacji systematycznie podnoszą swoje kwalifikacje, gdyż wymagają tego nastawione na profesjonalizm i samodzielność warunki pracy w środowisku domowym pacjenta. Ważną grupę współpracowników Stacji stanowią wolontariusze. Ich obecność pozwala objąć opieką i pomocą większą liczbę pacjentów. Spełniają oni funkcje pomocnicze w domu chorego oraz wykonują czynności, które nie wymagają umiejętności pielęgniarskich, jak np. zakupy, drobne prace domowe, realizacja recept, pomoc w przygotowywaniu posiłków itp.
Organizacja pracy pielęgniarek Stacji Praca pielęgniarek Stacji Opieki Caritas jest dokładnie dokumentowana. Opracowany w tym celu zestaw druków umożliwia prowadzenie właściwej dokumentacji opieki nad pacjentem i jednocześnie obliguje pielęgniarki do systematycznej rejestracji wszystkich czynności wykonywanych w Stacji lub w domu pacjenta. Comiesięczne statystyki wykazują liczbę zabiegów i wizyt domowych wykonywanych przez pielęgniarki Stacji. Prowadzenie dokumentacji znacznie ułatwiają komputery, które stanowią wyposażenie większości Stacji.
Ocena pracy Stacji Opieki CARITAS przez pacjentów Zapewnienie wysokiego standardu opieki medycznej jest obowiązkiem i moralną powinnością wszystkich, którzy pracują w Stacjach Opieki. Wynika to z istoty zawodu pielęgniarskiego i misji Stacji Opieki Caritas. W celu poznania opinii pacjentów objętych opieką przez personel Stacji, dwukrotnie przeprowadzono badanie ankietowe poziomu satysfakcji w zakresie oferowanych usług, szybkości udzielanej pomocy, formalności związanych z uzyskaniem pomocy i kultury pracowników Stacji. Z analizy otrzymanych odpowiedzi wynika, że badani pacjenci są w bardzo wysokim stopniu zadowoleni z całokształtu świadczeń otrzymywanych w Stacji. Personel Stacji Opieki Caritas zobowiązuje się do świadczenia możliwie najlepszych usług i do uznawania dobra pacjenta jako priorytetowej wartości oraz dostosowania zakresu świadczonych usług do różnych grup społecznych.
Pomoc osobom bezdomnym Wśród licznych kategorii osób, którym Caritas w Polsce świadczy pomoc w sposób stały, są bezdomni. Co prawda wiele osób nie posiadających stałego miejsca zamieszkania świadomie wybrało taki styl życia, ale istnieje również duża grupa bezdomnych, którzy znaleźli się w trudnej sytuacji nie z własnej woli. Te osoby najczęściej podejmują próbę wyjścia z bezdomności. Część z nich znajduje pomoc w placówkach Caritas. Schroniska całodobowe: Oferują stałe schronienie, jednak na pewien określony okres czasu. Celem pomocy jest wyprowadzenie osób z bezdomności a nierzadko również z chorób i nałogów. Dlatego pracownicy Caritas proponują bezdomnym terapię (m.in. przeciwuzależnieniową) a niejednokrotnie również uczestniczą w znalezieniu dla nich pracy. Pobyt w schronisku bywa w symbolicznym zakresie odpłatny. Caritas prowadzi w Polsce 15 schronisk całodobowych. Noclegownie: Oferują bezdomnym schronienie na noc. Poza tym starają się zaspokoić potrzeby osób bezdomnych w zakresie zapewnienia im pożywienia, środków higienicznych i odzieży. Caritas prowadzi w Polsce 20 tego typu placówek.
Pomoc osobom bezrobotnym Brak pracy to obecnie problem ponad 20% zdolnych do wykonywania zawodu Polaków. Katolicka nauka społeczna głosi, że praca jest nie tylko powołaniem a nawet obowiązkiem, ale przede wszystkim niezbywalnym prawem każdego człowieka. Cały kraj stoi dzisiaj przed problemem bezrobocia próbując zaradzić biedzie materialnej i psychicznej osób, które utraciły swoje miejsca pracy. Caritas, starając się pomagać wszystkim kategoriom osób potrzebujących, kieruje swoje wysiłki także w stronę ludzi bezrobotnych. W wielu parafiach powstały Kluby Osób Bezrobotnych, gdzie można nauczyć się sposobów aktywnego poszukiwania pracy. Parafialne zespoły Caritas i Caritas diecezjalne udzielają bezrobotnym pomocy doraźnej darowując im żywność, odzież, obuwie, pościel, sprzęt gospodarstwa domowego. Caritas uruchamia również projekty autorskie i pilotażowe, które mają sprawdzić różne sposoby pomagania bezrobotnym. Caritas koszalińsko–kołobrzeska i warszawska założyły dwa duże gospodarstwa rolne. Przedsięwzięcie to jest opłacalne – nie przynosi dużych zysków, ale dzięki niemu zatrudnienie znalazło wiele osób. Caritas Polska rozpoczęła program realizowany przy współpracy z Caritas Francja, który polega na wyszkoleniu grupy pracowników i wolontariuszy do pracy z bezrobotnymi oraz założeniu Biura Aktywacji Bezrobotnych w Bartoszycach. Projekt realizowany jest na terenie czterech diecezji: warmińskiej, lubelskiej, toruńskiej i kieleckiej. Przeszkolone osoby obejmują opieką grupę bezrobotnych, którym towarzyszą w poszukiwaniu pracy udzielając potrzebnych informacji, motywując i wspierając duchowo. W dniu 1 