Biografia zespołu Red Hot Chili Peppers

Wszystkjo związane z Red Hot Chili Peppers rozpoczęło się w Fairfax High School. Właśnie w tej hollywoodzkiej szkole spotkali się Anthony Kiedis, Michael Balzary, Hillel Slovak i Jack Irons. W 1977 roku Hillel i Jack wraz z kolegą z klasy, Alainem Johannesem, utworzyli zespół Anthem, przemianowany później na Anthym. Hillel grał na gitarze, Jack na perkusji a Alain na basie. W 1979 roku zespół opuścił Alain, którego zastąpił Michael Balzary. Michael wraz z najlepszym przyjacielem Anthonym Kiedisem byli znani w swojej szkole z poszczelonych wygłupów. Tak więc gdy Hillel poznał już Michaela ijego najlepszego przyjaciela Anthonego bardzo ich polubił. Utworzyli nawet własną grupę - Los Faces. Nie był to jednak zespół muzyczny - chłopcy właściwie mówili tylko o muzyce. W 1980 roku cała piątka skończyła naukę w Fairfax High School. Anthony rozpoczął naukę na California University, Jack i Alain udali się do Northridge Collage, a Michael i Hillel zrezygnowali z dalszej nauki i całkowicie poświęcili się muzyce. Mimo wyboru różnych szkół grupa Anthym przetrwała, zmieniając się jednak całkowicie. Grupa zrezygnowała z typowego dla lat 70\\\' hardrockowego grania. Zmieniła się także nazwa zespołu - powstało What Is This. Latem 1983 roku zespół opuszcza Michael i dołącza do punkowej formacji Fear. Jednak jak się później okazało, granie w tym zespole nie bardzo go interesowało. Michael myślał o opuszczeniu Fear. Okazją stała się impreza w klubie Rhythm Lounge, która odbyła się wiosną 1983 roku. Michael, Anthony, Hillel i Jack jako Tony Flow And The Miraculously Majestic Masters Of Mayhem wykonali utwór Kiedisa \\\"Out In L.A.\\\". Ich występ tak spodobał się publiczności, że chłopcy musieli powtórzyć występ. Musieli także zmienić nazwę zespołu. I tak Anthony, po krótkim spacerze po wzgórzach Hollywood, zaproponował Red Hot Chili Peppers. W listopadzie 1983 roku RHCP podpisali kontrakt płytowy z wytwórnią EMI. Michael bez wahania porzucił Fear, jednak Hillel i Jack byli tak przywiązani do muzyki What Is This, że nie zdecydowali się na granie do funkowego RHCP. Anthony i Michael byli zmuszeni do poszukania nowych muzyków. Wybór padł na gitarzystę Jacka Shermana i perkusistę Cliffa Martineza. Producentem ich pierwszej płyty został Andy Gill - znany brytyjski gitarzysta punkowej grupy Gang Of Four. RHCP nie byli jednak zadowoleni z tej współpracy. Oni pragnęli surowego, rockowego grania, zaś on chciał muzyki pełnej eksperymentów brzmieniowych i pogłosów. W końcu jednak płyta powstała i w 1984 roku został wydany album \\\"The Red Hot Chili Peppers\\\". Niestety, grupa nie mogła liczyć na większą promocję. Po prostu zapakowali się do ciężarówki i ruszyli w trasę koncertową po Ameryce. Podczas tej trasy zespół opuścił Jack Sherman, ponieważ za bardzo odstawał od reszty grupy. Na jego miejsce wrócił Hillel Slovak. Niedługo po tym rozpoczęły się prace nad drugą płytą, ale tym razem ich producentem został lider grupy Paradiamert i Funkadelic - George Clinton - legenda funku i rapu. Płytę nagrali w prywatnym studiu Clintona na farmie w okolicach Detroid. Praca z nowym producentem układała się bardzo dobrze. Clinton rozumiał potrzeby chłopaków i nie miał