D.Eisenhower

David Dwight Eisenhower urodził się 14 października 1890 roku w Dennison w Teksasie. Mimo że został nazwany David Dwight, to odwrócił on później kolejność imion na Dwight David. Jego rodzice byli pochodzenia szwajcarsko-niemieckiego. Był on trzecim synem David i Idy Stoper Eisenhowerów. Dwight wychowywał się w małej miejscowości w Kansas. Nadano mu tam przydomek ?mały Ike?. W 1911 roku wstąpił do Akademii Wojskowej w West Point. Był bardzo przeciętnym studentem. Ucieczką od codziennej dyscypliny był dla niego sport. Jak się później okazało jego rocznik stał się najsłynniejszym w historii West Point. Wykształcenie, jakie tam otrzymał umocniło jego wrodzone poczucie obowiązku. Studia te ukończył w 1915r jako podporucznik. Później dostał przydział do jednostki w Sam Houston w Teksasie. Tam poznał Mary Doud ?Mamie?, z którą wziął ślub 1 lipca 1916 roku. W czasie I wojny światowej Eisenhower zajmował się szkoleniami żołnierzy. Jego efektywna praca została nagrodzona nominacją na kapitana i skierowaniem go do szkolenia przyszłych oficerów w Georgii. 24 września 1917urodził mu się pierwszy syn Doud Dwight.
W dniu swych 28 urodzin dostał nominację na podpułkownika i rozkaz objęcia we Francji dowództwa nad jednostką pancerną. W 1919r został przedstawiony do orderu Distinguished Sernice Medal ? za szczególne zasługi dla rządu. Jedną z tragiczniejszych chwil w życiu Dwighta Eisenhowera była śmierć jego czteroletniego syna spowodowana szkarlatyna. Ale już w 1922 przyszedł na świat drugi syn John. W latach 1925-1926 był studentem w Akademii Sztabu Generalnego w Fort Leavenworth. Został tam sklasyfikowany na pierwszym miejscu. Te studia ujawniły w nim takie cechy jak odporność psychiczną czy, talent do realizacji własnych pomysłów. Następnym przydziałem służbowym była praca w Departamencie Wojny. W listopadzie 1929 powrócił do Waszyngtonu, gdzie został pomocnikiem szefa sztaby generalnego Mac Artura. Pracował tam przez sześć lat. W latach 1935-1939 był majorem, natomiast w 1941r został pułkownikiem. Przeprowadzał manewry na terenie stanu Luizjana, nauczył się nawet pilotować samolot, ale przede wszystkim został awansowany na generała brygady.

Przełomem, który spowodował, iż Dwight Eisenhower stał się osobom publiczną stała się nominacja jego osoby na dowódcę wojsk amerykańskich w Europie, co miało miejsce 25 czerwca 1942roku. W lipcu awansowano go do generała porucznika. Kiedy w pierwszej połowie 1943 r zwycięsko przeprowadził kampanię w Afryce Północnej, miał już przemyślany plan inwazji na Sycylię. Dlatego też 7 lipca 1943r Eisenhower odleciał na Maltę. Rok 1943 zapisał się w historii zdobyciem przez wojska Eisenhower Maroka Algierii Tunezji, Sycylii i południowych Włoch. Po tych sukcesach nadszedł rok, 1944 kiedy to miała miejsce operacja, ?Overlord?, czyli lądowanie w Normandii. W fazach przygotowania do operacji rola Ike ograniczała się raczej do nadzorowania prac przygotowawczych. W ciągu czterech ostatnich miesięcy przed dniem ?D? generał wizytował różnego typu jednostki. Eisenhower lubił, gdy żołnierze gromadzili się wokół niego i słuchali, o czym mówi. Starał się rozmawiać z każdym szeregowcem. Decyzja, jaką podjął generał Eisenhower 6 czerwca 1944r wpłynęła nie tylko na jego dalszą karierę wojskową, ale przede wszystkim na dalszy przebieg drugiej wojny światowej. Mimo niesprzyjającej pogody Eisenhower podjął ryzykowną decyzję i ryzyko to opłaciło się. Opresja, która zakończona się wielkim sukcesem spowodowała, iż Eisenhower był teraz nieustannie zajęty. Odbywał konferencje prasowe, odpowiadał na nadsyłane gratulacje, pertraktował z de Gaulle`em, rozmawiał z Churchillem, zbierał napływające informacje i ponaglał podkomendnych do dalszych wysiłków na polach bitewnych. W połowie stycznia 1945r Eisenhower planował kampanię z udziałem wszystkich wojsk, które miały przedostać się w stronę Renu i pokonać Wermacht.