czerwca tego roku Caritas otworzyła Biuro Aktywizacji Bezrobotnych w Bartoszycach. Placówka ta wyposażona jest w telefon, fax, ma dostęp do internetu, lokalnej i ogólnopolskiej prasy. Wszystko to ma służyć osobom poszukującym pracy w znalezieniu stałego zatrudnienia. Pracownicy Biura służą również pomocą w załatwieniu wszelkich formalności, takich jak napisanie i złożenie odpowiedniego CV, czy listu motywacyjnego. Zadaniem projektu realizowanego przez Caritas jest pomoc osobie wykluczonej w odnalezieniu zaufania do samej siebie i wydobycie tego wszystkiego, co w danej osobie, ze względu na brak pracy, zostało stłumione, zagłuszone przez poczucie własnej bezużyteczności. Człowiek wykluczony jest daleko od innych, nie jest w stanie uczestniczyć w życiu społeczności, odnaleźć sens i cel swojej drogi. Czuje się poza nawiasem społeczeństwa, a jedynymi osobami, z którymi się kontaktuje są albo osoby także pozbawione pracy albo pracownicy instytucji pomocowych. Pamiętając o tej szczególnej wrażliwości środowisk dotkniętych bezrobociem nie można jednak traktować ich tak, jakby się miało do czynienia z ludźmi upośledzonymi. Wręcz przeciwnie – niezmiernie ważne wydaje się podtrzymanie, a czasem nawet rozbudzenie, poczucia odpowiedzialności za siebie i za innych. Trzeba jednak umieć zachować odpowiedni dystans, by odróżnić „prowadzenie za rękę” od realnej pomocy.
Pomoc samotnym matkom Caritas pomaga – na miarę możliwości – wszystkim grupom osób potrzebujących. Do takich zapewne należą samotne matki, które spotkały się z odrzuceniem najbliższego środowiska lub matki – ofiary przemocy w rodzinie. Placówki dla matek z dziećmi prowadzone przez Caritas mają charakter domów stałego pobytu i oferują podopiecznym na okres kilku miesięcy bezpieczne schronienie z dala od destrukcyjnych wpływów otoczenia. Można wyróżnić tutaj: * domy samotnej matki dla kobiet w okresie okołoporodowym. Zadaniem tych placówek jest otoczenie opieką kobiet spotykających się z powodu ciąży z odrzuceniem we własnym środowisku. Caritas prowadzi w Polsce 9 takich placówek. * domy dla matek z dziećmi cierpiących z powodu przemocy domowej. Caritas prowadzi w Polsce 9 takich placówek. Niektóre placówki łączą obie funkcje. Domy dla ofiar przemocy często oferują poza schronieniem usługi psychologa, pracowników socjalnych i pedagogów.
Pomoc osobom niepełnosprawnym Caritas udziela pomocy, w miarę możliwości, wszystkim osobom potrzebującym. Grupą, która w sposób szczególny wymaga opieki, są ludzie niepełnosprawni. Caritas proponuje im różne formy rehabilitacji i terapii. Jeden z głównych nurtów pomocy Caritas dla ludzi niepełnosprawnych stanowią, prowadzone przez Caritas diecezjalne, stałe placówki. Wynika to ze specyfiki problemu – opieka nad niepełnosprawnym powinna być profesjonalna i systematyczna. Placówki prowadzone przez Caritas na rzecz osób niepełnosprawnych dzielą się na kilka kategorii: ośrodki rehabilitacyjne, Warsztaty Terapii Zajęciowej, domy dziennego pobytu, domy stałego pobytu, zakłady pracy. Ośrodki rehabilitacyjne: Prowadzone przez Caritas są dużymi placówkami, które wyróżniają się bogatym wyposażeniem. Dzięki temu na ich terenie można skupić wiele form pomocy. Rehabilitacja osób niepełnosprawnych odbywa się w turnusach lub podczas pobytu jednodniowego, dziennego. Caritas prowadzi w Polsce 10 tego typu placówek. Warsztaty Terapii Zajęciowej: Są metodą rehabilitacji polegającej na włączaniu osoby niepełnosprawnej w praktyczne, twórcze zajęcia. W pracowniach prowadzonych przez Caritas niepełnosprawni, pod opieką fachowców, mają szansę brać udział w zajęciach stolarskich, wikliniarskich, krawieckich, malarskich i in. Sposób funkcjonowania Warsztatów Terapii Zajęciowej określają przepisy państwowe. Dzięki temu placówki te mogą korzystać ze wsparcia Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Caritas prowadzi w Polsce 26 Warsztatów Terapii Zajęciowej. Domy dziennego pobytu: Służą tym osobom, które ze względu na daleko posuniętą niepełnosprawność nie mogą korzystać z Warsztatów Terapii Zajęciowej. Opieka w tych placówkach obejmuje dowóz, posiłki i różne formy rehabilitacji. Domy dziennego pobytu w znacznym stopniu odciążają opiekunów, którzy na stałe zajmują się pomocą osobom o daleko posuniętej niepełnosprawności. Caritas prowadzi w Polsce 12 tego typu placówek. Domy stałego pobytu: Dają osobom niepełnosprawnym całodzienną opiekę. Niektóre z nich działają na zasadzie „rodzinkowej”, czyli łączą w małe wspólnoty osoby o różnym stopniu niepełnosprawności. Dzięki tej metodzie ludzie niepełnosprawni mają szansę przygotowywać się do jak najpełniejszego zaangażowania w życie społeczne. Caritas prowadzi w Polsce 3 domy stałego pobytu.