nic przeciwko ich krótkim wypadom do klubów w Detroid. W tak miłej atmosferze powstał drugi album \\\"Freaky Styley\\\", na którym dominował funk, trochę przysłaniając ostrego rocka. Nowa płyta sprzedawała się głównie w Kalifornii. Podczas trasy promującej krążek z zespołu odszedł Cliff Martinez, a na jego miejsce powrócił Jack Irons. Jednak wraz ze spotkaniem przyjaciół z Fairfax High School wrócił także poważny problem - narkotyki. W tym momencie młodzieńcza ciekawość Anthonego i Hillela zmieniła się w poważne uzależnienie od heroiny. Po zakończonej trasie zespołowi brakowało chęci do nagrania nowej płyty. Dopiero w styczniu 1987 roku nowy producent Michael Beinhorn zmobilizował ich do działania. Beinhorn bardzo polubiła RHCP, dzięki czemu zrozumiał, że ich mocną stroną jest prawdziwy, surowy rock. I tak trzecią płytą \\\"The Uplift Mofo Party Plane\\\" weszli po raz pierwszy na listę Billboardu, gdzie pojawili się na miejscu 143. Początek roku 1988 był czasem podboju Europy. A ponieważ ich dwie wcześniejsze płyty nie były tu wydawane, dlatego też EMI przygotowała specjalną składankę \\\"Abbey Road\\\", na której znalazły się wybrane utwory z wcześniejszych płyt oraz hendrixowske \\\"Fire\\\" w wykonaniu RHCP. Gdy zespół wrócił z trasy był już gotowy do nagrania kolejnej, czwartej płyty. Niestety, dzień przed wejściem do studia - 27 czerwca zmarł z przedawkowania Hillel Slovak. To był szok dla całej grupy. Przerażony Anthony wyjechał do Meksyku i zdecydował sam zwalczyć nałóg. 1 sierpnia wrócił do Kalifornii jako zwycięzca. Jednak o szybkim nagraniu płyty nie było mowy. Po śmierci najbliższego przyjaciela Jack Irons przeszedł załamanie nerwowe i przebył kurację w szpitalu psychiatrycznym. Gdy wyszedł ze szpitala nie miał już ochoty na kontynuowanie pracy w branży muzycznej. Anthony i Michael musieli po raz kolejny zebrać nowy zespół. Na gitarzystę wybrali Duane\\\'a \\\"Blackbirda\\\" McKnighta, zaś perkusistą został Darren Peligro. Jednak po zaledwie czterech koncertach odszedł McKnight, a niedługo zespół opuścił Peligro. Nowym gitarzystą, po długich przemyśleniach, został 17-letni fan RHCP - John Fruciante. Perkusistę odnaleźli poprzez ogłoszenie, a był nim Chad Smith. I tak w odnowionym składzie w marcu 1989 roku weszli do studia. Po raz drugi ich producentem został Michael Beinhorn, ale tym razem współpraca nie układała się tak wspaniale jak za pierwszym razem. Efektem braku zrozumienia było jedyne 38 minut materiału. Album musiał zostać uzupełniony przez dwa utwory - \\\"Fire\\\" oraz wykonane na żywo \\\"Taste The Pain\\\" z udziałem Fisha. W sierpniu 1989 roku ukazał się czwarty album - \\\"Mother\\\'s Milk\\\". Trasę promująca płytę rozpoczęli w Europie, a dopiero później koncertowali w Ameryce. \\\"Mother\\\'s Milk\\\" stała się pierwszą złotą płytą zespołu. Po wydaniu tej płyty RHCP poczuli się jednak niedocenieni przez wytwórnię EMI i przenieśli się do Worner Bros by tu wydać nową płytę. Teraz ich producentem został Rick Rubin. Rubin polubił ich rockowo-funkowy styl i bez żadnych problemów stworzył z nimi album \\\"Blood Sugar Sex Magik\\\" wydany we wrześniu 1991 roku. Trasa koncertowa promująca krążek już wielokrotnie pokryty platyną był bardzo udany. RHCP