Kamienie na szaniec

Moim zdanie książka Aleksandra Kamińskiego pt „Kamienie na szaniec” jest bardzo wyjątkowa. Utwór oparty jest na autentycznych wydarzeniach z okresu II wojny światowej. Grupa przyjaciół, harcerzy, wśród nich Alek, Zośka i Rudy, kończy Liceum im. Stefana Batorego w 1939 r. i zamiast realizować piękne plany, staje wobec wojennej rzeczywistości. Początkowo aktywni uczestnicy Małego Sabotażu, z czasem przechodzą do Grup Szturmowych i tam obejmują dowództwo. Dojrzewają wśród dramatycznych zdarzeń okupacyjnej codzienności i stają się żołnierzami podziemnej armii, nie wyrzekając się uroków i marzeń młodości. Niemal wszystkim jednak przyjdzie zapłacić najwyższą cenę za wierność, lojalność i wiarę w sens walki zbrojnej. Właśnie to, ze utwór jest prawdziwą opowieścią o prawdziwych ludziach i zdarzeniach składa się na wyjątkowość tej książki.
Książka Kamińskiego łączy w sobie cechy opowieści, reportażu i elementy harcerskiej gawędy. Autor pisze wyraźnie: „posłuchajcie” a nie przeczytajcie, tak jakby mówił do słuchacza a nie pisał do czytelników. Sugeruje to iż autor nie chciał, aby jego książka nie bzinterpretowana jako zwykła książka, lecz jako prawdziwa opowieść o wspaniałych ludziach, o pokoleniu Kolumbów, o ludziach, młodzieży, która walczyła w czasie II Wojny Światowej o niepodległość Rzeczpospolitej. Jednak nikt nigdy nie zastanawiał się nad tym, co ciludzie czuli, kiedy ich własna młodość, życie które dopiero co zaczęli waliło się razem z murami upadającej ojczyzny. Właśnie to skłoniło autora do przekazania tej opowieści, ocalenia jejzapomnienia. Autor mówi o swojej książce, że jest to: Opowieść o wspaniałych ideałach braterstwa i służby, o ludziach, którzy potrafią pięknie umierać i pięknie żyć.