Po kapitulacji Niemiec Dwight Eisenhower stał się symbolem sił, które wspólnie pokonały nazistów, a także symbolem nadziei na lepsze jutro. Jego popularność rozniosła się po całym świecie. Triumfalny powrót Ike do Stanów Zjednoczonych przypadł na koniec czerwca 1945r. Z największym przemówieniem wystąpił na połączonej sesji obu Izb Kongresu. W trakcie uroczystości związanych z zakończeniem wojny coraz częściej dało się słyszeć wzmianki o wyborze Eisenhower na prezydenta. Jak się jednak później okazało takie propozycje były przedwczesne. Od grudnia 1945 generał został mianowany dowódcą amerykańskich wojsk okupacyjnych w Niemczech. Do końca 1946r Eisenhower ubolewał nad pogarszającymi się gwałtownie stosunkami ze Związkiem Sowieckim, zwłaszcza, iż głęboko wierzył, iż pokój na świecie zależy przede wszystkim od dobrych stosunków sowiecko- amerykańskich. Niestety poczynania sowieckie w Europie Wschodniej spowodowały, iż Eisenhower powoli tracił nadzieje na aktywną współprace z Rosjanami.

Kolejnym szczeblem kariery międzynarodowej dla Eisenhower stało się objęcie w styczniu 1951 stanowiska dowódcy sił zbrojnych NATO. Podstawowym celem podróży, jakie odbywał Eisenhower po Europie jeszcze w styczniu było pozyskanie Europejczyków do wojsk NATO. W rozmowach z przywódcami europejskimi Eisenhower starał się pozyskać zaufanie oraz zachęcić do zwiększania wydatków na obronę. W kwestii uzbrojenia wojska stawiał na broń konwencjonalną, nazywając broń atomową obłędną i niemoralną. Wraz z sukcesami i uznaniem na arenie międzynarodowej Eisenhower stawał się osobą, która w oczach polityków amerykańskich stał się idealnym kandydatem na prezydenta. Pomimo tego, iż generał już w poprzednich wyborach odmówił kandydowania politycy zarówno z partii demokratycznej jak i republikańskiej nie ustawali w przeciągnięciu tak sławnej osobistości na własną stronę. Narastające naciski na osobę generała powodowały w Eisenhowerze uczucie niechęci do zawodowych polityków. Po wielu zabiegach i wydarzeniach mających miejsce w polityce Stanów Zjednoczonych Dwight Eisenhower znalazł się na republikańskiej liście na prawybory w New Hampshire. Eisenhower w prawyborach uzyskał 50% głosów, a jego konkurent Taft 38%. Jako oficjalny kandydat na prezydenta Ike musiał zrezygnować z pełnionego do tej pory stanowiska dowódcy NATO. Jedną z pierwszych decyzji, jakie podjął Eisenhower jako kandydat na prezydenta był wybór na stanowisko ewentualnego wiceprezydenta. Wybór padł na Richadra Nixona. Wybory prezydenckie odbyły się 4 listopada 1952r. Dwight Eisenhower zdobył w nich 55,1% głosów, natomiast jego kontrkandydat Stevenson 44,4% głosów wyborców. I tak generał Dwight Eisenhower został wybrany na 34 prezydenta Stanów Zjednoczonych. W chwili elekcji miał 62 lata, ale był pewien, że zdoła pokierować Stanami Zjednoczonymi stojącymi w obliczu wyzwań zimnej wojny. Mimo oporów, jakie odczuwał w okresie kandydatury z ochotą oczekiwał obowiązków i odpowiedzialności związanych z objęciem nowego urzędu. Jeszcze jako prezydent-elekt poleciał pod koniec października do Korei, aby zapoznać się z sytuacją. Odrzucając opcję ofensywną, pozostało do wyboru negocjowanie, lub pozostawanie w militarnym impasie. Gdyby ChRL zajęła wyspy Quemoy i Matu rozważał użycie broni atomowej.