zaprosili na nią Pearl Jam i Smashing Pumpkins. Niezapomniany był jednak noworoczny koncert w Cow Palace w San Francisco, gdzie obok RHCP wystąpił Pearl Jam i Nirvana. Całą miłą atmosferę trasy zaburzyło jednak odejście Johna, 7 maja 1992 roku w Japonii. Powodem tej decyzji miał być brak zrozumienia Johna ze strony publiczności i mediów. Jego miejsce miał zastąpić Zander Schloss z Thelenious Monster, jednak RHCP myśleli, że zostanie nim Dave Navarro z Jane\\\'s Addiction, który jednak ostatecznie im odmówił. I tak w czasie koncertów na festiwalu Lollapalooza gitarzystą był Arik Marshall z zespołu Marshall Law. Po festiwalu jednak współpracę zakończono. Po nim chwilowo gitarę obsługiwał Jasse Tobias z formacji Mother Tounge. Druga próba pozyskania Dava Navarro okazała się udana. Wiosną 1994 roku RHCP przenieśli się na Hawaje, gdzie przygotowywali nowy materiał. Długą medialną ciszę chwilowo przerwał ich występ na festiwalu Woodstock w sierpniu 1994 roku. Po ponad roku przygotowań swoją premierę miał \\\"One Hot Minute\\\", którego producentem był znów Rick Rubin. Tym razem, dzięki Dave\\\'owi, muzyka RHCP nabrała nowego, mrocznego brzmienia. Wiosną 1998 roku zespół opuszcza Navarro, na którego miejsce wraca jego poprzednik John Fruciante. Czerwiec 1999 roku to czas premiery \\\"Californication\\\". Jego producentem ponownie został Rick Rubin. Płyta jest dość surowa w brzmieniu, bez większych zabaw dźwiękowych. Album zawiera typowe dla RHCP utwory funkowe, ale i także sporą ilość melodyjnych ballad. Trasa promująca \\\"Californication\\\" przebiegła dość spokojnie i tak bez żadnych zmian personalnych grupa była gotowa do nagrania kolejnej płyty. \\\"By The Way\\\" swoją premierę miała w 2002 roku, a jej producentem był, jak wiadomo, nieoceniony Rick Rubin. Płyta ta jest mieszanką wszystkich stylów w jakich RHCP kiedykolwiek grali, ale zostało to zagrane w sposób bardzo stonowany i spokojny. Jest to krążek, na którym niewątpliwie brakuje powiązania między poszczególnymi utworami, brakuje czegoś co łączyłoby je w pewną całość tak jak to miało miejsce na wcześniejszych płytach... Rok póżniej wydali swóją pierwszą składankę z najlepszymi utworami „Greatest Hits”. Płytę promował „Fortune Faded”, ale piosenka jest nieco starsza bo mogłaby spokojnie się znaleźć na By The Way, ponieważ zespół grał już ten utwór na koncertach na początku 2002r. Pierwsza płyta z piosenkami live została wydana po ponad 20-letniej karierze. Dwupłytowy album „Live in Hyde Park” ukazał się pod koniec lipca 2004r. Kocerty odbyły się 19,20 i 25 czerwca 2004. Trzy występy, każdy po 85 tysięcy ludzi. Ćwierć miliona biletów sprzedanych w 4 godziny. Jeśli ktoś miał wątpliwości RHCP pokazali, że należą do największych zespołów świata. Na plytce znalazły się nowe kompozycje takie jak „Leverege Of Spece”, udanie zagrany cover zespołu Looking Glass „Brandy”,a przede wszystkim „Roling Sly Stone”. Jest to jeden z najlepszych utworów RHCP, zagrany jak za starych dobrych czasów.
Z przyjemnością mogę powiedzieć że nowa płyta zespołu ukaże się na wiosnę 2006r. I nie mogę się jej doczekać. Czytałem wywiad z Anthonym Kiedisem i podobno płyta ma być w stylu piosenki By The Way, czyli ostro i funkowo. I tak ma być.