Czy idolem dla współczesnej młodzieży może być osoba taka jak A. Radek? Nie wiem, ale spróbuję odpowiedzieć na to pytanie.
Radek był ambitnym młodym człowiekiem, którego wśród rówieśników skreślało pochodzenie z prostej chłopskiej rodziny, nie był szlachcicem, co zaważyło między innymi na jego sposobie wypowiadania się. Jednak z racji jego ambicji rozbudzonych przez „Kawkę”, Andrzej nie miał zamiaru podzielić losu rodziców i zostać analfabetą. Gdyby nie „Kawka” Radek zostałby prawdopodobnie, jak jego ojciec, Ratajem – chłopem pracującym dla państwa. Jednak kiedy skończył 5 klas, postanowił kontynuować naukę w Klerykowie. Rodzice nie chcieli opłacać jego edukacji, więc musiał radzić sobie sam. Było to godne podziwu ponieważ w dzisiejszych czasach rzadko kiedy młodzież musi sama pracować na swoje utrzymanie. Radek radził sobie całkiem dobrze i został korepetytorem. Ta praca była ciężka i żmudna, ponieważ jego uczeń nie był zbytnio pojętny. I tu mamy kolejny powód, aby Jędrzeja podziwiać – nie poddawał się i ucznia zawzięcie i z w miarę dobrym skutkiem nauczyał Łaciny. W klerykowskim gimnazjum czuł się bardzo źle z powodu pochodzenia , dokuczano mu na tematy dotyczące ubrania i sposobu wypowiedzi. Radek jednak nic sobie z tego nie robił i twardo szedł dalej. To kolejny argument przemawiający za tym, że można go podziwiać. Nie załamywał się, mimo iż miał ku temu wiele powodów. Był niezwykle zawzięty i pracowity, przez co pokonywał wszystkie przeciwności. Lekcje odrabiał do późnej nocy, a to z powodu ciężkiej przeprawy na korepetycjach. W jego pokoju stała szafka z literaturą polską. Znajdował chwile, aby czytać te dzieła, pomimo braku czasu z powodu natłoku zajęć. Stał się zagorzałym patriotą odpornym na wszelkie zabiegi, mające na celu rusyfikację i nie zatracił w sobie tożsamości narodowej.. To również można uznać za wielce godne podziwu.
Myślę, że mimo braku szacunku i nie traktowaniu go do końca „serio”, Radek jest postacią godną podziwu. Nie załamywał się z powodu docinek kolegów i postępował ciągle konsekwentnie w dążeniu do celu. Szacunek należy mu się również za samodzielność. Mało kto w dzisiejszych czasach dałby sobie radę w takich warunkach, jakie panowały w latach 70. XIX wieku. Mój werdykt: w niektórych aspektach postać J. Radka może służyć za doskonały wzór postępowania i twardości charakteru.