Recenzja filmu "Omen"

„Omen” to głośny film amerykańskiego reżysera telewizyjnego Richarda Donnera nakręcony w 1976 roku w Anglii. W czasie kręcenia filmu nikt nie zdawał sobie sprawy, że właśnie powstaje jeden z najlepszych filmów spod znaku trzech szóstek, a także jeden z najlepszych horrorów w ogóle. Po niemal trzydziestu latach od premiery filmu, która miała miejsce 25. Czerwca 1976 roku „Omen” wciąż robi piorunujące wrażenie.
Początek filmu jest bogaty w wątki polityczne i przedstawia sielankowe życie rodziny Thornów. Poznajemy Roberta Thorna (amerykańskiego ambasadora w Anglii) i jego żonę, Katherine. Donner dokładnie oddaje idyllę życia rodziny. Ukazuje Katherine jako typową panią domu, żyjącą w cieniu sławnego i zapracowanego męża. Punktem kulminacyjnym filmu jest moment pojawienia się w domu Thornów, adoptowanego syna, Damiena, który jest w rzeczywistości diabelskim pomiotem.
Reżyser umiejętnie zmienia nastrój sytuacji, podwyższa poziom grozy i napięcia, bawi się uczuciami widza. Początkowo szczęśliwe życie Thornów diametralnie się zmienia aż do zaskakującego końca.
Na uwagę zasługuje dobór i gra aktorów: Gregory’ego Pecka oraz Lee Remick jako pana i pani Thorn, Bille Whitelawn jako diabelskiej opiekunki, pani Baylock, Harveya Stephensa jako małego Damiena i Patricka Troughtona jako obłąkanego Ojca Brennana.
W samym obrazie zwraca uwagę doskonała scenografia oddająca klimat Anglii w latach 70-tych minionego stulecia, dbałość o najmniejsze szczegóły i precyzja, z jaką je oddano, o co zatroszczyła się Carmen Dilon.
Ścieżka dźwiękowa do filmu doskonale oddaje grozę sytuacji. Skomponowana została ona przez Jerrego Goldsmitha i nagrodzona Oscarem. Była to jedyna nagroda, jaką otrzymał kompozytor w ciągu całego swojego życia.
„Omen” to dzieło z wielu względów uznawane za klasykę horroru. Jest to film bardzo dobry, ciekawy i poruszający. Polecany jest osobom, którzy są wielbicielami nastrojowych filmów grozy spod znaku trzech szóstek, którzy oprócz wiader wylanej krwi, szukają w tym gatunku prawdziwej grozy, lęku, zwątpienia w potęgę człowieka i człowieczeństwa.