Śpieszmy śię kochać ludzi tak szybko odchodzą... - rozprawka

Każdy człowiek w swoim życiu dąży do jakiegoś celu. Celem może być zakup mieszkania, samochodu, ukończenie studiów, małżeństwo, urodzenie dziecka. Tak często jednak po drodze gubimy to, co ważne. Będąc młodym lub w wieku dojrzałym rzadko kiedy stawiamy sobie za cel, dobrze przeżyć daną chwilę swojego życia. Zapominamy o tym, że z momentem przyjścia na świat nieuchronnie zbliżamy się ku śmierci. Zostawiamy wszystko na później.

Najpierw nie zwracamy na nich zbytnio uwagi, nie szanujemy ich. A gdy dojdzie do tego, że człowiek odchodzi to dopiero wtedy zdajemy sobie sprawę jak bardzo był dla nas ważny i jak bardzo go kochamy.

Ludzie którzy zginęli w ataku terrorystycznym nie mieli czasu zastanawiać się nad śmiercią. Ich rodziny nie mogły się pogodzić, że ich ukochanych osób nie ma już na tym świecie.
Gdy straciłam babcie, dziadka nie zdawałam sobie sprawy, że aż tak bardzo ich kochałam, wtedy dopiero przypominałam sobie chwile razem z nimi spędzone. Na początku wydawało mi się że kochałam ich za mało i za mało czasu z nimi spędzałam.

Do tego tematu mogę przytoczyć wiersz Agnieszki Osieckiej:

... Przyjaciele moi i moje przyjaciółki!
Nie odkładajcie na później ani piosenek,
ani egzaminów, ani dentysty, a przede
wszystkim nie odkładajcie na później
miłości. Nie mówcie „Przyjdź jutro,
przyjdź pojutrze, dziś nie mam dla
ciebie czasu”. Bo może się zdarzyć,
że otworzysz drzwi, a tam stoi
zziębnięta staruszka i mówi:
„Przepraszam musiałam pomylić
adres ...” J pstryk iskierka zgasła.

Na ogół boimy się śmierci, nawet myśl o niej napawa nas lękiem.
Ludzie, którzy mają czas na przygotowanie się na nieunikniony koniec, uzyskują poczucie niezwykłego spokoju. Umierają w poczuciu całkowitego bezpieczeństwa. Śmierć to najważniejszy moment naszego życia, a nie jego koniec. Lepiej jest powiedzieć danej o sobie co się do niej czuje niż jak będzie za późno i jej tego nie wyznać.