Eisenhower został zaprzysiężony 20 stycznia 1953 jako 34 prezydent. Pierwsze wybory, jakich dokonywał dotyczyły stanowisk rządowych. Sekretarzem Stanu został John Foster Dulles znany z uprzedzeń do Związku Radzieckiego, natomiast Sekretarzem Obrony Charles Wilsona. Względem polityki zagranicznej dotyczącej Europy Zachodniej Eisenhower wzywał w orędziu do ściślejszej integracji ekonomiczno - politycznej, oraz ratyfikacji traktatu o Europejskiej Wspólnocie Obronnej. Broń atomowa miałaby stać się wyposażeniem NATO i sojuszników Ameryki, co oznaczało uczynienie RFN równym sojusznikiem wyposażonym w nowoczesną broń (atomową). Ike wierzył w umocnienie pokoju poprzez zbrojenia.
Dnia 16 kwietnia 1953r prezydent wystąpił z przemówieniem zatytułowanym ?Szansa na pokój?. W przemówieniu tym odnosząc się do sowieckich sformułowań o potrzebie pokoju, wezwał do uwolnienia wojennych jeńców, sowieckiego podpisu pod traktatem pokojowym z Austrią, oraz zawarcia honorowego rozejmu w Korei i Indochinach, także wyrażenie zgody na zjednoczenie Niemiec oraz pełną niepodległość narodów europejskich. Ike dobrze wiedział, że większość jego warunków Rosjanie odrzucą. Istotą tego przemówienia nie były jednak żądania Eisenhower, ale jego ostrzeżenia o niebezpieczeństwach i kosztach wyścigu zbrojeń. Pierwszym sukcesem tej kadencji było zawarcie w lipcu rozejmu z Koreą. Innym sukcesem, którym nie chwalił się nawet prywatnie było obalenie irańskiego premiera Mohammeda Mosaddeka. Powodem tego było to, iż operację tą pod kryptonimem ?Ajax? przeprowadziła CIA. Jednym z ważniejszych przemówień prezydenta na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ było to wygłoszone 8 grudnia, noszące tytuł ?Atom w służbie pokoju?. Eisenhower zaproponował powstanie Agencji Energii Atomowej i przekazanie jej części materiałów atomowych. Agencja ta miała je wykorzystać w celach pokojowych, m.in. do produkcji energii elektrycznej. Światowe reakcje były pozytywne, poza oczywiście sowieckimi. Propozycja Eisenhower była próba odejścia od wyścigu zbrojeń, którą Związek Radziecki odrzucił. Zwyciężyła logika nuklearnego wyścigu zbrojeń, której celem było odstraszenie przeciwnika od agresji. Aby odstraszać wystarczyło posiadać zdolność zniszczenia jednego większego miasta. Eisenhower chciał produkować nowe bomby, ponieważ była to jedyna dziedzina militarna, w której Amerykanie wyprzedzali sowietów. Natomiast Rosjanie chcieli zniwelować tę różnicę a z czasem i dorównać Amerykanom, dlatego też odrzucili program Atomu w służbie pokoju. Niestety produkcja nowych bomb zwiększała tylko koszty i potęgowała napięcia. Na wiosnę 1954r Ameryka przyłączyła się do wyścigu z Sowietami w budowie bomby wodorowej, oraz produkcji rakiet międzykontynentalnych. Po odrzuceniu przez Rosjan programu Atomu w służbie pokoju, głównym punktem polityki obronnej Eisenhower była budowa bomby wodorowej. Najtrudniejszym problemem w polityce zagranicznej lata w 1954r była sytuacja w Wietnamie. Francuzi przewidywali, że w najbliższym czasie do konfliktu włączą się Chiny. Na szczęście do interwencji chińskiej nie doszło, a Ike nie musiał użyć broni atomowej przeciw Chińczykom. Dnia 21 lipca podpisano porozumienie genewskie uznające suwerenność, niepodległość i integralności terytorialną Wietnamu. Rezultat tych ustaleń odpowiadał Eisenhower. Konflikt w Indochinach popsuł kontakty sojusznicze w NATO. Dowodem na to stało się odrzucenie przez Zgromadzenie Narodowe Francji utworzenia Europejskiej Wspólnoty Obronnej. Była to wielka porażka Eisenhower. Wprowadził też Doktrynę Nowego Spojrzenia polegająca na rozbudowie sił lotnictwa strategicznego i znacznej redukcji sił konwencjonalnych na lądzie.
