"Potykając się można zajść daleko, nie wolno tylko upaść i nie podnieść się"

W pełni zgadzam się ze słowami J.W. Goethe zawartymi w temacie. Wielu ludzi w dzisiejszych czasach nie posiada wystarczająco silnej woli, aby dotrzeć do postawionych sobie celów. Przy najmniejszym niepowodzeniu rezygnują i porzucają swoje dotychczasowe osiągnięcia, nie wiedząc przy tym, jak wielki błąd popłeniają. Tymczasem nie powinno tak być. Przecież można podać multum przykładów, które poświadczą, że pomimo wielu przeszkód i ciężkich prób, można osiągnąć zamierzony skutek.

Chcę zwrócić uwagę na to, że powszechnie panuje słuszne stwierdzenie, iż należy uczyć się na własnych błędach i wyciągać z nich odpowiednie wnioski. Myślę, że te potknięcia i upadki śmiało można porównać do naszych życiowych pomyłek i porażek. W czasach II Wojny Światowej wielu jeńców wojennych zachwycało swoją postawą. Mimo, iż okupanci stwarzali takie warunki, aby złamać ducha oporu, wolę walki, a przez to odebrać im chęć do życia. Jednak wielu żołnierzy wychodziło z podobnej próby zwycięsko. Wielu się nie załamywało, nie traciło nadzieji na szczęśliwe zakończenie koszmarnej rzeczywistości. Zresztą cała zawikłana historia Polski jest jednym wielkim argumentem. Pełno w niej postaci, zarówno bohaterów, jak i zwykłych, szarych ludzi, którzy nawet przez chwilę nie przestawali wierzyć, że ich państwo ma szansę na odzyskanie niepodległości. Nieustannie prowadzili ku temu działania, pomnażali sukcesy i analizowali błędy w wypadku klęsk. Wyniki tych poczynań możemy podziwiać dzisiaj. Jesteśmy nimi my - naród polski i nasze suwerenne państwo - Rzeczpospolita Polska.

Również i dzisiaj spotkać można ludzi, którzy są dowodem niezłomności ducha, woli przetrwania, walki o własne zdrowie i życie.Dostrzegamy ich wokół siebie lub donoszą nam o nich środki masowego przekazu. Z nich dowiadujemy się, jak wielką cenę wielu z nich musiało zapłacić za ostateczne zwycięstwo. Mowa tu między innymi o ciężko chorych ludziach, którym udało się pokonać chorobę lub o alkoholikach, narkomanach, którzy uciękli od nałogu. W zależności od sytuacji i okoliczności każda z tych osób, na swój sposób próbowała przezwyciężyć uciążliwe warunki życia, które zgotował jej los, własną ułomność, chorobę i cierpienie. Wspólna w ich wysiłkach była zawsze wiara we własne siły i nadzieja na zwycięstwo.

Dodatkowym argumentem jest fakt, że także w literaturze znajdziemy mnogo przykładów. W samym "Quo Vadis" Henryka Sienkiewicza jest ich wiele. Weźmy pod uwagę Marka Winicjusza. W drodze do zdobycia Ligii spotkało go wiele porażek i dużo musiał dla dobra sprawy poświęcić, na przykład: przyjął nową wiarę, którą szczerze, z całego serca pokochał, porzucił życie pełne wygód i rozkoszy. Jednak w momencie, gdy nikt już nie wierzył, że kiedykolwiek będą razem, akcja niespodziewanie się odwróciła i od tej chwili prowadzili wspólne, szczęśliwe życie.

Trudno zaprzeczyć, że postawa chrześcijan w tej samej powieści też świadczy o słuszności zajmowanego przeze mnie stanowiska. Z uporem maniaka trwali przy swoich zasadach, nawet kiedy prześladowania nabrały tempa:
"Rozochocony lud pomagał wigilom i pretorianom w pościgu chrześcijan. Nie było to rzeczą trudną, gdyż całe ich gromady, obozując jeszcze wraz z inną ludnością wśród ogrodów - wyznawały głośno swą wiarę. Gdy ich otaczano, klękali i śpiewając pieśni pozwalali się potywać bez oporu. Lecz cierpliwośc ich zwiększała tylko gniew ludu, który nie rozumiejąc jej źródła, poczytywał ją za zaciekłość i zatwardziałość w zbrodni."
Ich nieugięta postawa przyniosła oczekiwane rezultaty i zasiała ziarno prawdy w wielu przeciwnikach nauki Chrystusa.

Myślę, że taka ilość przytoczonych przeze mnie przykładów w zupełności wystarczy. Mam nadzieję, iż po dokładnym przeanalizowaniu ich każdy zmieni sposób patrzenia na świat i zacznie kierować się w swoim postępowaniu złotą myślą J.W. Goethego.