Biografia Mieszka III Starego

Przeczytana przeze mnie książka opowiada o dziejach Mieszka III Starego.

Na początek zacznę od przedstawienie jego biografii.

Mieszko III stary- trzeci z kolei syn Bolesława Krzywoustego, który na podstawie testamentu ojca został księciem Wielkopolski. Po śmierci brata, Bolesława Kędzierzawego, objął dzielnice senioralna krakowska, stając się księciem zwierzchnim. Również Mieszko dążył do poszerzenia zakresu swej władzy. Spotkało się to z niezadowoleniem, a z czasem z jawnym buntem możnowładców. W wyniku buntu w 1177 r. tron krakowski otrzymał Kazimierz Sprawiedliwy. Mieszko nie pogodził się z takim obrotem sprawy i uparcie dążył do powrotu na tron krakowski. Rządy na kilka lat odzyskał, sprawując władzę w imieniu małoletniego Leszka Białego, syna tegoż samego Kazimierza, który wyparł Mieszka z Krakowa.

Uważam, że już samo przeczytanie biografii tego władcy powinno zachęcić nas po sięgnięcie po tą książkę.

Książka ta jest bardzo interesująco, gdyż opowiada o Mieszku III Starym, postaci niezmiernie skomplikowanej. Był on żądny władzy, jednak nie posuwał się do okrucieństwa. Mimo przekonania o swojej godności był niezwykle elastycznym politykiem. Mieszko wielokrotnie udowadniał, ze umiał porozumieć się z możnymi. Nieco odmienną wizję księcia przedstawił Wincenty Kadłubek, lecz nie potwierdzają jej fakty. Kronikarz ten wywyższał go na początku, by pokazać, z jakiej wysokości i jak łatwo książę upadł i wszystko stracił.

O wielkości Mieszka jako polityka decyduje wytrwałość w dążeniu do wyznaczonych celów, zaś o wielkości jako człowieka- miłość do synów, dla których zabiegał zawsze o to, co najlepsze.

Szczególnie zainteresować się tą książką powinni kaliszanie, ponieważ Mieszko III Stary był związany z naszym miastem.
W czasie starań o odzyskanie utraconego tronu senioralnego Mieszko III często przebywał w Kaliszu, który dzięki temu nabierał charakteru miasta stołecznego. Zmarł on w Kaliszu 13 marca 1202 roku. Pochowany został obok syna Mieszka Mieszkowica w kolegiacie Św. Pawła Apostoła, którą ufundował w 1146 r. po zwycięskim buncie przeciw pierwszemu princepsowi, Władysławowi Wygnańcowi.