W dziedzinie polityki wewnętrznej prezydent był bliski spełnienia założeń polityki gospodarczej, która mówiła o niskim bezrobociu, które w 1954 wynosiło 5,5%, oraz redukcji podatków. Cięciami w sektorze obronnym doprowadził do równowagi budżetowej.
W roku 1955 prezydent wpadł na pomysł, aby Amerykanie i Rosjanie otworzyli nawzajem dla siebie przestrzeń powietrzną i udostępniali sobie wzajemnie lotniska. Przy założeniu, że Stany Zjednoczone pierwsze nie zaatakują Związku Radzieckiego to przy otwartym niebie amerykańscy piloci mogliby wyśledzić rosyjskie próby ataku jądrowego. Pomysł ten powiązany był z otrzymaniem sprzyjających informacji o niedalekiej gotowości szpiegowskiego samolotu U-2.
Na szczycie w Genewie, który odbył się w lipcu 1955r prezydent Eisenhower oświadczył, iż kwestiami, które należy omówić są: problem zjednoczenia Niemiec oraz utworzenie tam rządu. Nalegał, aby Niemcy stały się pełnoprawnym członkiem NATO. Kwestią do rozstrzygnięcia pozostawała również Europa Wschodnia, oraz problem międzynarodowego komunizmu. Dyskusje w sprawach zaproponowanych przez Eisenhower toczyły się zażarcie, ale bez znaczących rezultatów. Rosjanie krytykowali przede wszystkim stanowisko Eisenhower względem Niemiec. 21 lipca Eisenhower wyraził swoją gotowość do zmierzenia się z problemem rozbrojenia. Przedstawił także propozycje otwarcia przestrzeni powietrznej i lotnisk. Na tą propozycje Chruszczow dopowiedział, iż jest to spisek szpiegowski wymierzony w Związek Radziecki. Tak szybka odmowa przywódcy sowieckiego rozczarował Eisenhower, który wystąpił jeszcze z ideą rozwoju wymiany handlowej między Rosjanami a Amerykanami. Na kończącym szczyt przemówieniu Ike stwierdził, iż perspektywa wojny została nieco oddalona. Genewa stworzyła atmosferę, którą odczuł cały świat. Następny rok był najspokojniejszym rokiem dwóch pierwszych dekad zimnej wojny.
Stworzenie poprawnej sytuacji międzynarodowej prezydent przypłacił zdrowiem. Dnia 26 września Eisenhower miał atak serca. Na szczęście rekonwalescencja nie trwała długo. Prezydent szybko nabrał siły na nadchodzący rok wyborczy. Pomimo niemłodego już wieku i ataku serca w lutym 1956r Eisenhower ogłosił, że zamierza kandydować po raz drugi. W swej kampanii zamierzał zastosować taktykę ofensywną. Wolał zawracać uwagę na to, czego dokonał niż zajmować się krytyką demokratów. Odwołanie się do doprowadzenia pokoju na świecie i ogólnego dobrobytu wydawało się sensownym posunięciem. W kampanii prezydenckiej została poruszona kwestia trudnej sytuacji w Europie Wschodniej, oraz Bliski Wschód, gdzie napięta sytuacja groziła wybuchem wojny. Kiedy Eisenhower wrócił z konwencji republikańskiej do Waszyngtonu postanowił poświęcić się kwestii Bliskiego Wschodu, biorąc pod uwagę trwającą kampanie nie wydawało się to proste. Eisenhower przewidywał, że Izrael wspierany dostawami przez Francję, przy cichej aprobacie Anglii zaatakuje Jordanie, a Francuzi i Anglicy skorzystają z zamieszania i spróbują zająć Kanał Sueski. Niestety złe informacje naprowadziły go na błędne wnioski i w rezultacie ogromne zaskoczeni wynikające z oszustwa sojuszników. Dodatkowo sprawy komplikowały się w Europie Wschodniej, gdzie zamieszki wywołał referat Chruszczowa. W zapoznaniu się z sytuacją na Bliskim Wschodzie wykorzystane zostały samoloty zwiadowcze, U-2, które zarejestrowały koncentrację wojsk brytyjskich i francuskich ma