Makkartyzm

Zimna wojna trwała od końca drugiej wojny światowej czyli od roku ‘45 do rozpadu związku radzieckiego w roku ’91. Okres ten dzielimy na kilka faz, wydarzenia które opisuję miały miejsce w pierwszej fazie zimnej wojny, którą przyjmujemy na lata ‘45-’55. Faza ta przebiegała burzliwie począwszy od pierwszego kryzysu berlińskiego po przez powstanie komiformu później powstanie NATO, doktrynę Trumana aż po wojnę koreańską. Wszystkie te wydarzenia wpływały negatywnie na stosunki wschód zachód i pogłębiały wzajemną niechęć. Również możemy mówić o wzajemnym strachu związanym z wyścigiem zbrojeń, szczególnie po przeprowadzeniu przez ZSRR pierwszej udanej próby atomowej 29 sierpnia 1949 roku i tym samym przerwaniu amerykańskiego monopolu na broń masowego rażenia. Strach ten oraz rosnące wpływy Związku Radzieckiego między innymi w Europie środkowowschodniej i Azji zapoczątkowały okres tak zwanej drugiej czerwonej paniki. Przejawiało się to strachem przed infiltracją amerykańskiego rządu przez ludzi o poglądach komunistycznych lub wręcz agentów radzieckich.
Na politykę zewnętrzną i wewnętrzną Stanów Zjednoczonych tego okresu duży wpływ miał Harry Truman prezydent USA w latach 1945-1953, który dał się poznać jako zagorzały przeciwnik komunizmu. Przypisuje mu się autorstwo tzw. doktryny Trumana, która popierała państwa przeciwstawiające się dominacji lub wejściu w strefę wpływów ZSSR(tu cytat "Polityka Stanów Zjednoczonych winna zmierzać do udzielenia pomocy tym narodom, które opierają się agresji z zewnątrz lub próbom opanowania władzy siłą przez własną mniejszość”)
Na fali zimnowojennych nastrojów, w lutym 1950 roku, senator Joseph McCarthy rozpoczął słynną nagonkę na komunistów, którzy jakoby opanowali amerykańską administrację. Jako początek tej działalności uznawane jest wystąpienie, które odbyło się 9 lutego 1950 roku przed republikańską grupą kobiet w Wheeling w Zachodniej Wirgini. Treść przemówienia ze względu na znikomą obecność mediów na takich spotkaniach nie jest znana. Przyjmuje się jednak, że to właśnie tam McCarthy przedstawił dokument mówiący o osobach w Departamencie Stanu, o których wiadomo iż były członkami Partii Komunistycznej, a które nadal mogły mieć wpływ na kształt polityki zagranicznej USA. Senator nawiązał do listu Sekretarza Stanu Jamesa Byrnesa adresowanego do kongresmana Adolpha Sabatha w 1946 roku. W liście tym Byrnes informował, że wewnętrzne śledztwa Departamentu Stanu wykazały iż 284 osoby nie powinny pracować w Departamencie ze względu na powiązania z komunistami i inne przyczyny poza polityczne. Jednak tylko 79 z tych osób zostało zwolnionych, pozostałe 205 utrzymało swoje stanowiska. McCarthy w przemówieniu w Wheeling wspominał jedynie o 57 osobach jako o "komunistach", liczba 205 odnosiła się do listy osób, które nie powinny pracować w Departamencie z innych niż lojalność powodów jak alkoholizm czy brak kompetencji. Kilka miesięcy później, 21 grudnia 1950 roku McCarthy został sekretarzem specjalnej komisji Senatu USA. Przewodniczącym tej komisji był senator Patric McCarran, wspierany w swych działaniach bezpośrednio przez prezydenta Trumana.
Pierwotnie, celem powołania komisji było przeciwstawienie się infiltracji instytucji rządowych przez członków Komunistycznyj Partii Stanów Zjednoczonych oraz agentów NKWD. Działania te jednak szybko wymknęły się spod kontroli i zostały rozszerzone przez grupę senatorów skupionych wokół McCarthy'ego na iniwiglację wszelkich środowisk opiniotwórczych - aktorów, reżyserów, dziennikarzy, naukowców.
