PODMIOT I ADRESAT LIRYCZNY
Podmiotem lirycznym w stasimonie jest chór, adresat natomiast zmienia się kilkakrotnie w pierwszych siedmiu wersach pierwszej strofy chór odnosi się do Kitajrona ( Boga utożsamianego z pasmem górskim o tej samej nazwie, oraz górą, na której odbywały się obrzędy na cześć Dionizosa) by w ostatnim, ósmym wersie zwrócić się z apostrofą do Febusa: „A ty, Febie zawtóruj i pieśni i tanom”. W Drugiej strofie chór początkowo zwraca się bezpośrednio do Edypa, po czym po pierwszym wersie kontynuuje apostrofę zwróconą do Apollina, by znów powrócić bezpośrednio do Edypa.
INTERPRETACJA
Na początku chór wychwala skałę Kitajrona zwąc ją matką i żywicielką Edypa, obiecuje, że nazajutrz, gdy skała „w pełni miesiąca zapłonie” jak się wyraża „wysławi cześć jej i cuda/ Zaśpiewa chwały pieśń wielką”, przez co możemy rozumieć, że nazajutrz miały mieć miejsce obrzędy ku czci Dionizosa odprawiane w starożytności między innymi na skale Kitajrona. Na końcu pierwszej strofy zwraca się z Apostrofą do Feba polecając mu, aby ten zawtórował celebracjom. Strofa druga rozpoczyna się inwersją skierowaną do Edypa„Jakaż bo ciebie zrodziła dziewczyna” zadając mu pytanie retoryczne, albowiem Edyp nie wie kim byli jego rodzice, chór spekuluje na temat możliwego Boskiego pochodzenia Edypa bierze pod uwagę możliwe ojcostwo Apollina: „Czy ją znęciły lica Apollona/Na szczytów cichej polanie? ”
Teraz sobie to napisz jak Ci pasuje, bo ja nie wiem na ile ty to interpretujesz tak jak ja jak on Cię potem z tego zapyta to będziesz musiała jakoś tam uzasadnić tą interpretacja, w każdym razie chodzi o to, że chór przyjmuje skałę Kitajrona jako szczęśliwą dla Edypa, bo miał tam skonać a przeżył i na domiar stał się królem Teb. Potem spekuluje na temat ojcostwa, to tam jest mniej więcej wyraźne, natomiast te 4 ostatnie wersy są kontynuacją teorii o ojcostwie Apolla nie znając pochodzenia Edypa a wiedząc tylko, że został porzucony na tej skale chór przypuszcza, że zastał on tam porzucony w darze dla Bakchosa od ”pięknych dziewic (…)/Nimf w Helikonie”, czyli muz. Ale niekoniecznie to był dar w dosłownym tego słowa rozumieniu tylko takiego sformułowania użył chór, to może też być ironia, ale ja tu nie chce tego nad interpretować najlepiej tą część sobie sama napisz żeby potem nie było. Acha i te 3 ostatnie wersy to znowu jest inwersja składniowa
BUDOWA
Środki stylistyczne:
W stasimonie zastosowano wiele środków stylistycznych, takich jak:
I Leksykalne:
- epitety bezpośrednie: „chwały pieśń”
- epitety stałe: „Bakchos lśniący”
- peryfrazy: „bóg, co włada w Kyllenejskim jarze”
- metafory:
- metonimia „Czy ją znęciły lica Apollina”
- synekdocha „Jutro gdy skała twa, o Kitajronie
W pełni miesiąca zapłonie”
II Składniowe:
- inwersja składniowa (szyk przestawny) „Jakaż, bo ciebie zrodziła dziewczyna”
- apostrofa „A ty Febie zawtóruj i pieśni i tanom” w odniesieniu do Apollona”
2. Rymy
Występują wyłącznie rymy żeńskie (złuda-cuda, wielką – żywicielką), zarówno w układzie okalającym (złuda-Kitajronie-zapłonie-cuda), jak i parzystym (wielką-żywicielką-panom-tanom) przeważają jednak rymy nieparzyste (dziewczyna-Panie- Apollina - Polanie)
3. Wiersz składa się z dwóch strof, ośmio wersowych; liczba sylab w wersach wacha się od 5 do 12, wiersz jest niesylabiczny.