Cyprze. W tej sytuacji prezydent Stanów Zjednoczonych stwierdził, że zamierza wywiązać się z trójstronnej deklaracji z 1950r i stanie po stronie ofiar bliskowschodniej agresji. Na forum Rady Bezpieczeństwa w Nowym Jorku rozpatrywana była rezolucja amerykańska zwracająca się do członków ONZ o powstrzymanie użycia siły na Bliskim Wschodzie. W głosowaniu nad tą rezolucją Anglia i Francja zgłosiły weto. Gdy Anglia i Francja wystosowały ultimatum do Izraela i Egiptu o wycofanie się z Kanału Sueskiego, wtedy Ike wezwał do wycofania ultimatum. Po tym jak ruszyła aliancka ofensywa na Bliskim Wschodzie, prezydent Eisenhower wystąpił z przemówieniem w telewizji. Najpierw poruszył kwestie Europy Wschodniej, oświadczając, iż Ameryka jest gotowa poprzeć nowe i niezależne rządy Europy Wschodniej, bez narzucania jakichkolwiek żądań. Przechodząc do kwestii Bliskiego Wschodu podkreślił, iż Stany Zjednoczone chcą utrzymać dobre stosunki zarówno z Arabami jak i Żydami. Natomiast kwestii ataku na Egipt z Ameryką nie konsultowano, więc wspierając ONZ Stany Zjednoczone będą dążyć do pokoju i utrzymania prawa.
Kiedy 4 października wojska radzieckie przypuściły szturm na Węgrów, Eisenhower mógł się jedynie przyglądać. Pomagając Węgrom mógłaby rzucić wyzwanie Rosjanom. Jakakolwiek interwencja Ameryki mogłaby zostać odebrana jako próba zniszczenia Układu Warszawskiego i pewnością doprowadziłaby do wojny. Eisenhower wolał nie ryzykować.

Szósty dzień listopada 1956r był w Stanach Zjednoczonych dniem, w którym wyborcy po raz drugi wybrali Dwighta Eisenhowera na przywódcę narodu. Jeszcze tego samego dnia Brytyjczycy oświadczyli, że są skłonni do zaakceptowania rezolucji i zawieszeniu broni. Pod koniec listopada w Egipcie instalowały się oddziały sił pokojowych ONZ, w skład, których na żądanie Eisenhower nie weszli Amerykanie.
Czynnikiem, który ukazał, iż Ameryka nie przoduje we wszystkich dziedzinach technologicznych, a który wywołał wręcz histeryczną reakcję Amerykanów, było wystrzelenie na orbitę satelity o nazwie Sputnik. Dokonali tego Rosjanie 4 października 1957r. Pierwsza reakcja Eisenhower było zwołanie spotkania w celu przeglądu programu budowy amerykańskich rakiet. Na konferencji prasowej starał się minimalizować rosyjskie osiągnięcia, choć przyznał ze Rosjanie uzyskali znaczną przewagę psychologiczną. Sputnik spowodował zwiększenie wydatków na badania kosmiczne i programy rakietowe. Eisenhower nie uległ jednak presji opinii publicznej i odmówił wprowadzenia programu budowy schronów przeciwatomowych, odmówił też rozbudowy sił konwencjonalnych i jądrowych.
Trudy sprawowanego urzędu znowu dały o sobie znać w postaci pogorszenia stanu zdrowia prezydenta. W listopadzie Eisenhower miał udar mózgu. Jednak prawdziwe trudy tej kadencji prezydent miał jeszcze przed sobą.

Prawdziwie nurtującym problemem stały się działania zmierzające do zakazu prób jądrowych. W marcu Rosja ogłosiła jednostronne wstrzymanie dalszych prób z bronią jądrową. Oświadczenie to było nieszczere, bo Rosjanie dopiero, co zakończyli ogromną liczbę prób jądrowych i wiedzieli, iż do podobnych prób szykują się Amerykanie. W odpowiedzi na oświadczenie, Chruszczowa Ike nazwał go ?kwestią drugoplanową?. Pod wpływem nacisków partyjnych i naukowych drugiego kwietnia 1968r prezydent powołał cywilna agencję kosmiczna (NASA). Postanowiono stworzyć program umożliwiający podbój kosmosu.
