Sławni biolodzy i czym jest histologia?

Nusbaum- Hilarowicz Józef (1859-1917), zoolog. Od 1902 profesor Uniwersytetu Lwowskiego, w latach 1894-1906 profesor anatomii i histologii w Szkole Weterynaryjnej (później Akademii Weterynaryjnej), od 1906 profesor zoologii, członek Akademii Umiejętności. Stworzył liczne placówki naukowe, m.in. Stację Biologiczną w Gródku Jagiellońskim (1911), pracownię naukową przy warszawskim ogrodzie zoologicznym (1899).Pionier zastosowania porównawczych metod badań i histologii w ewolucjonizmie, twórca tzw. nusbaumowskiej szkoły ewolucjonizmu, propagator teorii Darwina i tłumacz kilku jego dzieł, autor licznych prac naukowych z zakresu anatomii, histologii, embriologii i ewolucjonizmu, również podręczników uniwersyteckich, m.in. Zasad anatomii porównawczej (1899-1903).
Liczne książki, m.in. Idea ewolucji w biologii (1910), Rozwój świata zwierzęcego (1912-1913), Szlakami wiedzy (1904)

Strasburger Edward Adolf (1844-1912), polski botanik, współtwórca cytologii roślin, jeden z najwybitniejszych biologów. Urodzony w Warszawie w spolonizowanej rodzinie niemieckiej. Początkowo docent Szkoły Głównej Warszawskiej (1867-1869), wobec groźby rusyfikacji uczelni wyjechał do Niemiec, gdzie został profesorem uniwersytetów w Jenie (1869) i Bonn (do 1911), był rektorem tej ostatniej wszechnicy. Zorganizował sławną w świecie szkołę badawczą obejmującą zagadnienia cytologii, anatomii i embriologii roślin. Odkrywca podstawowych procesów biologicznych: mitozy, czyli kariokinezy (1875) oraz mejozy, czyli podziału redukcyjnego (1888), autor wielu publikacji dotyczących różnych aspektów budowy i rozwoju komórki, a także podręcznika botaniki uniwersyteckiej Lehrbuch der Botanik fr Hochschulen (1894, wspólnie z F. Nollem, H. Schenkiem i A.F. Schimperem) tłumaczonego na kilkanaście języków (wydanie polskie Botanika..., 1967), używanego przez kilka pokoleń biologów.

Hirszfeld Ludwik (1884-1954), lekarz mikrobiolog, immunolog i serolog. Członek i współorganizator Polskiej Akademii Nauk. 1907-1911 pracował w Instytucie Badania Raka w Heidelbergu, gdzie wraz z niemieckim lekarzem E. van Dungernem, stworzył podstawy nauki o grupach krwi (odkrył mechanizmy dziedziczenia grup krwi) i wprowadził ich oznaczanie (A, B, AB, 0), uznane 1928 powszechnie na całym świecie.
W czasie I wojny światowej brał udział 1915-1918 w zwalczaniu epidemii duru plamistego w Serbii i odkrył 1916 pałeczkę duru rzekomego C (Salmonella hirszfeldi). 1931-1939 profesor Uniwersytetu Warszawskiego, 1944 Uniwersytetu im. M. Curie-Skłodowskiej w Lublinie, od 1945 Uniwersytetu Wrocławskiego.
We Wrocławiu utworzył 1954 Instytut Immunologii i Terapii Doświadczalnej PAN, gdzie pracował nad zagadnieniami patologii ciąży związanymi z grupami krwi. Wprowadził w Polsce oznaczanie czynnika Rh i opracował metodę ratowania noworodków zagrożonych konfliktem serologicznym

Raciborski Marian (1863-1917), polski botanik, badacz flory Polski i Jawy, współtwórca polskiej paleobotaniki i ruchu ochrony przyrody w Polsce. W czasie pobytu na Jawie (1896-1900), gdzie pracował w holenderskim Ogrodzie Botanicznym w Buitenzorgu (Bogor), prowadził pionierskie badania nad zagadnieniami botaniki tropikalnej, opisując m.in. ok. 300 nowych, nie znanych wcześniej gatunków grzybów pasożytniczych (nadał im nazwy z literatury polskiej, np. Balladyna, Goplana, Irydion). Od 1900 członek AU i profesor Akademii Rolniczej w Dublanach, od 1909 profesor uniwersytetu we Lwowie oraz UJ (od 1912). W 1909 założył Instytut Biologiczno-Botaniczny uniwersytetu lwowskiego, w 1913 - Instytut Botaniczny UJ, w których zorganizował własną szkołę badawczą. Szkoła ta, kontynuowana do dzisiejszego dnia w UJ, obejmowała badania nad współczesną oraz kopalną florą i szatą roślinną Polski.
Dorobek naukowy Raciborskiego, obejmujący ok. 300 publikacji, stawia go w rzędzie najbardziej wszechstronnych uczonych polskich, dotyczy florystyki i systematyki glonów, grzybów, roślin naczyniowych, geografi roślin i paleobotaniki. Szczególne znaczenie mają pierwsze polskie prace paleobotaniczne, np. Flora kopalna ogniotrwałych glinek krakowskich (1894) oraz zainicjowanie zbiorowego opracowania Flora Polski (tom 1 wydany pośmiertnie w 1919).
Działalność Raciborskiego w zakresie popularyzacji zagadnień ochrony przyrody przyczyniła się do powstania w Polsce osobnej dyscypliny badawczej, objętej wykładami uniwersyteckimi.

HISTOLOGIA – Nauka o tkankach ludzkich i zwierzęcych, badanych za pomocą mikroskopów świetlnych i elektronowych. Przeznaczone do badania histologicznego fragmenty tkanek wymagają odpowiedniego przygotowania, które obejmuje: utrwalenie i utwardzenie preparatu w różnych roztworach chemicznych (niekiedy przez zamrażanie), pokrajanie na cieniutkie skrawki za pomocą mikrotomu, zabarwienie w celu uniknięcia zmian strukturalnych w tkankach spowodowanych tą metodą stosuje się niekiedy barwienie przeżyciowe. Pierwotnie histologia ograniczała się niemal wyłącznie do badanie budowy tkanek, obecnie zajmuje się również innymi czynnościami i przejawami chemicznymi tych czynności.