Pośmiertne życie romantyzmu.

Pośmiertne życie romantyzmu

Romantyzm to zarówno nazwa epoki historycznoliterackiej czy kulturowej, jak i prądu charakteryzującego się określonymi cechami stylistycznymi oraz ideowymi. W Polsce przypada on na lata 1822-1863, a w europie miedzy latami 90 XVIII w, a 40 XIX w. Czy cechy romantyzmu w XIX wieku są zauważalne w XXI??

Górę nad klastycznym porządkiem wziął romantyczny chaos, emocje, burzliwe uczucia i śmierć, która jest poruszana w prawie każdym utworze. W takim razie jak zachowywał się ” człowiek romantyczny ” ?. Według romantyków każdy człowiek mógł się w pełni realizować ( a w każdym razie podjąć taka próbę), stać się twórcą swojego losu, osiągnąć genialność. Idealnym przykładem jest Kordian, który chce zabić cara by uwolnić Polskę i świat od szaleńca. Nie zabija go mimo ogromnych chęci, gdyż jako romantyk jest za słaby psychicznie. Człowiek romantyczny jest obrzadony niezwykłą wrażliwością, uczuciem i wyobraźnią. Posiada nie tylko zdolność kształtowania świata i siebie, ale i zdolność współodczuwania ze światem i innymi. Marzenia pozwalają mu wkroczyć w inna, wyższa rzeczywistość lub osiągnąć stan jedności z naturą ( przykładem tego jest Werter – bohater Goethego. ) Romantycy ukazywali człowieka jako skonfliktowanego z otoczeniem i w efekcie wycofującego się ze świata bądź usiłującego go zmienić. I znowu postać Kordiana z dramatu Słowackiego reprezentuje obie te postawy. Głównym celem jest poczucie jedności, a najdoskonalszą drogą miała stać się sztuka – poezja. Takim wędrowcem jest np. Konrad z III części Dziadów Mickiewicza. W romantyźmie ogromne znaczenie na temat podróży dosłownej, ale i pojmowanej metaforycznie jako droga rozwoju kształtowania się osobowości.

W romantyźmie prócz zupełnie odmiennego od oświeceniowego, spojrzenia na świat i człowieka jest zauważalna całkowita zmiana filozofii, gdyż najważniejsze staje się uczucie. Oczywiście nowy stosunek do uczucia, szczególnie miłości niesie ze sobą zmianę typu bohatera, tak wielką, że mówiąc teraz o bohaterze romantycznym niemal zawsze mamy na myśli człowieka przeżywającego wielką i przeważnie nieszczęśliwą miłość. Warto więc może posługując się przykładami utworów lirycznych tego „ uczuciowego „ okresu, scharakteryzować miłość romantyczną i stosunek do niej romantycznego bohatera.

Niewątpliwie jest to uczucie najważniejsze, podporządkowujące sobie nieraz całe życie romantycznego kochanka, ale jednocześnie narażające go na rozterki serca, bo

„ Kto miłości nie zna, ten żyje szczęśliwy
I noc ma spokojną i dzień nietęskliwy”

Czy znaczy to, że miłość romantyczna była uczuciem nieszczęśliwym ? Bardzo często tak. Miłosne udręki przeżywają bohaterowie najwybitniejszych twórców romantyzmu Mickiewicza i Słowackiego. Nieszczęśliwie zakochany jest Kordian, miłość Męża z „ Nie – boskiej komedii „ Krasińskiego do szatańskiej zjawy, która niszczy jego rodzinę.

Wszystko to jest konsekwencją romantycznej zasady stawiania uczucia nad rozsądkiem i mądrością:

„ Czucie i wiara silniej mówią do mnie,
Niż mędrca szkiełko i oko (…)
Miej serce i patrzaj w serce „

Niewątpliwie historie te wzruszają dzisiejszego czytelnika i mimo tak groźnych skutków, pociągają swoją spontanicznością.

Wiek XXI : Szaleństwo, pogoń za pieniądzem, brak czasu czy poszanowania innych, brak roztropności, nieprawdziwa miłość, smutek, ciekawość, zafascynowanie, jakby kumulacja wszystkich uczuć, wrażeń, doznań, postaw ludzi z różnych epok. Znaczy to, że i tu można dopatrzeć się „ człowieka romantycznego „?