Ronald McDonald House Charities


RMHC na świecie
Ronald McDonald House Charities to pozarządowa organizacja non-profit, która tworzy, wynajduje i wspiera programy mające na celu poprawę warunków życia i troskę o zdrowie dzieci na całym świecie. Jej podstawowym założeniem jest niesienie pomocy tak wielu dzieciom, jak to tylko możliwe. Głównym donatorem fundacji jest korporacja McDonald's.
Zaczątki RMHC wiążą się z powstaniem w 1974 r. pierwszego Domu Ronalda McDonalda zlokalizowanego w Filadelfii. Domy Ronalda McDonalda to sieć swoistego rodzaju hoteli, dzięki którym rodziny chorych dzieci mogą pozostawać w sąsiedztwie swych pociech, które przechodzą leczenie w pobliskim szpitalu. Zwane są "domami z dala od domu". Panuje w nich rodzinna atmosfera, którą przede wszystkim tworzą sami rodzice.

Historia RMHC
Gdy w 1974 r. powstawał pierwszy Ronald McDonald House nikt nawet nie przypuszczał, że stanie się on zaczątkiem ogromnej, ogólnoświatowej organizacji pomagającej dzieciom. Po prostu chciano stworzyć "dom z dala od domu" dla rodzin ciężko chorych dzieci; miejsce, w którym podobnie doświadczeni przez los ludzie mogliby wzajemnie sobie pomagać i wspierać.

