Jestem drzewem

Jestem drzewem młodym, pięknym, pnącym się ku niebu. Być może dożyję wieku sędziwego, wielu wspomnień, które od pierwszego dnia mojego istnienia zaczęły zbierać się w mojej młodej korze i koronie.
Pamiętam jak pierwsze promyki złocistego słońca padały wesoło na mnie i mogłam oglądać swój cień padający na ciepłą ziemię.
Głęboko w pamięci zapadło mi pewne dziecko, które podbiegło do mnie, oplotło mnie swymi małymi rączkami, czułam bicie jego młodziutkiego serduszka i słyszałam jego śmiech. Dziecko to oglądało mnie z nieukrywaną ciekawością, zajrzało w każdy zakamarek mojej kory, oderwało kawałek, chwilę bolało, ale pospiesznie okryłam ranę żywicą. Wtedy, właśnie przy tym biegnącym dziecku z moją cząstką, uświadomiłam sobie, że jestem drzewem żcyia.
Jetsem też milczącym psychologiem. To właśnie do mnie ludzie przychodzą opowiadać o swoich problemach, nadziejach, marzeniach. Czuję, że moja obecność pomaga im w rozwiązywaniu wqielu spraw. Ludziom natura jest potrzebna i to właśnie dzięki niej są szczęśliwi, choć często tego nie doceniają.
Ile to już było takich sytuacji,że ludzie wyładowywali na mnie swój gniew, żal, zmutek. Zapominali o tym, że każde drzewo żyje tak jak człowiek... Zapominacie o najważniejszym: jesteśmy domem dla wielu zaginionych zwierząt, które odnalazły w nas-drzewach nadzieję. Zróbcie to samo!
Cieszę się, że byłam inspiracją dla ludzi, którzy potrafili coś w życiu osiągnąc i zobaczyli we mnie coś więcej niż kawałekdrewna i liście. Lubię patrzeć jak przechodzą koło mnie zakochane pary, często zaklepując soie mnie jako miejsce potajemnych spotkań.
Mam nadzieję, że wypełniam ludziom pustki w sercach samą sobą. Dar ten zawdzięzam Mtace Naturze, która niegdyś mnie ożywiła.