Tristan i Izolda - opowieść o miłości z poza grup

Tristan i Izolda są głównymi bohaterami prastarej legendy. Powstała ona prawdopodobnie wśród plemion celtyckich zamieszkujących wybrzeże kanału La Manche. Tristan urodził się po śmierci swojego ojca Blancheflora, który zginął w bitwie. Sierotą opiekował się najpierw Rohałt, a później, gdy Tristan skończył 7 lat – Gorwenal, który nauczył go sztuki rycerskiej. Kilka lat później baronowie króla Marka, któremu dzielnie służył Tristan, nie chcąc aby ich władca pozostał bez potomstwa nakazują mu szukać żony. Nasz bohater przychyla się do ich prośby. Władca odnajduje przyniesiony przez jaskółki włos i powiada. iż kobieta do której należy ten włos ma być jego żoną. Tristan wyrusza na poszukiwania oblubienicy króla.

Wkrótce okazuje się, że jest nią córka władcy Irlandii Izolda. Dzięki swojemu sprytowi i zdolnością dyplomatycznym bohaterowi udaje się zabrać Izoldę do swojego pana. W przeddzień wyjazdu matka królewny, obeznana w zielarstwie, daje jej służce napój miłosny, który wypić mają jej córka oraz Marek w dzień ślubu. Podczas podróży dochodzi jednak do tragicznej w skutkach pomyłki. Tristan i Izolda razem wypijają napój i zakochują się w sobie. Ich uczucie jest tak silne, że nie mogą go stłumić. Wiedzą, że nie są sobie przeznaczeni więc postanawiają swoją miłość trzymać w tajemnicy. Lecz jakaś potężna siła przyciąga ich ku sobie. Z początku nic nie wychodzi na jaw, gdyż władca był przyjacielem Tristana i o nic go nie podejrzewał. Jednak z czasem baronowie, którzy nienawidzili Tristana wyjawili wszystko swojemu panu. Władca wkrótce poznaje prawdę i skazuje na śmierć oboje zakochanych. Lecz z czasem jego serce mięknie i pozwala odejść Tristanowi, aby służył innemu królowi, a zatrzymać przy sobie swoją żonę Izoldę. Postanawia ona dokonać sądu bożego na znak, że nie zgrzeszyła i nie zdradziła swojego męża. Bierze w ręce rozgrzane do czerwoności żelazo, które jednak jej nie rani. Świadczy to o jej prawdomówności.

Lecz zakochani cierpią bez siebie. Udaje im się potajemnie spotykać. Wiedzą, iż jedynie życie razem ukoi ich ból. Zastanawiają się co począć - czy być razem, czy zapomnieć o sobie. Tak toczy się dalej ich życie. Tristan służy różnym panom i wykonuje zlecone przez nich zadania. Ciągle nie może jednak stłumić w sobie miłości do Izoldy. Pomaga obronić ziemię diuka Hoela, który w zamian ofiaruje mu rękę swojej córki Izoldy o Białych Dłoniach. Bohater postanawia ją poślubić. Przypomina mu ona jednak jego ukochaną i wszystkie wspomnienia wracają ze zdwojoną siłą. W końcu popada w szaleństwo. Wdaje się w bitwę z baronem o imieniu Bedalis. Wpada w zasadzkę i mimo dzielnej walki zostaje zraniony zatrutą lancą. Osłabiony i świadomy swojej rychłej śmierci prosi jedynie, aby mógł ten ostatni raz zobaczyć Izoldę Jasnowłosą. Lecz i tutaj los okrutnie obchodzi się z Tristanem. Resztkami sił oczekuje na przybycie ukochanej. Wypatruje białego żagla jako sygnału jej obecności na statku. Widząc na horyzoncie statek z nadzieją, niecierpliwością pyta Izoldę o Białych Dłoniach o kolor żagla. Ta okłamuje go mówiąc, że jest czarny. Tristan zrozpaczony umiera….

Historia ta opowiada o ludziach z różnych klas społecznych - dzielnym rycerzu i królewnie, którzy zostali połączeni silnym, bezwarunkowym uczuciem.. Było to tragiczne w skutkach dla obojga. Mimo, że nie mogli żyć bez siebie, zostali skazani na cierpienie i życie w oddaleniu. Jedyne chwile szczęścia jakie zaznali to te, które spędzili wspólnie. Nie było ich jednak zbyt wiele. Bezskutecznie próbowali również uciec przed miłością, co tylko potęgowało wzajemną tęsknotę. Tragiczna, nieszczęśliwa miłość doprowadziła w końcu Tristana do szaleństwa. Izolda zaś, bezskutecznie próbowała wypierać się uczucia. Nie była jednak w stanie zapomnieć o ukochanym. Opowieść ta jest dobrym przykładem miłości, która nie zna granic ani podziałów. Jest smutna i dramatyczna, ale jednak bardzo prawdziwa jak na tamte czasy.