Wszystko zaczęło się, gdy Kim Hill, 3-letnia dziewczynka zachorowała na białaczkę. Jej rodzice postanowili koczować na szpitalnych krzesłach i ławkach, żywiąc się z automatów, po to by możliwie umniejszyć swej córce poczucie smutku, frustracji i zmęczenia. Hillowie podczas tego nietypowego pobytu dostrzegli, ze pozostali rodzice chorych dzieci postępują dokładnie tak samo. Rodziny przemierzyły do szpitala setki kilometrów, ale koszt pobytu w pobliskim hotelu był dla nich zbyt wysoki, aby mogły z niego skorzystać. Roy Hill, ojciec Kim, skrzydłowy drużyny Philadelphia Eagles postanowił, ze należy podjąć działania w celu zmiany tej sytuacji.

Z pomocą pospieszyła firma McDonald's i Jim Murray, dyrektor klubu Philadelphia Eagles. Ze strony szpitala sprawę koordynowała dr Audrey Evans. W taki sposób doszło do powstania pierwszego Domu Ronalda McDonalda, który zapewnił dach nad głową rodzinom dzieci leczonych w filadelfijskim szpitalu pediatrycznym.

W 1979 r. istniało już 11 Domów Ronalda McDonalda. W kolejnych 5 latach otwarto następne 60; jeszcze kolejne 5 lat to 53 nowe domy. Do chwili obecnej wzniesiono już ich 213 na całym świecie, a na tym na pewno nie koniec. Rodziny pozostające w nich proszone są o darowiznę w wysokości od 5 do 20 dolarów za dobę pobytu. Jeżeli jednak nie mogą wygospodarować żadnych środków, ich pobyt jest darmowy.

W 1984 r. powstała fundacja pod nazwa Ronald McDonald Children's Charities. W ten sposób postanowiono wyjść poza mury Domów Ronalda McDonalda i nieść pomoc nie tylko dzieciom w szpitalach. Przez kolejna dekadę RMCC i Domy Ronalda McDonalda funkcjonowały jako dwie oddzielne organizacje. 1 lipca 1994 r. doszło do ich połączenia pod szyldem Ronald McDonald House Charities.

Przez ponad 30 lat RMHC stała się prężną, jedną z najbardziej skutecznych fundacji niosącym pomoc dzieciom. Ronald McDonald House Charities to nie tylko Domy Ronalda McDonalda, ale setki najróżniejszych programów finansowych, edukacyjnych czy medycznych.

Istnieje 31 lat. Funkcjonuje w 47 krajach za pośrednictwem 180 lokalnych oddziałów z pomocą setek tysięcy osób, w tym prawie 30000 wolontariuszy, którzy rocznie poświęcają ponad 1500000 godzin, aby nieść pomoc tym, którzy jej potrzebują. Do tej pory udzielono jej na łączną kwotę 400000000 dolarów. Sieć Domów Ronalda McDonalda tworzy 240 placówek w 25 krajach. Każdego dnia znajduje w niej pomoc 5000 rodzin.

Fundacja w Polsce
Fundacja Ronalda McDonalda jest organizacją „non-profit”, której celem jest niesienie pomocy chorym dzieciom poprzez finansowanie i współorganizowanie działań z lokalnymi placówkami służby zdrowia. Odpowiedniki Fundacji Ronalda McDonalda na na całym świecie działają pod jednym szyldem - RMHC (Ronald McDonald House Charities). Polska dołączyła do 47 krajów, w których funkcjonuje RMHC w kwietniu 2002 roku.
Fundację Ronalda McDonalda powołała do życia firma McDonald’s Polska. Oprócz fundatora środki na programy Fundacji przekazują firmy współpracujące. Fundusze udaje się także zbierać dzięki ofiarności gości restauracji McDonald's.
We wszystkich restauracjach McDonald's w Polsce znajdują się skarbonki Fundacji. Każdy z gości może do nich wrzucić datek i w ten sposób pomóc chorym dzieciom. Fundusze zebrane tą drogą pomagają Fundacji finansować działania na rzecz placówek zdrowia, które opiekują się najmłodszymi pacjentami.



Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy


Fundacja Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy została zarejestrowana w Warszawie 2 marca 1993 roku. Jej założycielami są Jerzy Owsiak, Lidia Niedźwiedzka-Owsiak, Bohdan Maruszewski, Piotr Burczyński, Paweł Januszewicz, Walter Chełstowski, Beata Bethke.

Dopiero po pierwszym Finale, który miał miejsce 3 stycznia 1993 roku, zarejestrowano Fundację w sądzie. Wcześniej w ogóle o tym nie myślano, a pierwsza zbiórka pieniędzy była organizowana w oparciu o potrzeby kardiochirurgii dziecięcej Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie - istniała tam fundacja, która już od pewnego czasu zbierała pieniądze na zakup specjalistycznego sprzętu medycznego. Miała swoje konto w Big Banku i to właśnie rozmowa Bohdana i Piotra w telewizyjnej Dwójce z Alicją Resich-Modlińską była pierwszym impulsem do mówienia o zbieraniu pieniędzy na ten cel. Kiedy ogłoszono w telewizyjnym programie "Róbta co chceta" zaproszenie do pierwszego Finału, myślano o jednorazowym happeningu i wielkiej zabawie, która miała przynieść wymierne korzyści. Ale jakie - tego nikt nawet nie przewidywał. Sukces pierwszego Finału pozwolił na podział zebranych pieniędzy pomiędzy wszystkie ośrodki kardiochirurgii dziecięcej w Polsce. Tym samym akcja nabrała znaczenia ogólnopolskiego, a pierwsze zakupy w sposób istotny wpłynęły na poprawę pracy kardiochirurgów dziecięcych. Zakupów sprzętu medycznego dokonało Centrum Zdrowia Dziecka jako właściciel konta, na którym były pieniądze. Wszystkie pozostałe "przetargi" do dnia dzisiejszego prowadzi już Fundacja.

Sukces I Finału spowodował, że postanowiono powołać do życia Fundację, która podjęłaby się zorganizowania następnego Finału. Okazało się, że nie jednego, ale co roku kolejnych Finałów, które poświęcone są różnym celom.

Podstawowym celem Fundacji jest działalność w zakresie ochrony zdrowia polegająca na ratowaniu życia chorych osób, w szczególności dzieci, i działanie na rzecz poprawy stanu ich zdrowia, jak również na działaniu na rzecz promocji zdrowia i profilaktyki zdrowotnej. Promocja i profilaktyka zdrowotna znalazła się w statucie pod koniec zeszłego roku z racji zaangażowania w te problemy.
W ciągu roku Fundacja zakupuje sprzęt na organizowanych przez nią "przetargach".

Każdorazowa zbiórka pieniędzy musi być rozliczona w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Rozliczenie takie jest podstawą do uzyskania pozwoleń na przeprowadzenie kolejnych Finałów.

W 2001 roku Fundacja podjęła się realizacji programu powszechnych przesiewowych badań słuchu u noworodków. Jest to pierwsze na tak poważną skalę przedsięwzięcie prowadzone przez Orkiestrę. Oprócz tego Fundacja na stałe prowadzi także 4 inne programy medyczne.

Od kilku lat działalność marketingowa przejawia się w postaci organizowania koncertów muzycznych letnich "Przystanków Woodstock".

Na dzień dzisiejszy czynny udział w pracach Fundacji biorą 4 osoby. Fundacja w 2002 r. postanowiła, że funkcja Prezesa Fundacji jest funkcją kadencyjną na okres 2 lat. Funkcja ta może być pełniona przez dwie kolejne kadencje z obowiązkową przerwą 1 kadencji i możliwością ponownego wyboru.

Aktualnym Prezesem Fundacji jest Piotr Burczyński. Pozostałe funkcje Fundacji: Jerzy Owsiak - Prezes Zarządu, Lidia Niedźwiedzka-Owsiak - członek Zarządu, Bohdan Maruszewski - V-ce Prezes Zarządu.