Działania te polegały na przesłuchiwaniu osób z listy sporządzonej na podstawie osobistych i zazwyczaj niczym nie uzasadnionych podejrzeń McCarthy'ego i w przypadku odmowy współpracy, w postaci podawania nazwisk kolejnych osób podejrzanych o sprzyjanie lub związki z członkami partii komunistycznej, następowało łamanie ich kariery. Łamanie to polegało w przypadku osób zatrudnionych w prywatnych przedsiębiorstwach na wysyłaniu donosu do ich pracodawców, zaś w przypadku pracowników rządowych na wydawaniu negatywnych opinii o dopuszczeniu ich do tajemnic państwowych.
Oświadczenie McCarth’ego, że w Departamencie Stanu istnieje spisek komunistyczny, zbiegło się z agresją wojsk północnokoreańskich na południowego sąsiada i z aresztowaniem autentycznego szpiega radzieckiego Algera Hissa, wcześniej piastującego wysokie stanowisko w dyplomacji waszyngtońskiej. Dzięki temu działania senatora z Wisconsin mogły mieć miejsce, ponieważ strach przed komunistami w społeczeństwie amerykańskim przybierał naprawde ogromne rozmiary.
W styczniu roku 1953 McCarthy został przewodniczącym senackiej podkomisji śledczej, której zadaniem było zbadanie lojalności Amerykanów, a zwłaszcza instytucji życia publicznego wobec państwa. Po roku polowania na komunistów komisja poniosła porażkę, również dzięki telewizji CBS, która nadawała audycję Edwarda Murrow’a pt. See It Now na temat działalności Komisji. Jak przyznał po latach Murrow, program był manipulacją i celowym montażem wypowiedzi Senatora tak by przedstawić go w negatywnym świetle. Pomimo tego program przyczynił się do zakończenia niewątpliwie nie chlubnych działań komisji. Programy pojawiły się w schyłkowym okresie pracy komisji śledczej, w czasach gdy powoli, ze względu na coraz bardziej obsesyjne działanie McCarthy zaczynał tracić poparcie nawet ze strony swoich republikańskich kolegów.
Odsunięcie od władzy i pracy w komisji nastąpiło z powodu zatargu z Armią amerykańską i wywiadem (CIA). W tych kręgach McCarthy zaczął samodzielne poszukiwanie osób związanych z komunistami bez opierania się na faktach. Sam McCarthy, pogrążając się coraz bardziej w alkoholizmie, popadł w paranoję i w przypływie furii zarzucił publicznie lewicowość samemu prezydentowi Eisenhowerowi.
Wydarzenia te oraz śmierć wielkiego wodza Związku Radzieckiego Józefa Stalina w 1953 roku kończą pierwszą fazę zimnej wojny i wprowadzają ją w okres odwilży.
Chociaż większość oskarżeń McCarthy’ego nie miała pokrycia w faktach, naruszone zostało dobre imię wielu czołowych postaci z amerykańskiej sceny politycznej. W tym samego George’a Marshalla. Pomimo to obecnie otwierane archiwa NKWD oraz amerykańskiego Projektu Venona potwierdzają, że skala infiltracji ZSRR instytucji rządowych USA była istotnie w tym czasie dość wysoka. M.in. istnieją dowody na to, że Komunistyczna Partia USA była bezpośrednio finansowana przez ZSRR.
Agentami ZSRR byli m.in Julius Rosenberg, Klaus Fuchs i Theodore Hall, którzy dostarczyli szczegółów na temat amerykańskiego programu nuklearnego, i wspomniany wcześniej Alger Hiss - przedstawiciel USA w komitecie założycielskim ONZ oraz Harry Dexter White, współzałożyciel Międzynarodowego Funduszu Walutowego.
Działająca na oślep komisja McCarthy'ego nie zdołała jednak wykryć większości dobrze zakonspirowanych agentów ZSRR. Np. z wyżej wymienionych osób, komisja zainteresowała się tylko Juliusem Rosenbergiem i to wyłącznie dlatego, że jego żona była przez krótki czas członkiem partii komunistycznej. Senate Internal Security Subcommittee działała do roku 1972, jednak po odsunięciu McCarthy'ego z udziału w jej pracach zmieniono gruntownie zasady jej działania.