Po tym jak Naser oznajmił powstanie Zjednoczonej Republiki Arabskiej, a po niespełna czterech miesiącach zwolennicy Nasera opanowali niemal cały Bliski Wschód. Prezydent Eisenhower wprowadził doktrynę, która regulowała stosunek do państw Bliskiego Wschodu. Eisenhower podjął decyzję o skierowaniu wojsk do Libanu w celu zakończenia chaosu. Praktycznie miało to służyć zabezpieczeniu się przed ewentualną agresją komunistyczną. Kryzys zakończył się w ciągu czterech miesięcy, wycofaniem wojsk amerykańskich z Libanu i zmianą postawy Nasera w stosunku do Ameryki. Tak, więc po raz pierwszy i ostatni w swojej kadencji Eisenhower zdecydował się na wykorzystanie sił zbrojnych. Pod koniec roku prezydent nazwał rok 1958 najgorszym w swoim życiu.
Od stycznia 1959 na Kubie rozpoczęły się rządy Fidela Castro. Początkowo Stany Zjednoczone wraz z innymi państwami Ameryki zaakceptowały nowy reżim. Jednak po zalegalizowaniu przez Castro partii komunistycznej Eisenhower cofnął swe poparcie dla Kuby.
Pod koniec października rozpoczęła się w Genewie konferencja na temat przerwania prób z bronią jądrową. Po otrzymaniu od Amerykanów zapewnień o zaprzestaniu prób na warunkach rosyjskich rozmowy utknęły w miejscu. W listopadzie Chruszczow oznajmił, że jeśli alianci nie wycofają wojsk z Berlina to on podpisze traktat z Niemcami Wschodnimi. W miarę jak upływał czas ultimatum postawionego przez Rosjan, Ike starał się uspakajać sojuszników. Jego strategia polegała na zaprzeczaniu, iż istnieje jakiś kryzys. Był również zdecydowany nie pozostawiać mieszkańców Berlina Zachodniego, mimo konsekwencji, jakie da decyzja za sobą niosła. Na szczęście po upływie ultimatum Chruszczowa sytuacja w Berlinie nie uległa zmianie, a Eisenhower przeszedł przez ten kryzys, bez zwiększania wydatków na obronę. Gdy rozmowy w Genewie znalazły się w impasie prezydent postanowił wykorzystać ostatnie półtora roku kadencji by posunąć naprzód sprawy pokoju. W tym celu musiał odbyć rozmowy bezpośrednio z Chruszczowem. Aby zrealizować ten cel postanowił zaprosić przywódcę radzieckiego do Ameryki. Wizyta Chrszczowa w Stanach zaplanowana została na 15 września 1969r. Podczas tej wizyty uzgodniono, że spotkają się na szczycie w Paryżu w maju, a po tym szczycie Eisenhower pojedzie z wizytą do Moskwy.
Na początku stycznia 1960r administracja amerykańska postanowiła zrobić coś w sprawie Kuby. Eisenhower postanowił pozbyć się Fidela za pomocą CIA. Agencja ta zapoczątkowała serię nieudanych zamachów na Castro, nie wiadomo czy Eisenhower wiedział o tych próbach. Według działań zaaprobowanych przez prezydenta, miano utworzyć kubański rząd na uchodźstwie, który w późniejszym okresie miał zająć miejsce Castro.

Na szczyt do Paryża Eisenhower miał zamiar jechać by doprowadzić do szczerego porozumienia. Prezydent był bliski by zaufać Rosjanom w najbardziej niebezpiecznej dziedzinie, jaką były doświadczenia jądrowe. Jak się wydawało Chruszczow też był szczery w dążeniach do osiągnięcia rozbrojenia. Jeszcze w kwietniu namówiono prezydenta na zaaprobowanie lotów U-2 nad Związkiem Radzieckim, ponieważ podejrzewano, że Rosjanie budują nowe stanowiska rakietowe. Ostatnie loty miały odbyć się najpóźniej do pierwszego maja, by nie prowokować Rosjan w czasie majowego szczytu. Ostatni lot ze względu na sprzyjającą pogodę odbył się 1 maja. Niestety samolot po zaplanowanym locie nie wrócił do bazy. Amerykanie liczyli na to, iż samolot został zniszczony a pilot nie przeżył, więc Rosja nie będzie miała dowodów szpiegostwa. Sytuacja wyjaśniła się 5 maja, gdy Chruszczow ogłosił, że Związek Radziecki zestrzelił amerykański samolot szpiegowski. Eisenhower mając nadzieje, że Rosjanie nie mają dowodów na potwierdzenie swoich rewelacji, postanowił więc utrzymać loty U-2 w tajemnicy, więc uwikłał się w utajnienie tej sprawy. W ten sposób, Ike wpadł w pułapkę zastawioną przez Chruszczowa, gdyż przywódca sowiecki 7 maja oświadczył, że jest w posiadaniu części U-2 oraz amerykańskiego pilota. W tej sytuacji prezydent Stanów Zjednoczonych nie był przygotowany do przyznania się społeczeństwu, iż osobiście jest uwikłany w sprawę szpiegowską, dlatego też Departament Obrony opublikował oświadczenie zaprzeczające, że pilot miał zgodę na przelot nad Związkiem Radzieckim. To oświadczenie jeszcze bardziej pogorszyło sytuację.
Czternastego dnia maja Eisenhower i jego ekipa zjawiła się w Paryżu. Niestety ze względu na nieugiętą postawę Rosjan spotkanie skończyło się zanim jeszcze się zaczęło. Eisenhower, któremu pozostało osiem miesięcy urzędowania stracił szansę na osiągnięcie pokoju. Prezydent był przygnębiony. Spotkanie na szczycie przepadło, a wraz z nim szansa na zwolnienie tempa wyścigu zbrojeń.
Eisenhower powrócił do Waszyngtony by zająć się problemem Kuby. Jednym z działań było nałożenie na Kubę sankcji ekonomicznych. Pod koniec października Eisenhower aktywnie włączył się w kampanię prezydencką Nixona. Ostatnie dziesięć tygodni kadencji Eisenhower były okresem odmierzania czasu. Nie podejmował żadnych nowych inicjatyw.
Mimo niezadowolenia z powodu polityki Kennedy`ego, nie czuł osobistej urazy do swojego następcy. W styczniu na mocy specjalnej ustawy Kongresu, Ike odzyskał rangę pięciogwiazdkowego generała, z której zrezygnował w 1952r. Siedemnastego stycznia prezydent Dwight Eisenhower wystąpił z mową pożegnalną. Były to słowa generała, który poświęcił swoje życie w obronie wolności i osiągnięciu pokój. Kończąc pomodlił się żeby ?wszystkie narody zaczęły żyć wspólnie w pokoju gwarantowanym przez wiążącą siłę wzajemnego szacunku i miłości?.

Po opuszczeniu Białego Domu, Ike powrócił na swą farmę w Kansas. Odpoczywał, napisał też książkę pod tytułem ?Spocznij ? historie, które opowiadam przyjaciołom?. Książka ta cieszyła się większą popularnością, niż jego poprzednia publikacja(?The White House Years?) Służył również radą swym następcom - Kennedy'emu, Johnsonowi.
W listopadzie 1963r przyjechał do Waszyngtonu by oddać hołd zamordowanemu prezydentowi Keneddy`emu. Kiedy Prezydent Johnson rozpoczął operacje w Wietnamie Północnym, Eisenhower wyraził pełne poparcie tego przedsięwzięcia. W listopadzie 1967 w wystąpieniu telewizyjnym Ike twierdził, że zwycięstwo wojskowe w Wietnamie jest możliwe przy pewnych zmianach strategicznych i taktycznych. Jak większość Amerykanów starszego pokolenia uważał iż hipisi są godni ubolewania. Gdy Nixon wygrał wybory prezydenckie w październiku 1968 Eisenhower poczuł zadowolenie. Dwight Eisenhower otoczony rodziną odszedł 28 marca 1969r.

Miejsce Dwighta Eisenhowera w historii jako generała jest jednoznaczna. Wyznaczyła ją decyzja o rozpoczęciu operacji ?Overlord?. Próby oceny prezydentury, Eisenhower nie są już tak jednoznaczne. Przyznać jednak trzeba, iż osiem lat rządów Eisenhower dało Amerykanom pokój i dobrobyt.